بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

غالباً حال همهٔ ما موقع نوشتن شبیه حال کسی است که دندانش را می‌کِشند، حتی آن نویسندگانی که نثرشان به طبیعی‌ترین و روان‌ترین شکل ممکن از قلمشان جاری می‌شود.

پدرم دائماً می‌گفت، «نوشتن را هر روز ساعات و دقایقی انجام بده. آن را طوری انجام بده انگار بخواهی گام‌های موسیقی را روی پیانو تمرین کنی. آن را مثل کاری که قبلاً آن را با خودت هماهنگ کرده‌ای و برنامه‌اش را ریخته‌ای انجام بده. آن را مثل قول شرفی که داده‌ای و حال باید به آن وفا کنی انجام بده. و با خودت عهد کن که کارهایی را به انجام برسانی و تمامشان کنی.»

ای. ال. دکتروف زمانی گفت که «نوشتن یک رمان شبیه راندن یک ماشین در شب است. شما فقط آن مقدار را می‌توانید ببینید که چراغ‌های جلو ماشینتان روشن می‌کند، بااین‌حال می‌توانید کل سفر را به همین طریق انجام دهید.»

امید، همان‌طور که چسترتون گفته، قدرت بشّاش بودن و شادمانی است در شرایطی که می‌دانیم باید عاجز و مستأصل باشیم.

دوستم جودی گفت مشکل آن است که آدم بکوشد حسادت و روحیهٔ رقابت‌طلبی را متوقف کند، و بعد نکتهٔ اصلی آن است که آدم نباید بگذارد حسادت به احساس انزجارازخود دامن بزند. او به من گفت، این دیوانگی است که تلاش کنی برای این نویسندهٔ دیگر خوشحال باشی.

آدم‌های در حال مرگ به شما یاد می‌دهند که توجه نشان دهید، ببخشید، و نگذارید مسائل کوچک و بی‌اهمیت نگرانتان کنند

به او می‌گویم، از کودکی‌ات شروع کن. ریه‌هایت را پر کن، دماغت را بگیر، داخل آب بپّر، و خاطراتت را، هر قدر صادقانه که می‌توانی، بنویس. فلانری اُکانر گفته است، هرکس دوران کودکی را سپری کرده باشد مواد و مصالح کافی برای آنکه باقی عمرش را بنویسد دارد. شاید کودکی‌ات سخت و موحش بوده، اما اگر کار درست انجام شود سخت و موحش بودن دوران کودکی هیچ اشکالی ندارد.

دوستم، دُن کارپنتر، می‌گوید دیگر نیازی به آن مرغ‌کوچولوی ترسوی قصه‌ها نیست که با افتادنِ یک دانهٔ بلوط بر سرش با ما از به آخر رسیدن قریب‌الوقوع جهان سخن بگوید، چون جهان به‌واقع مدت‌هاست که به آخر رسیده است.

اگر به آنچه می‌گویید باور نداشته باشید، گفتنش دیگر هیچ معنایی نخواهد شد.

شما فقط وقتی می‌توانید جوهرهٔ زیرین، جوهرهٔ پنهان و بنیادی، را ببینید که مشغولیت، یا پُرمشغله‌بودن، را کنار بزنید؛ و آنگاه پیش چشمانتان شبکه‌ای حیرت‌انگیز از پیوندها ظاهر می‌شود.