بریده‌هایی از کتاب بارون درخت‌نشین

«فقط با روحی بی‌پیرایه و بی‌غل‌وغش می‌توان دست به جسورانه‌ترین کارها زد.»

کوزیمو، جواب داد «من هم همین‌طور، سال‌هاست برای آرمانی زندگی می‌کنم که نمی‌توانم توضیح بدهم چگونه چیزی است، ولی در عوض کاری می‌کنم که هیچ زیانی به کسی نمی‌رساند؛ توی درخت‌ها زندگی می‌کنم.»

برای بهتر دیدن زمین، باید آن را از کمی بالاتر نگاه کرد.

علت کارهای سماجت‌آمیزی که از روحیات هر کس سرچشمه می‌گیرد باید در دل خودش پنهان بماند، اگر برای مباهات کردن یا فخر فروختن اشارهٔ کوچکی به آن‌ها بشود، به‌نظر بیهوده و بی‌معنا می‌آید و حالت تحقیرآمیزی پیدا می‌کند.

یک روز هم جوجه‌تیغی درسته‌ای را با تیغ‌هایش پخت و سرِ میز آورد. خدا می‌داند چرا این کارها را می‌کرد، شاید به این خاطر که غافلگیرمان کند و ببیند موقعی که درِ ظرف غذا را برمی‌دارد از جا می‌پریم یا نه.

«این‌جا که هستم، خانهٔ شما نیست. درست است زمینِ آن مال شماست و اگر پا روی آن بگذارم، در واقع، روی زمین‌های شما راه رفته‌ام، ولی این بالا، نه. هر جا دلم بخواهد می‌روم.» «یعنی می‌خواهی بگویی آن بالا مال توست؟» «معلوم است! هر چه که این بالاست قلمرو من به شمار می‌رود.» کوزیمو پس از این حرف با دست به شاخ‌وبرگ درخت‌ها و آسمان اشاره کرد. «همهٔ شاخه‌های درخت‌ها قلمروِ من است. حالا به خدمتکارهایت بگو اگر می‌توانند بیایند مرا بگیرند!»

«برایم چه فرقی می‌کند که مرا ببخشند یا نه؟ تازه، نمی‌خواهم قایم شوم، از هیچ‌کس هم نمی‌ترسم!

علت کارهای سماجت‌آمیزی که از روحیات هر کس سرچشمه می‌گیرد باید در دل خودش پنهان بماند، اگر برای مباهات کردن یا فخر فروختن اشارهٔ کوچکی به آن‌ها بشود، به‌نظر بیهوده و بی‌معنا می‌آید و حالت تحقیرآمیزی پیدا می‌کند.

از هر چه بگذریم، پدر و مادر خوبی داشتیم، ولی چنان به ما بی‌اعتنا بودند، که کم‌وبیش به حال خود رها شده بودیم. و به امید خدا بزرگ شدیم. این طرز تربیت و بزرگ شدن خوب بود؟ بد بود؟ کسی چه می‌داند؟

«البته، ولی اگر بیفتی. اگر بیفتی تبدیل به خاکستر می‌شوی و باد تو را می‌برد.»