بریده‌هایی از کتاب یکی مثل همه

حالا روی تخت کنار او نشسته بود و دستش را در دست او گذاشته بود و با خودش فکر می‌کرد: وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

دوست داشت پدرش همان‌جوری باشد که زمان ده و یازده و دوازده و سیزده‌سالگی‌اش بود، بدون عجز و ناتوانی ــ ولی حالا عاجز و ناتوان بود.

تنها بدن‌هامان بودند که وجود داشتند، به دنیا آمده بودیم که زندگی کنیم و بمیریم، تحت همان شرایطی که پیشینیان‌مان زندگی کرده و مرده بودند. فلسفهٔ او در زندگی همین بود و خیلی هم زودهنگام و حسی به آن رسیده بود.

اوایل زندگی به این نتیجه رسیده بود که مذهب یک دروغ است و تمام مذاهب به‌نظرش برخورنده می‌آمدند، حاشیه‌های خرافات‌آمیزشان به‌نظرش بی‌معنا و بچگانه بود و نمی‌توانست این عدم بلوغ تمام‌وکمال را تحمل کند ــ نوزاد سخنگو و پرهیزگاری و گوسفند و مؤمنان وفادار. برای او تمام این مهملاتی که دربارهٔ خدا و مرگ به‌هم می‌بافتند و خیال‌پردازی‌های منسوخ دربارهٔ بهشت معنایی نداشت.

در جوانی سردردهای وحشتناکی به‌سراغش می‌آمد که در ابتدا توجهی به‌شان نمی‌کرد، ولی بعد که به سی‌سالگی رسید و درد سر جایش باقی ماند و تناوبش هم بیشتر شد، فهمید میگرن دارد. آن‌قدر خوش‌شانس بود که گه‌گداری خوابش ببرد، ولی به‌محض این‌که چشمانش را باز می‌کرد، درست در لحظه‌ای که هشیار می‌شد، یک‌طرف سرش به شکل غیرقابل تحملی درد می‌گرفت و روی فک و صورتش هم انگار چیزی فشار می‌آورد، و احساس می‌کرد یک نفر پایش را روی چشمش گذاشته و می‌خواهد لهش کند. میگرن با مارپیچ‌هایی از نور آغاز می‌شد. رشته‌های درخشان نوری که حتا وقتی چشمانش را می‌بست جلوش چرخ می‌زدند. بعد سرگیجه و درد سراغش می‌آمد و آخرسر هم استفراغ می‌کرد.

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

همین عمومیت بود که دردناک بود، و بار دیگر واقعیت مرگ را به یاد همه می‌انداخت که همه‌چیز را در خود غرق می‌کرد.

«واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

درد آدم رو خیلی تنها می‌کنه