بریده‌هایی از کتاب تهوع

فقط کمی دقت می‌خواستم، همین: زندگی کنونی‌ام هیچ‌چیز درخشانی ندارد

سال‌های سال در این شوروشوق دست‌وپا زده و جلو رفته بودم. حالا می‌دیدم کاسهٔ احساسم خالی است.

هرگز یک موجود نمی‌تواند وجود یک موجودِ دیگر را توجیه کند.

به‌ندرت پیش می‌آید یک آدمِ تنها میلی به خندیدن داشته باشد

پوچی نه تصوری بود در سرم، نه آوایی در صدایم، بلکه آن مارِ مُردهٔ دراز زیر پاهایم بود، آن مارِ چوبی. مار یا چنگال یا ریشه یا پنجهٔ کرکس، اهمیتی ندارد. بدون آن‌که دستور روشنی ارائه کنم می‌فهمیدم که کلیدِ وجود را یافته‌ام، کلید تهوع‌هایم را، کلید زندگی‌ام را. از این‌رو، تمام آن‌چه توانستم بعداً درک کنم به این پوچیِ بنیادی برمی‌گردد. پوچی: یک واژهٔ دیگر؛ من با واژه‌ها می‌جنگم؛ آن‌جا، آن چیز را لمس می‌کردم. و

آینده را می‌بینم. آن‌جاست، توی خیابان، بفهمی‌نفهمی رنگ‌پریده‌تر از حال. چه لزومی دارد تحقق پیدا کند؟ با این کار چه عایدش خواهد شد؟

می‌خواهم پیش از آن‌که خیلی دیر شود واضحْ درونم را ببینم.

من غم‌وغصه‌ای ندارم، درآمد سالیانه دارم، نه رئیسی دارم، نه همسری و نه بچه‌ای. وجود دارم، همین. این غصه آن‌قدر مبهم و آن‌قدر فراطبیعی است که ازش شرم دارم.

اشیا نباید تأثیرگذار باشند، چون زنده نیستند. از آن‌ها استفاده می‌کنیم، دوباره سرجای‌شان می‌گذاریم و بین‌شان زندگی می‌کنیم: فقط مفیدند، همین. ولی روی من یکی تأثیر می‌گذارند و این غیرقابل‌تحمل است. می‌ترسم با آن‌ها رابطه برقرار کنم، انگار جانوران زنده‌ای هستند.

آن‌ها طور دیگری پیر شده‌اند. بین ارثیه‌ها و هدیه‌ها زندگی می‌کنند و هر یک از وسیله‌های خانه‌شان خاطره‌ای است. ساعت‌های آونگ‌دار، مدال‌ها، عکس‌ها، صدف‌ها، وزنه‌های کاغذ، پرده‌های حصیری، شال‌ها. گنجه‌هایی دارند پُر از بطری، پارچه، لباس‌های قدیمی و روزنامه؛ همه‌چیز را نگه داشته‌اند. گذشته برای صاحب‌خانه‌ها یک چیز تجملی است. پس من گذشته‌ام را کجا نگه دارم؟ کسی گذشته‌اش را توی جیبش نمی‌گذارد؛ برای جا دادنش باید خانه‌ای داشت. من فقط بدنم را دارم و بس. مردی تنها که از دارِ دنیا یک بدن دارد و نمی‌تواند جلوِ خاطره‌هایش را بگیرد. آن‌ها از وسطش رد می‌شوند. نباید گله‌ای داشته باشم، چون فقط خواسته‌ام آزاد باشم.