بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

حذف چیزهای غیرضروری یعنی به کسی نه بگوییم. آن هم به کرّات. این یعنی در برابر انتظارات اجتماعی مقاومت کنیم. انجام درست این کار جسارت و دلسوزی می‌خواهد. پس، حذف چیزهای غیرضروری فقط مربوط به داشتن انضباط فکری نیست. مربوط به انضباط احساسی لازم برای نه گفتن به فشار اجتماعی است.

برونی وِر پرستاری استرالیایی است و از افرادی مراقبت می‌کرد که دوازده هفتهٔ آخر عمرشان را می‌گذراندند. او حسرت‌های این افراد را جویا شد و پرتکرارترین‌هایشان را ثبت کرد. این مورد در صدر فهرست بود: «کاش جسارتش را داشتم به‌جای زندگی کردن طبق انتظارات دیگران، آن‌طور که واقعاً دوست داشتم زندگی می‌کردم».

وقتی به‌وضوح نمی‌دانیم در زندگی هدف واقعی‌مان چیست، یعنی وقتی درک واضحی از اهداف و فرض‌ها و ارزش‌هایمان نداریم، بازی‌های اجتماعی خودمان را ترتیب می‌دهیم. در تلاش برای خوب به نظر رسیدن نسبت به رقبا، وقت و انرژی‌مان را هدر می‌دهیم. بیش از حد به چیزهای غیرضروری، مانند اتومبیل یا خانهٔ بهتر یا حتی موضوع‌های غیرعینی مانند تعداد دنبال‌کنندگان فیس‌بوک یا توئیترمان یا اینکه در عکس‌های فیس‌بوک چطور به نظر می‌رسیم، اهمیت می‌دهیم. در نتیجه، از فعالیت‌هایی که واقعاً ضروری‌اند، مانند وقت گذراندن با عزیزان‌مان یا پرورش روح یا مراقبت از سلامت‌مان، غفلت می‌کنیم.

واقعیت این است که بله گفتن به هر فرصتی، طبق تعریف، مستلزم نه گفتن به چند فرصت دیگر است. چه در زندگی حرفه‌ای و چه در زندگی شخصی‌مان، موازنه‌ها واقعی‌اند و تا وقتی واقعیت را قبول نکنیم، محکوم به سرنوشت کانتینتال می‌شویم، یعنی گرفتار «راهبرد یکی به نعل، یکی به میخ» می‌شویم که مجبورمان می‌کند از روی غفلت، سودهایی را قربانی کنیم که شاید آگاهانه قربانی نمی‌کردیم.

گاهی‌اوقات، کاری که نمی‌کنید به اندازهٔ کاری که می‌کنید اهمیت دارد». به‌طور خلاصه، روی معدود فرصت‌های حیاتیِ سرمایه‌گذاری ریسک‌های بزرگی می‌کند و به انبوه فرصت‌های صرفاً خوب نه می‌گوید.

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

ما به دنبال کارهای خوب زیادی برای انجام دادن نیستیم. به دنبال بالاترین سطح اثربخشی‌مان هستیم

عدم آمادگی ما تا حدی به این دلیل است که برای اولین بار، تعدد انتخاب بر توانایی‌مان برای مدیریت کردنش چیره شده است.

وقتی دربارهٔ اینکه انرژی و زمان‌مان کجا صرف شوند آگاهانه و هدفمند انتخاب نکنیم، دیگران یعنی رئیس‌مان، همکاران‌مان، مشتریان‌مان و حتی خانواده‌هایمان این انتخاب را می‌کنند و طولی نمی‌کشد که هر چیز معنادار و مهمی را فراموش می‌کنیم. می‌توانیم یا آگاهانه انتخاب کنیم یا بگذاریم زندگی‌مان در جهت اهداف دیگران کنترل شود.