بریده‌هایی از کتاب تهوع

«در ۱۷۸۷ در مسافرخانه‌ای نزدیک مولن، پیرمردی که دوستِ دیدرو و از پرورش‌یافتگان عصر فلاسفه بود، نفس‌های آخرش را می‌کشید. کشیش‌های آن حوالی جان‌به‌لب شده بودند: هر کاری از دست‌شان برمی‌آمد کردند، ولی فایده‌ای نداشت که نداشت. مرد پانتئیست بود و زیر بار مراسم مذهبیِ پیش از مرگ نمی‌رفت. موسیو دو رولبون که از آن‌جا می‌گذشت و به چیزی هم اعتقاد نداشت، با کشیشِ مولن شرط بست دو ساعت‌نشده، شوروحال مسیحیت را در بیمار زنده کند. کشیش شرط بست و باخت: رولبون ساعت سهٔ صبح کارش را شروع کرد، ساعت پنج بیمار اعتراف کرد و ساعت هفت مُرد. کشیش پرسید “شما در موعظه این‌قدر استادید؟ ما باید بیاییم شاگردی‌تان را بکنیم!” موسیو دو رولبون در جواب گفت “موعظه نخواندم، فقط از جهنم ترساندمش.”»

تمام این آدم‌ها وقت‌شان را با توجیه کردن کارهاشان می‌گذرانند و خوشحال اقرار می‌کنند که با یکدیگر همعقیده‌اند.

چه نگاه عجیبی به من می‌اندازد. این نگاه برای دیدن نیست: بلکه بیشتر برای پیوند روح‌هاست.

می‌خواهم پیش از آن‌که خیلی دیر شود واضحْ درونم را ببینم.

هر موجودی بی‌دلیل زاده می‌شود، زندگی‌اش را از سرِ ضعف کِش می‌دهد و تصادفی می‌میر

ن‌هایی که توی کافه‌ها به حرف‌های بقیه گوش می‌دهند: آن‌ها در آستانهٔ چهل‌سالگی حس می‌کنند از تجربه‌ای که نمی‌توانند بیرونش بریزند باد کرده‌اند. خوشبختانه بچه‌دار شده‌اند و وادارشان می‌کنند که این تجربه را درجا ببلعند. می‌خواهند به ما ثابت کنند زندگی‌شان هدر نرفته، که خاطره‌هاشان روی هم انباشته شده و نرم‌نرمک تبدیل به «خردمندی» شده است. گذشتهٔ دلچسب! گذشتهٔ جیبی، کتاب کوچک طلایی‌رنگی پُر از پندهای قشنگ

او برای بودن به من نیاز داشت و من به او نیاز داشتم تا بودنم را حس نکنم.

خانم‌های واقعی قیمت چیزها را نمی‌دانند و دیوانه‌بازی‌های شیرین را دوست دارند؛ چشم‌هاشان گل‌های زیبای آفتاب‌ندیده‌ای هستند، گل‌های گلخانه‌ای.

وقتی زندگی می‌کنی هیچ‌چیز پیش نمی‌آید. شکل محیط عوض می‌شود، آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، همین. هرگز آغازی در کار نیست. روزها بیهوده و بی‌جهت روی هم اضافه می‌شوند و صورت‌حسابی دورودراز و یکنواخت می‌سازند.

هر چیزی برای تمام شدن شروع می‌شود: ماجرا کِش‌وقوس ندارد؛ فقط با مرگش معنا پیدا می‌کند.