بریده‌هایی از کتاب خشونت و نظم‌های اجتماعی

همهٔ نظم‌های دسترسی باز عمدتاً غیرشخصی هستند. در این جوامع تنها آن نوع از دولت وجود دارد که می‌تواند خدمات و منافع را به شکل نظام‌مند به شهروندان و سازمان‌ها بر مبنای غیرشخصی ارائه کند؛ یعنی بدون توجه به جایگاه اجتماعی شهروندان یا هویت (شخصیت حقوقی) و ارتباطات سیاسی مدیران یک سازمان. برنامه‌های بیمهٔ بیکاری واقعاً مزایای بیکاری را به کسانی که به‌تازگی بیکار شده‌اند تحویل می‌دهد به جای اینکه به دست افراد رابطه‌دار یا مریدان مرادهای قدرتمند برسد. یارانه‌های خوراک، به دست افرادی می‌رسد که ویژگی‌های مربوط و مناسب را داشته باشند به جای اینکه همانند مورد کارت‌های جیره‌بندی در هند، توسط دیوان‌سالاری فاسد به بالاترین قیمت پیشنهادی فروخته شود. یک ویژگی مهم رابطهٔ غیرشخصی، حاکمیت قانون است: حقوق، عدالت و اجرای قراردادها مقید به قانون و بی‌طرفانه هستند. اقتصاد این کشورها نیز با مبادلهٔ غیرشخصی توصیف می‌شود.

موضوع مهار کردن حاکم، غرب را به مدت دوهزاره به ستوه آورده بود.

در واقع فساد بسیار زیاد دولت در جوامع دسترسی محدود نسبت به جوامع دسترسی باز در نزد مشاهده‌گران، برهان اولیه است: بیشتر سازمان‌های مهم حکومت طبیعی پایه، ارتباط نزدیکی با هویت فردی (خصوصی) فرادستان ساکن در آنها دارند. این سازمان‌ها مرزهای خصوصی و عمومی، شخصی و اجتماعی را در بر می‌گیرند.

تأکید بر هویت شخصی با شناسایی افراد معین دارای امتیازات خاص در ائتلاف مسلط شروع می‌شود. ائتلاف مسلط، سازمان سازمان‌هاست که فرادستان قدرتمند به آن وابسته‌اند.

روابط شخصی، اساس حکومت طبیعی است.

در شرایط عادی، نهادهای عمومی بادوام حکومت طبیعی بالغ در خلال تغییر ترکیب ائتلاف مسلط از قابلیت ماندگاری برخوردارند. در نهادهای حکومت طبیعی بالغ، برعکس حکومت طبیعی پایه، توانایی حمایت از آن دسته از سازمان‌های فرادستان وجود دارد که وابستگی نزدیکی به حکومت ندارند. حقوق عمومی نیز به‌ویژه در ترکیب با مفهوم شخصیت حقوقی در خدمت این حمایت قرار می‌گیرد. اشخاص حقوقی قابلیت برعهده‌گرفتن حقوق و مسئولیت را دارند.

حکومت طبیعی بالغ، سومین گونه از حکومت طبیعی است. ساختارهای نهادی بادوام برای حکومت و توانایی پشتیبانی سازمان‌های فرادست که بیرون از چهارچوب اصلی حکومت هستند، مشخصهٔ حکومت طبیعی بالغ به شمار می‌رود. هر دو مشخصه، وجه تمایز حکومت طبیعی پایه از حکومت طبیعی بالغ هستند، اما تکرار می‌کنیم که این تفاوت‌ها در حد اندازه و درجه هستند و به نوع حکومت طبیعی اشاره ندارند. حکومت طبیعی بالغ در اوج توانمندی قادر به ایجاد و حفظ سازمان دائمی است، ولی چنین توانی، ویژگی مشترک حکومت‌های طبیعی بالغ نیست.

حکومت طبیعی پایه برخلاف حکومت طبیعی شکننده، ساختار سازمانی باثبات‌تر و بادوام‌تری برای حکومت به وجود می‌آورد. حرکت از حکومت طبیعی شکننده به پایه، به شکل تدریجی صورت می‌پذیرد و توانایی فزاینده در ساختاربندی ترتیبات بادوام‌تر درون سازمان حکومت، از مشخصه‌های آن است. نهادهای حکومت طبیعی پایه عمدتاً از جنس نهادهای حقوق عمومی هستند؛ نهادهایی که وجوه ظاهری حکومت، روابط درونی آن و روابط حکومت با اعضای ائتلاف مسلط را ساختارمند می‌کنند. این نهادهای عمومی در خدمت تحقق چند هدف بوده و برای مسائل تکراری، جواب‌ها و راهکارهایی استاندارد و مقبول دارند: جانشینی رهبر، جانشینی فرادستان، تعیین نرخ مالیات و خراج، و تقسیم غنایم کشورگشایی‌ها. همگی این مسائل فرصت‌هایی برای خشونت‌ورزی و مذاکرهٔ مجدد درون ائتلاف مسلط فراهم می‌کنند و بنابراین به صورت بالقوه خطرناک‌اند.

هر حکومت طبیعی شکننده از قابلیت مهار خشونت برخوردار است، اما کل عرصهٔ سیاست، سیاست عملی و واقع‌گرایانه است؛ خطای سیاسی افراد برای آنها تا حد مرگ ریسک دارد. وقتی منافع سیاسی اعضای ائتلاف با سهم‌خواهی اقتصادی آنها در نظم موجود هم‌تراز شود (توازن دوگانه)، ائتلاف مسلط نظم را با موفقیت مستقر می‌سازد. در حکومت طبیعی شکننده نه‌تنها سیاست به تعبیری همان جنگ است، اقتصاد نیز به تعبیری همان سیاست است. به‌دست‌گرفتن قدرت درون ائتلاف، عنصر مهمی در کامیابی اقتصادی است، درعین‌حال توزیع امتیازات اقتصادی، کلید ایجاد انگیزه برای روابط باثبات درون ائتلاف به شمار می‌رود. منابع می‌توانند به‌واسطهٔ استیلای نظامی به دست آیند و کسب منابع درون ائتلاف در نتیجهٔ موفقیت سیاسی امکان‌پذیر می‌شود.

در حکومت طبیعی شکننده، حکومت در هنگام مواجهه با خشونت داخلی و خارجی به‌ندرت از عهدهٔ بقای خود برمی‌آید. هائیتی، عراق، افغانستان، سومالی و چند کشور آفریقایی در جنوب صحرای آفریقا، نمونه‌های معاصر حکومت طبیعی شکننده هستند. تعهدات درون ائتلاف مسلط در حکومت طبیعی شکننده، بی‌ثبات و متغیرند، اغلب به‌سرعت تغییر می‌کنند و به شخصیت و هویت فردی اعضای ائتلاف وابسته‌اند. شکنندگی ائتلاف به این معناست که تغییرات کوچک در وضعیت اعضای ائتلاف (تغییر قیمت‌های نسبی، هر تعداد تغییر ناگهانی آب‌وهوا، نفرات کشورهای همسایه، بیماری و از این دست) می‌توانند ائتلاف را بر هم زنند. تغییرات ناگهانی می‌توانند به‌راحتی به اعمال خشونت و ایجاد ائتلاف جدید بینجامند.