بریده‌هایی از کتاب بارون درخت‌نشین

خلاصه، عشق‌وعلاقهٔ فراوانش به درخت‌ها، مانند همهٔ عشق‌های واقعی دیگر، او را بیشترِ وقت‌ها خشن و حتا بی‌رحم می‌کرد.

(موقعی که آدم فقط برای خودش زندگی و فعالیت می‌کند، بیشتر وقت‌ها، افراد را از دیدگاه خاص خودش می‌بیند و درباره‌شان قضاوت می‌کند، موضوعی که باعث می‌شود همیشه در برابرشان جبهه بگیرد و آمادهٔ دفاع از خود باشد

علت کارهای سماجت‌آمیزی که از روحیات هر کس سرچشمه می‌گیرد باید در دل خودش پنهان بماند، اگر برای مباهات کردن یا فخر فروختن اشارهٔ کوچکی به آن‌ها بشود، به‌نظر بیهوده و بی‌معنا می‌آید و حالت تحقیرآمیزی پیدا می‌کند.

پدرمان از پنجره به بیرون خم شد و فریاد زد «وقتی خسته شدی، عقیده‌ات عوض می‌شود و خودت می‌آیی پایین.» برادرم از آن بالا جواب داد «هیچ‌وقت عقیده‌ام عوض نخواهد شد.»

در واقع، پیش از آن، سُر خوردن از نردهٔ پله‌ها را برای ما قدغن کرده بودند، اما نه به علت ترس از این‌که دست یا پامان بشکند ــ پدر و مادرمان هرگز دغدغهٔ این چیزها را به خود راه نمی‌دادند و ما هم در واقع هیچ‌وقت هیچ جای‌مان نشکست ــ بلکه به این خاطر که مبادا حالا که بزرگ و سنگین‌وزن شده‌ایم، مجسمه‌هایی را که پدرم داده بود از اجدادش بتراشند و در هر پاگردی روی نرده نصب کرده بود، بیندازیم و بشکنیم.

چیزی که نمی‌خواست بپذیرد در او وجود دارد،