بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

هرکس دوران کودکی را سپری کرده باشد مواد و مصالح کافی برای آنکه باقی عمرش را بنویسد دارد

می‌خواهید بدانید که چه بهایی بابت نویسنده بودن پرداخت می‌کنم؟ بسیار خوب، به شما خواهم گفت. من با هواپیما خیلی زیاد سفر می‌کنم. و معمولاً هم کنار تاجر گنده‌ای می‌نشینم که در طول سفر روی پرونده‌ها یا روی لپ‌تاپش کار می‌کند، و هم‌او بعد از مدتی متوجه حضور من می‌شود و از من دربارهٔ کار و حرفه‌ام می‌پرسد. به او می‌گویم که نویسنده‌ام. همیشه این‌طور است که به دنبال این پاسخ من سکوتی وحشتناک حاکم می‌شود. بعد او مشتاقانه می‌پرسد، “آیا چیزی نوشته‌اید که احتمالاً به گوشم خورده باشد؟” و این همان بهایی است که من بابت نویسنده بودن پرداخت می‌کنم

این را از من داشته باشید، اگر آنچه به دنبالش هستید ثروت و شهرت است، حتم بدانید که انتشار کتاب دیوانه‌تان خواهد کرد.

طوری بنویسید که انگار والدینتان مرده‌اند.

بعضی از تنهاترین، بدبخت‌ترین، عصبی‌ترین، و نفرت‌انگیزترین آدم‌هایی که می‌شناسیم موفق‌ترین آدم‌ها در جهان بوده‌اند.

به قول ساموئل گلدوین، یکی از کله‌گنده‌های هالیوود، اگر پیامی دارید نیازی به نوشتن کتاب نیست، یک تلگرام بفرستید.

یک خط دیالوگ که حقیقی به نظر برسد شخصیت را به شیوه‌ای آشکار می‌کند که چندین صفحه توصیف نمی‌تواند.

به‌محض آنکه شروع کنید به محافظت کردن از شخصیت‌هایتان در برابر پیامدهای رفتار نه‌چندان شایسته و بایسته‌شان، داستانتان هم رفته‌رفته هرچه بیشتر تخت و بی‌معنا به نظر خواهد رسید، درست مانند اتفاقی که در زندگی واقعی می‌افتد. شخصیت‌هایتان را هرقدر که می‌توانید بشناسید؛ بگذارید پای موضوع خطیری به میان آید یا چیز مهمی به خطر افتد، و بعد بگذارید هرچه می‌خواهد اتفاق بیفتد بیفتد، هرچه بادا باد.

تقریباً هر نوشتهٔ خوبی با تلاش‌های وحشتناک ابتدایی شروع می‌شود. شما باید جایی کار را شروع کنید. با آوردن چیزی، هرچیز، روی کاغذ شروع کنید.

هروقت دیدم جهان مَقدمم را گلباران می‌کند، هروقت دیدم که ایگویم را بدین‌طریق سرِ کیف آورده و اغوا می‌کند، کاملاً مراقب باشم. همان جهانی که آن کارها را می‌کند پوست موزش را زیر پایت خواهد انداخت تا مطمئن شود که کل این داستان را خیلی جدی نمی‌گیری

پیچیدگی و سنگینی و جدیت فکورانه، تنیده با سادگی و سبکی و پیش‌پاافتادگی واقعیت‌های روزمره

به قول مارک تواین، حضرت آدم تنها بشری بود که وقتی چیز خوبی می‌گفت می‌دانست هیچ‌کس آن را پیش‌تر نگفته. زندگی مثل یک مرکز بازیافت است، جایی که در آن همهٔ درام‌ها و دل‌مشغولی‌های نوع بشر، اینجا و آنجا، در سرتاسر عالم، بازیافت شده‌اند. بااین‌حال، شما همچنان چیزی برای ارائه و اضافه کردن دارید و آن حساسیت شماست، یا شاید حس طنز یا همدلی و همدردی‌ای که به‌عنوان عضو یک جمعیت یا جامعه با موضوع دارید، یا درک و برداشت ویژهٔ خودتان از ماجرا. همهٔ ما می‌توانیم ترانهٔ واحدی را بخوانیم، و همچنان این امکان هست که به تعداد انسان‌های روی زمین اجراهای متفاوتی از آن ترانه وجود داشته باشد.

احساس تعلق داشتن به جمعی یکدل و پُرهیاهو، و درعین‌حال بی‌آزار، از مردم، از اینکه چطور انگار بخشی از یک ضربان، بخشی از یک تپش جمعی، هستی.

یک قلب بزرگ چیزی است که هم‌زمان هم دست‌وپاچلفتی است و هم شکننده و آسیب‌پذیر؛ قلب بزرگ از خودش محافظت نمی‌کند و پنهان هم نمی‌شود.

«منتقد کسی است که پس از آنکه نبرد پایان یافت وارد میدان نبرد می‌شود و به زخمیان شلیک می‌کند.»

فکر می‌کنم این نحوهٔ بودن همان نحوه‌ای است که ما باید در جهان باشیم‌هماره حی‌وحاضر و در تحیّر.

ممکن است بخواهید آنها را طبقه‌بندی کنید تا از این طریق بتوانید توهم کنترل و احاطه بر امور را داشته باشید. اما خوشبختانه شاخک‌ها و پیچک‌های آنها از اطراف جعبه‌ای که آنها را درون آن کرده‌اید بیرون خواهد زد، و شما سرانجام ناگزیرید بپذیرید که آنها آن کسی که شما فکر می‌کنید نیستند.

هیچ هم به این نکته اشاره نمی‌کردم که به‌جایش چیدن گل‌ها را دوست دارم، چون این به نظرم خیلی خشن و منحط به نظر می‌رسد، درست مثل وقتی که سالوادور دالی گفت حیوان محبوبش فیله‌ماهی سوخاری است!

اگر شما یک نویسنده باشید، یا بخواهید که یک نویسنده باشید، این شیوه‌ای است که روزهایتان را می‌گذرانید: گوش کردن، نگاه کردن، ذخیره کردن چیزها، و خلاصه انجام دادن کارهایی که باعث می‌شود انزوای شما ثمری داشته باشد.

نویسنده رؤیایی را خلق می‌کند و خواننده را به درون آن دعوت می‌کند، و هم‌او می‌نویسد که رؤیا باید زنده و پیوسته باشد.