بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

به پاهایتان نگاه نکنید؛ لازم نیست ببینید که آیا کار را درست انجام می‌دهید یا خیر. فقط برقصید.

همان‌گونه که مالی آیوینس گفته، جنگاوران آزادی همیشه نمی‌بَرند، اما همیشه برحق‌اند.

حقیقت چیزی نیست که بشود آن را روی استیکرها نوشت و پشت ماشین‌ها زد.

کمال‌گرایی شکل صُلب و کِنِسی از آرمان‌گرایی است، درحالی‌که خراب‌کاری‌ها دوست حقیقی هنرمند هستند.

ABDCE، که به‌ترتیب از حروف اول این کلمات ساخته شده است: Action (رخداد/ کنش)، Background (پس‌زمینه)، Development (بسط)، Climax (نقطهٔ اوج) و Ending (پایان).

نوشتن شما را برمی‌انگیزد تا به زندگی، آن‌طور که نرم و آهسته، یا سراسیمه و پرشتاب، در اطرافتان می‌گذرد دقیق‌تر نگاه کنید.

وشتن آدم یاد می‌گیرد که توجه نشان دهد و یاد می‌گیرد که حرف دلش را بزند. حالا اگر از من بپرسید که این «حرف دل» چیست می‌گویم حرف دل یعنی آنکه چیزهایی صبر و قرار را از ما گرفته باشد، بااین‌حال، و احتمالاً به‌عنوان مهم‌ترین نکته، سر یکدیگر فریاد نمی‌کشیم. در غیر این صورت، همه‌مان مثل سگ‌های پیکینیز برای هم پارس می‌کردیم: «اَه! ببین چطور در کثافت گیر کردم! و همه‌اش هم تقصیر توست، تو بودی که این کار را کردی...»

پدرم دائماً می‌گفت، «نوشتن را هر روز ساعات و دقایقی انجام بده. آن را طوری انجام بده انگار بخواهی گام‌های موسیقی را روی پیانو تمرین کنی. آن را مثل کاری که قبلاً آن را با خودت هماهنگ کرده‌ای و برنامه‌اش را ریخته‌ای انجام بده. آن را مثل قول شرفی که داده‌ای و حال باید به آن وفا کنی انجام بده. و با خودت عهد کن که کارهایی را به انجام برسانی و تمامشان کنی.»

داشتن یک بچه، یک نوزاد، مثل آن است که به‌یک‌باره بدترین هم‌اتاقی عالم نصیبتان شود

آن روز حال پَمی خیلی خوب بود و هیچ مشکلی وجود نداشت غیر از آنکه داشت می‌مرد.

اگر می‌خواهی بدانی که خداوند چه احساسی نسبت به پول دارد، نگاه کن که آن را به چه کسانی می‌دهد.

خواندن دیالوگی که با لهجه نوشته شده باشد کار بسیار خسته‌کننده‌ای است.

اگر، برای مثال، دست روی شخصیتی گذاشته باشید که خودتان او را نمی‌فهمید و به او احساساتی بدهید که خودتان به‌حقیقت آن را حس نمی‌کنید و این کارها را فقط برای آن انجام داده‌اید که می‌خواهید طرحتان کار کنداحتمالاً از آن قِسر درنخواهید رفت. خواننده دیگر به شما اعتماد نخواهد کرد و شاید حتی ناراحت و آزرده شود. اینها بدترین چیزهای ممکنی است که می‌تواند برای یک خواننده اتفاق بیفتد.

درام باید رو به جلو و رو به بالا حرکت کند، وگرنه صندلی‌هایی که مخاطب روی آنها نشسته بسیار سفت و ناراحت از کار درخواهد آمد!

شخصیت‌ها نباید همچون سربازهای پیاده‌ای برای فلان طرح که خیالش را در سر می‌پرورید عمل کنند.

هر کاری می‌کنید، فقط تظاهر نکنید که بیشتر از خود شخصیت‌هایتان دربارهٔ آنها می‌دانید، چون نمی‌دانید. در برابر آنها گشوده باشید. داریم خاله‌بازی می‌کنیم، وقت وقتِ چای است و همهٔ عروسک‌ها هم پشت میز نشسته‌اند. حالا گوش بسپارید. قضیه به همین سادگی است.

شما احتمالاً شخصیت‌های داستانی‌تان را نخواهید شناخت، مگر هفته‌ها یا ماه‌ها پس از آنکه برای اولین‌بار شروع به کار کردن با آنها کرده‌اید.

نوشتن رمان‌های یأس‌زده و ناامید هیچ معنایی ندارد.

اگر راوی شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور شما را مجذوب می‌کند، دیگر مهم نخواهد بود که برای مدتی طولانی چیز زیادی در روایت اتفاق نیفتد.

سی سال پیش برادر بزرگ‌ترم، که آن‌وقت‌ها ده سالش بود، در تلاش بود که مطلبی دربارهٔ پرنده‌ها بنویسد و برای این کار سه ماه هم وقت داشت. سه ماه گذشته بود و حالا دیگر  موعد تحویل کار، که فردای آن روز بود، فرارسیده بود. ما برای گذراندن تعطیلات در کلبهٔ خانوادگی‌مان در بولیناس بودیم، و برادرم پشت میز  آشپزخانه نشسته بود. دورتادورش پُر بود از کاغذ کلاسور، مدادها و کتاب‌هایی دربارهٔ پرندگان که لایشان هم باز نشده بود. در چنین وضعی، درحالی‌که بزرگیِ وظیفهٔ پیش رو باعث شده بود خشکش بزند، می‌دیدی که هر لحظه ممکن است اشکش سرازیر شود. بعد پدرم آمد و کنارش نشست، دستش را دور شانهٔ برادرم انداخت و گفت، «رفیق، پرنده به پرنده‌ـــ دانه به دانه، یک به یک. هر بار فقط دربارهٔ یک پرنده بنویس و تمام.»