بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

در انجام کارهای به‌واقع مهم، فقط وقتی می‌توانید به بالاترین سطح اثربخشی برسید که دست از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله گفتن به همه بردارید.

بهترین جایی که می‌توانیم مد نظر قرار دهیم تغییرات کوچکی است که می‌توانیم در کارهایی ایجاد کنیم که اغلب انجام می‌دهیم. ثبات و تکرار قدرت می‌آورند».

بدان که زندگی پرمشغله بی‌حاصل است. سقراط

او در یک میلیون جهت یک میلی‌متر پیشرفت می‌کرد

برونی وِر پرستاری استرالیایی است و از افرادی مراقبت می‌کرد که دوازده هفتهٔ آخر عمرشان را می‌گذراندند. او حسرت‌های این افراد را جویا شد و پرتکرارترین‌هایشان را ثبت کرد. این مورد در صدر فهرست بود: «کاش جسارتش را داشتم به‌جای زندگی کردن طبق انتظارات دیگران، آن‌طور که واقعاً دوست داشتم زندگی می‌کردم». عمل کردن به این حسرتِ دم مرگ مستلزم آن است که بی‌برنامه نه نگوییم، بلکه به‌طور هدفمند، آگاهانه و مدبرانه موارد غیرضروری را کنار بگذاریم و فقط به خلاص شدن از شر عوامل بدیهی اتلاف‌کنندهٔ وقت رضایت ندهیم و برخی از فرصت‌های واقعاً خوب را هم ول کنیم. با کنار گذاشتن همهٔ چیزهای غیرضروری، به‌جای واکنش نشان دادن به فشارهای اجتماعی که شما را به میلیون‌ها جهت سوق می‌دهند، روشی را برای کاهش، ساده‌سازی و تمرکز بر آنچه واقعاً ضروری است، یاد می‌گیرید.

کلمهٔ «اولویت» در سال‌های ۱۴۰۰ وارد زبان انگلیسی شد. این کلمه مفرد و به معنای «همان اولین چیز» یا «چیز قبلی» بود. طی پانصد سال بعدی، مفرد باقی ماند. در سال‌های ۱۹۰۰ بود که این کلمه را جمع بستیم و شروع به گفتن از اولویت‌ها کردیم. استدلال منطقی‌مان این بود که با تغییر این کلمه می‌توانیم واقعیت را تغییر دهیم. اکنون، به نحوی می‌توانیم «اولین» چیزهای متعددی داشته باشیم. شرکت‌ها و کارکنان‌شان هر روز سعی دارند همین کار را بکنند. رهبر یکی از شرکت‌ها دربارهٔ تجربه‌ه‌ایش از شرکتی به من گفت که در آن از «اولویت ۱، اولویت ۲، اولویت ۳، اولویت ۴ و اولویت ۵» صحبت می‌کردند. این موضوع این تصور را به وجود می‌آورد که چیزهای بسیاری در اولویت‌اند، ولی در واقع به این معنا بود که هیچ چیز در اولویت نیست.

«کار انجام‌شده بهتر از کار عالی است» یکی از ایده‌های پرطرفدار در درهٔ سیلیکون است.

اگر جواب یک بلهٔ واضح نباشد، پس یک نهٔ واضح است

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

راه و رسم اصل‌گرایی یادگیری تشخیص تفاوت بین گزینه‌هاست، یعنی یاد بگیریم همهٔ گزینه‌ها را پالایش کنیم و فقط آن‌هایی را انتخاب کنیم که واقعاً ضروری‌اند. اصل‌گرایی چگونگی انجام کارهای بیشتر نیست؛ بلکه به معنای انجام کارهای درست است. اصل‌گرایی به معنای انجام کارهای کمتر فقط محض کمتر بودن‌شان هم نیست. بدین معناست که برای فعالیت در بالاترین سطح اثربخشی‌مان تا می‌توانیم زمان و انرژی‌مان را عاقلانه فقط در انجام کارهای ضروری سرمایه‌گذاری کنیم.

انتخاب یعنی نه گفتن به یک یا چند چیز و این کار شاید حس باختن در افراد ایجاد کند.

بیشتر ما به دلیل اشتیاق‌مان به خشنود کردن دیگران و تأثیرگذار بودن، انجام کارها را می‌پذیریم. با این حال، برای اینکه بالاترین اثربخشی را در انجام کارها داشته باشیم، قطعاً نه گفتن بهترین راه است. همان‌طور که پیتر دراکر می‌گوید: «افراد به دلیل «نه» گفتن تأثیرگذارند، به دلیل گفتن «این کار به درد من نمی‌خورد» است که تأثیرگذارند». حذف چیزهای غیرضروری یعنی به کسی نه بگوییم. آن هم به کرّات. این یعنی در برابر انتظارات اجتماعی مقاومت کنیم. انجام درست این کار جسارت و دلسوزی می‌خواهد. پس، حذف چیزهای غیرضروری فقط مربوط به داشتن انضباط فکری نیست. مربوط به انضباط احساسی لازم برای نه گفتن به فشار اجتماعی است.

به یاد داشته باشید که اصل‌گرایان فقط هر از گاهی نه نمی‌گویند. نه گفتن بخشی از رِپرِتوار همیشگی‌شان است

اغلب، انتخاب را یک داشته در نظر می‌گیریم. ولی انتخاب چیزی نیست که داشته باشیم، بلکه چیزی است که انجام می‌دهیم.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

رفع موانع لزوماً سخت یا مستلزم تلاشی ابرانسانی نیست. بالعکس، می‌توانیم با اندکی تلاش شروع کنیم. به نوعی شبیه رها کردن تخته‌سنگ در بالای تپه است. فقط یک تکان کوچک لازم است؛ شتاب حرکت در ادامه به شکل طبیعی رفته‌رفته زیاد می‌شود.

راز موفقیت این است: پیگیری بی‌وقفهٔ یک هدف. آنا پاولوا، بالرین روسی

به‌جای اینکه در یک میلیون مسیر، یک میلی‌متر پیشرفت کند، نیروی عظیمی را روی انجام کارهایی متمرکز کرد که واقعاً حیاتی بودند.

اصل‌گرایی یعنی یاد بگیریم کارهای کمتری انجام دهیم، ولی بهتر انجام‌شان دهیم تا بتوانیم در هر لحظهٔ گران‌بها از زندگی‌مان به بالاترین بازدهی ممکن برسیم.