بریده‌هایی از کتاب تهوع

شاید درک چهرهٔ هر کس برای خودش ناممکن باشد. شاید هم به این خاطر است که من تنهایم؟ کسانی که با جامعه زندگی می‌کنند یاد گرفته‌اند همان‌طوری که مقابل دوستان‌شان ظاهر می‌شوند، خودشان را در آینه ببینند. من هیچ دوستی ندارم

دیگر حس‌وحال کار کردن ندارم. نمی‌توانم کاری کنم جز انتظار برای رسیدن شب.

آسمانِ دیروز را خیلی دوست داشتم. گرفته، تیره و آمادهٔ بارش

به‌هرحال، دست خودش نیست: گلویش بغض دارد.

دیگر آزاد نیستم، دیگر نمی‌توانم کاری را که دلم می‌خواهد انجام دهم.

بین این صداهای شادمان و منطقی تنهایم.

وقتی کسی تنهاست، حتا نمی‌داند تعریف کردن یعنی چه

آن‌ها هم برای وجود داشتن باید کنار هم جمع شوند. اما من تنها زندگی می‌کنم، تنهای تنها. با کسی همکلام نمی‌شوم، هیچ‌وقت؛ نه دستِ بِده دارم، نه دستِ بگیر؛ خودآموز به کنار

فایده‌اش چیست؟ هر کس به فکر خودش است

حالا دیگر به هیچ‌کس فکر نمی‌کنم و حتا زحمت جست‌وجوی کلمه‌ها را به خودم نمی‌دهم. خودشان با سرعتی کم‌وزیاد در ذهنم جاری می‌شوند؛ چیزی را ثبت نمی‌کنم، اجازه می‌دهم راه خودشان را بروند. بیشتر وقت‌ها، به خاطر این‌که پای‌بندِ کلمات نیستم، افکارم مه‌آلود می‌مانند.

همان اندازه دلم می‌خواست با او ناهار بخورم که دوست داشتم خودم را دار بزنم.

بعد، در آستانهٔ چهل‌سالگی، اسم سماجت‌های بی‌ارزش و حفظ کردن چند ضرب‌المثل را تجربه می‌گذارند و ادای دستگاه‌های خودکار را درمی‌آورند

هر اتفاقی که دوروبرشان افتاده، دور از چشم‌شان شروع شده و به پایان رسیده است؛ تیرهای غیب و اتفاق‌هایی که از ناکجاها می‌آمده‌اند، به‌سرعت از کنارشان گذشته‌اند و آن‌ها تا می‌خواستند نگاه‌شان کنند، دیگر دیر شده بود.

گذشته برای صاحب‌خانه‌ها یک چیز تجملی است.

عشقی ناآرام، سوزان و بی‌پناه، بدون سایه، بدون عقب‌نشینی

می‌کوشید سوءتفاهم‌های بین‌مان را بیشتر و بیشتر کند تا این‌که می‌دیدم فقط شصت دقیقه به رفتنم مانده و بس؛ شصت دقیقه زمان کوتاهی برای حس کردن گذرِ تک‌تک ثانیه‌هاست.

می‌کوشید سوءتفاهم‌های بین‌مان را بیشتر و بیشتر کند تا این‌که می‌دیدم فقط شصت دقیقه به رفتنم مانده و بس؛ شصت دقیقه زمان کوتاهی برای حس کردن گذرِ تک‌تک ثانیه‌هاست.

روی‌هم‌رفته، از این جریانِ درخورِ توجهِ زمان زیاد صحبت می‌کنیم، ولی هرگز نمی‌بینیمش.

برای این‌که پیش‌پاافتاده‌ترین رویداد تبدیل شود به ماجرا، لازم است شروع کنید به تعریف کردنش؛ آدم با این کار گول می‌خورد: انسان همیشه راوی داستان است، در حصار داستان‌های خودش و دیگران زندگی می‌کند و از خلال آن‌ها می‌بیند چه اتفاقی برایش می‌افتد؛ او دنبال این است که زندگی‌اش را طوری پیش ببرد انگار دارد تعریفش می‌کند.

با خسّت رنج می‌کشد.