بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

ذهن من، اگر به خودش و امکاناتی که دارد گذاشته شود، بخش اعظم وقتش را صرف گفت‌وگو با آدم‌هایی می‌کند که حی‌وحاضر نیستند.

با خودت عهد کن که کارهایی را به انجام برسانی و تمامشان کنی.

نوشتن یعنی آنکه رنج کشیدن آدم‌ها را ببینیم و، به تعبیر رابرت اِستون، در بطن آن معنایی پیدا کنیم. اما اگر برای دیگران ارج و احترام قائل نباشید نمی‌توانید چنین کاری کنید. اگر به آدم‌ها نگاه کنید و فقط رخت‌های کثیف یا رخت‌های نفیس را ببینید، آنگاه درک غلطی از آنها خواهید داشت.

ای. ال. دکتروف زمانی گفت که «نوشتن یک رمان شبیه راندن یک ماشین در شب است. شما فقط آن مقدار را می‌توانید ببینید که چراغ‌های جلو ماشینتان روشن می‌کند، بااین‌حال می‌توانید کل سفر را به همین طریق انجام دهید.»

انتشار کتاب مطلقاً آن چیزی که گفته می‌شود نیست. اما نوشتن «آن چیزی که گفته می‌شود» هست.

«با مخ به زمین خوردن فقط با متمایل شدنِ بیش از حد به جلو اتفاق نمی‌افتد؛ چه‌بسا با متمایل شدن بیش از حد به عقب نیز  با مخ به زمین بخورید»

سعی می‌کنم به همهٔ کسانی که امیدوارند اثری از آنها منتشر شود این هشدار را بدهم که انتشار کتاب مطلقاً آن چیزی که گفته می‌شود نیست. اما نوشتن «آن چیزی که گفته می‌شود» هست. نوشتنْ چیزهای زیادی برای دادن و بخشیدن و عطا کردن دارد، چیزهای زیادی برای آموزاندن دارد، و نیز چیزهای زیادی برای غافلگیری و شگفت‌زده کردن.

امید در تاریکی آغاز می‌شود، آن امید لجوج و سرسختی که می‌گوید کافی است سر وقت جایی که باید حاضر باشید و بکوشید کار درست را انجام دهید؛ صبحِ روشن برخواهد دمید.

برای نخستین‌بار کتاب حیران از شادیِ سی. اس. لوئیس را می‌خواندم و می‌دیدم که چطور او، با نگریستن در اعماق وجود خودش، همهٔ این چیزها را یافته بود: «باغ‌وحشی از شهوات و هوس‌ها، دیوانه‌خانه‌ای از آرزوها و تمناها، حرم‌سرایی از نفرت‌های عزیزداشته و نازپرورده.»

امید نوعی شکیبایی انقلابی است.

همهٔ آنچه که به‌جان می‌خواستم تعلق یافتن بود؛ همهٔ آنچه که می‌خواستم پوشیدن رختِ تعلق، بر سر نهادن کلاهِ تعلق، بود.

به پاهایتان نگاه نکنید؛ لازم نیست ببینید که آیا کار را درست انجام می‌دهید یا خیر. فقط برقصید.

همان‌گونه که مالی آیوینس گفته، جنگاوران آزادی همیشه نمی‌بَرند، اما همیشه برحق‌اند.

حقیقت چیزی نیست که بشود آن را روی استیکرها نوشت و پشت ماشین‌ها زد.

کمال‌گرایی شکل صُلب و کِنِسی از آرمان‌گرایی است، درحالی‌که خراب‌کاری‌ها دوست حقیقی هنرمند هستند.

ABDCE، که به‌ترتیب از حروف اول این کلمات ساخته شده است: Action (رخداد/ کنش)، Background (پس‌زمینه)، Development (بسط)، Climax (نقطهٔ اوج) و Ending (پایان).

نوشتن شما را برمی‌انگیزد تا به زندگی، آن‌طور که نرم و آهسته، یا سراسیمه و پرشتاب، در اطرافتان می‌گذرد دقیق‌تر نگاه کنید.

وشتن آدم یاد می‌گیرد که توجه نشان دهد و یاد می‌گیرد که حرف دلش را بزند. حالا اگر از من بپرسید که این «حرف دل» چیست می‌گویم حرف دل یعنی آنکه چیزهایی صبر و قرار را از ما گرفته باشد، بااین‌حال، و احتمالاً به‌عنوان مهم‌ترین نکته، سر یکدیگر فریاد نمی‌کشیم. در غیر این صورت، همه‌مان مثل سگ‌های پیکینیز برای هم پارس می‌کردیم: «اَه! ببین چطور در کثافت گیر کردم! و همه‌اش هم تقصیر توست، تو بودی که این کار را کردی...»

پدرم دائماً می‌گفت، «نوشتن را هر روز ساعات و دقایقی انجام بده. آن را طوری انجام بده انگار بخواهی گام‌های موسیقی را روی پیانو تمرین کنی. آن را مثل کاری که قبلاً آن را با خودت هماهنگ کرده‌ای و برنامه‌اش را ریخته‌ای انجام بده. آن را مثل قول شرفی که داده‌ای و حال باید به آن وفا کنی انجام بده. و با خودت عهد کن که کارهایی را به انجام برسانی و تمامشان کنی.»

داشتن یک بچه، یک نوزاد، مثل آن است که به‌یک‌باره بدترین هم‌اتاقی عالم نصیبتان شود