بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

همچنین، اعضای تیم در ارزیابی‌هایشان از مجموعه معیارهای صریحی استفاده می‌کنند. معیار اصلی‌شان این است: «آیا این فرد بدون هیچ تغییری برازندهٔ تیم ماست؟» به این دلیل فرآیند گزینش را طوری طراحی کرده‌اند که شامل چند مصاحبه باشد. به این دلیل یک روز کار آزمایشی را طراحی کرده‌اند. به این دلیل (برای اعضای تیم) پرسش‌نامه ارسال می‌کنند.

مطابقت ندارد. از نظر مارک و تیمش: اگر جواب یک بلهٔ واضح نباشد، پس یک نهٔ واضح است.

آن‌ها با این فرض اساسی شروع می‌کنند که بهتر است کمبود نیرو داشته باشند تا اینکه فوراً کارکنان اشتباهی را استخدام کنند. متعاقب این مسأله، وقتی به دنبال کارکنان جدید می‌گردند، فرآیند گزینش موشکافانه و سیستماتیکی دارند.

بلکه بدین معناست که پیوسته درنگ کنیم و بپرسیم: «دارم روی فعالیت‌های درستی سرمایه‌گذاری می‌کنم یا نه؟» در جهان آن‌قدر فعالیت و فرصت هست که برای‌شان وقت و منابع کافی نداریم. و بسیاری از این فعالیت‌ها و فرصت‌ها شاید خوب یا حتی بسیار خوب باشند، ولی واقعیت این است که بیشترشان بی‌اهمیت و تعداد انگشت‌شماری حیاتی‌اند. راه و رسم اصل‌گرایی یادگیری تشخیص تفاوت بین گزینه‌هاست، یعنی یاد بگیریم همهٔ گزینه‌ها را پالایش کنیم و فقط آن‌هایی را انتخاب کنیم که واقعاً ضروری‌اند.

بدین معناست که برای فعالیت در بالاترین سطح اثربخشی‌مان تا می‌توانیم عاقلانه زمان و انرژی‌مان را فقط روی انجام کارهای ضروری سرمایه‌گذاری کنیم. اصل‌گرایی یعنی خلق سیستمی برای رسیدگی به کمد زندگی‌مان.

وقتی سیل آمده است، کپسول‌های اطفای حریق را به دست می‌گیرند و این سو و آن سو می‌دوند. آن‌ها لید خبر را متوجه نمی‌شوند.

از آن‌جا که داشتن گزینه‌های کمتر در نهایت باعث می‌شود تصمیم‌گیری «برای مغز و چشم راحت‌تر شود»، باید انضباط را به کار بگیریم تا از شر گزینه‌هایی خلاص شویم که شاید خوب یا حتی واقعاً خوب باشند، ولی سد راه‌مان می‌شوند.

شما چطور؟ چند بار بدون اینکه فکر کنید با گفتن بله به درخواستی واکنش نشان داده‌اید؟ چند بار با تعهد به انجام کاری عصبانی شده و از خود پرسیده‌اید: «چرا این کار رو قبول کردم؟» چند بار فقط برای خشنودی کسی بله گفته‌اید؟ یا برای فرار از دردسر؟ یا چون «بله» به پاسخ پیش‌فرض‌تان تبدیل شده است؟

به‌جای اینکه در یک میلیون مسیر، یک میلی‌متر پیشرفت کند، نیروی عظیمی را روی انجام کارهایی متمرکز کرد که واقعاً حیاتی بودند.

دیوید سداریس، در مقاله‌ای با عنوان «خنده، کوکابورا» که در نیویورکر منتشر شد، تجربه‌اش را از گردش در «بیشه‌زارهای» استرالیا با بیانی طنز گزارش می‌دهد. در آن روز هنگام پیاده‌روی، دوست و راهنمایش چیزی را با او در میان می‌گذارد که در زمان گذراندن کلاس مدیریت شنیده بود. این راهنما برای اعضای گروه توضیح می‌دهد: «اجاق گاز چهارشعله‌ای رو در نظر بگیرین. یه شعله نمایندهٔ خونواده‌تونه، یکی نمایندهٔ دوستاتونه، سومی سلامت‌تون و چهارمی کارتونه. برای رسیدن به موفقیت، باید یکی از شعله‌ها رو قطع کنین. و برای رسیدن به موفقیت واقعی باید دو شعله را قطع کنین».

نیت اصلی لزومی ندارد با ظرافت تدوین شود؛ مفهوم آن اهمیت دارد، نه سبکش. به‌جای این کار، سؤال اصل‌گرایانه‌تری بپرسید که بر همهٔ تصمیم‌هایی که در آینده می‌گیرید تأثیر می‌گذارد: «اگه بتونیم واقعاً فقط توی یه کار سرآمد باشیم، اون کار چیه؟»

اصل‌گرا روالی را طراحی می‌کند که باعث می‌شود تحقق آنچه ضروری می‌داند به حالت پیش‌فرض تبدیل شود. بله، اصل‌گرا در بعضی موارد باز هم باید سخت کار کند، ولی هر تلاشی با داشتن روال درست به نتایج بسیار بهتری منجر می‌شود.

از میان همهٔ گونه‌های مختلف حیوانات، انسان بیشترین تمایل را به بازی دارد. ما برای بازی کردن و از طریق بازی کردن ساخته شده‌ایم. وقتی بازی می‌کنیم، درگیر خالص‌ترین جلوهٔ انسانیت‌مان و حقیقی‌ترین جلوهٔ فردیت‌مان می‌شویم. با این اوصاف، آیا جای تعجب دارد که سرزنده‌ترین لحظات عمرمان، زمان‌هایی که معمولاً بهترین خاطرات‌مان شکل می‌گیرند، همان لحظاتی‌اند که مشغول بازی هستیم؟

انتخاب چیزی نیست که داشته باشیم، بلکه چیزی است که انجام می‌دهیم.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

رویکرد فرد فرع‌گرا در برابر موازنه آن است که بپرسد: «چطور می‌تونم هر دو رو انجام بدم؟» اصل‌گرایان سؤالی سخت‌تر، ولی در نهایت آزادی‌بخش‌تر، می‌پرسند، «کدوم مشکل رو می‌خوام؟» فرد اصل‌گرا موازنه‌ها را آگاهانه انجام می‌دهد. به‌جای اینکه منتظر بماند و طبق خواستهٔ دیگران عمل کند، با ارادهٔ خودش عمل می‌کند.

اصل‌گرا بودن از نظر ما یعنی چیزی را در کمترین زمان به بهترین شکل به منصهٔ ظهور برسانید.

بدیهی است که در مواجهه با انتخاب میان دو خواسته، ترجیح می‌دهیم به هر دو بله بگوییم. ولی به همان اندازه که دوست داریم هر دو را داشته باشیم، داشتن هر دو واقعاً ممکن نیست.

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

در بدترین روزهایم، نگران بوده‌ام که نکند روی سنگ قبرم بنویسند: «ایملیش را بررسی کرد و بعد مرد».