بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

هر کاری می‌کنید، فقط تظاهر نکنید که بیشتر از خود شخصیت‌هایتان دربارهٔ آنها می‌دانید، چون نمی‌دانید. در برابر آنها گشوده باشید.

آنها نباید بیش از حد کامل باشند. کامل بودن یعنی سطحی بودن، غیرواقعی بودن و ملال‌آور بودن تا سرحد مرگ

«هیچ‌چیز مهم‌تر از یک راوی دوست‌داشتنی نیست. هیچ‌چیز بهتر از آن باعث قوام و دوام یک داستان نمی‌شود.» به گمانم حق با اوست. اگر راوی شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور شما را مجذوب می‌کند، دیگر مهم نخواهد بود که برای مدتی طولانی چیز زیادی در روایت اتفاق نیفتد.

آگاهی چیزی نیست الّا یادگیریِ همراهی کردن دائم با خودتان. و بعد، یادگیری این مطلب که همراهِ همدل‌تری باشید، انگار کسی باشید که علاقه‌مند و دوستدار خودتان هستید و آرزو دارید تشویقش کنید.

«نوشتن یک رمان شبیه راندن یک ماشین در شب است. شما فقط آن مقدار را می‌توانید ببینید که چراغ‌های جلو ماشینتان روشن می‌کند، بااین‌حال می‌توانید کل سفر را به همین طریق انجام دهید.» شما لازم نیست جایی را که عازمش هستید ببینید، لازم نیست مقصد یا همهٔ چیزهایی را که در طول راه از کنارشان می‌گذرید ببینید. فقط باید نیم متر  یا یک متر جلوتر از خودتان را ببینید. این می‌تواند بهترین اندرزی باشد که من تابه‌حال دربارهٔ نوشتن، یا دربارهٔ زندگی، شنیده‌ام.

من کتاب‌ها را مثل آدمی که دارد ویتامین می‌گیرد می‌بلعیدم، چون می‌ترسیدم اگر این کار را نکنم همین آدم خودشیفتهٔ شل‌ووِل و میان‌مایه‌ای که هستم باقی می‌مانم، و خوابش را ببینم که روزی آدم فکوری بشوم یا حتی کسی بشوم که دیگران جدی‌اش بگیرند.

بعضی آدم‌ها می‌خواستند پول‌دار یا معروف شوند، اما من و دوستانم می‌خواستیم به عمق واقعیت نفوذ کنیم.

طرز فکر من لزوماً عمیق‌تر نبود، اما در اعماق وجودم کشاکشی برپا بود تا شیوه‌ای خلاق یا معنوی یا زیبایی‌شناختی برای دیدن جهان پیدا کنم و آن را در سرم سامان بخشم

همهٔ آنچه که به‌جان می‌خواستم تعلق یافتن بود؛ همهٔ آنچه که می‌خواستم پوشیدن رختِ تعلق، بر سر نهادن کلاهِ تعلق، بود.

انتشار کتابْ زندگی‌تان را تغییر نخواهد داد، مشکلاتتان را نیز حل نخواهد کرد. انتشار کتاب باعث نخواهد شد که اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا کنید یا آنکه زیباتر شوید، و احتمالاً شما را ثروتمندتر هم نخواهد کرد.

در تلاشم یاد بگیرم که در حالْ بمانم‌نه حالِ سابق، نه حالِ آتی؛ درست همین حال

حقیقت این است که شما درهرصورت خواهید مُرد؛

موهبت دیگرِ  نویسنده بودن آن است که نوشتن شما را برمی‌انگیزد تا به زندگی، آن‌طور که نرم و آهسته، یا سراسیمه و پرشتاب، در اطرافتان می‌گذرد دقیق‌تر نگاه کنید.

یکی از مواهب نویسنده بودن آن است که به شما دلیل و بهانه‌ای برای انجام دادن کارهای مختلف، رفتن به جاهای مختلف و سِیروسیاحت، می‌دهد.

اما خبر بد آن است که اگر شما خدای ناکرده مثل من باشید، احتمالاً آنچه را که نوشته‌اید چند بار می‌خوانید و بقیهٔ روز کارتان آن می‌شود که به‌نحوی وسواسی دوباره و دوباره به نوشته‌تان فکر کنید، و دعا کنید عمرتان آن‌قدری باشد که بتوانید آنچه را نوشته‌اید به‌طور کامل بازنویسی یا از صفحهٔ روزگار محو کنید؛ از صفحهٔ روزگار محو کنید، مبادا جهانی که سخت مشتاق و چشم‌انتظار شاهکار شماست بفهمد چقدر پیش‌نویس‌های اولیهٔ شما بد و ناشیانه‌اند.

فلانری اُکانر گفته است، هرکس دوران کودکی را سپری کرده باشد مواد و مصالح کافی برای آنکه باقی عمرش را بنویسد دارد.

اولین چیزی که به هنرجویان جدیدم در اولین روز حضورشان در کارگاه می‌گویم آن است که خوب نوشتن ربطی وثیق به گفتن حقیقت دارد. در بین جانداران، ما گونه‌ای هستیم که نیازمند و خواهان شناخت کیستیِ خودمان هستیم. از شواهد و قرائن چنین برمی‌آید که شپش‌ها چنین تمنایی ندارند، و این خود یکی از دلایلی است که چرا این‌قدر کم می‌نویسند! اما ما می‌نویسیم

دربارهٔ دوران کودکی‌تان بنویسید. دربارهٔ آن دوره‌ای در زندگی‌تان بنویسید که به‌شدت به جهان علاقه‌مند یا حتی مجذوب آن بودید، دوره‌ای که قوای مشاهده‌تان از هر زمان دیگر قوی‌تر و نافذتر بود، دوره‌ای که در آن اشیاء و امور را به‌نحوی فوق‌العاده ژرف احساس می‌کردید.

نویسنده‌ها مثل جاروبرقی هستند، هرچیزی را که بتوانند می‌مکند و قورت می‌دهند: هرآنچه را که می‌توانیم ببینیم و بشنویم و بخوانیم و احساس کنیم و بیان نماییم و بدان بیندیشیم، و نیز هرچه را که هرکس دیگری در دیدرس و گوش‌رس ما می‌تواند ببیند و بشنود و احساس کند و بدان بیندیشد.

شما همیشه مجبور نیستید با تیغِ حقیقت بدرّید و ریزریز کنید. با نوک آن اشاره هم می‌توانید بکنید.