بریده‌هایی از کتاب اسب من

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

دوست دارم همین حالا گریه کنم برای همه‌چیز برای همین حالا اما رنجْ رمقی برای ابراز ندارد

خسته‌ایم و باد نمی‌خواهد بفهمد ما قاصدک نیستیم...

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

ناراحتم، چه‌قدر ناراحتم مادر احساس می‌کنم هر دیوار به کوچه‌اش پشت کرده احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم کسی منتظرم نباشد

باران زیباست اما جهان در برف زیباتر است جهان زیباست اما مدرسهٔ تعطیل زیباتر است

درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم

وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است

می‌خواستم پرنده باشم تا هر وقت که ترسیدم بپَرَم دور شوم

تو نور بودی؛ می‌دیدمت اما نمی‌توانستم لمست کنم از من عبور می‌کردی، پنجره‌ای بودم پنجره‌ای بیهوده بر دیوارِ خرابه‌ای که هرگز کسی نفهمید به کدام طرفش نگاه می‌کند تو آفتاب بودی و عشق من، چون منشوری تو را شکست زیباتر شدی اما عبور کردی

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

گریستم برای ما که پاییز نیامده ریختیم گریستم برای بیدهای خسته بیدهای مجنون که هر چه سبز شوند، سرو نمی‌شوند

سلام این‌جا خواب من است یا خواب تو؟ صبح کدام‌مان تنها می‌شود؟

با آخرین کلمه‌هایم می‌گویم دوستت دارم سر می‌چرخانی به جست‌وجوی صدا و مرا نمی‌یابی من تیک‌تاکِ ساعت بی‌عقربه‌ام حتا از یاد تو هم رفته‌ام