بریده‌هایی از کتاب دعبل و زلفا

بهشت، تجسم اعمال نیکوکاران باایمان است.

کسی که کارش برای خشنودی خداست، هیچ‌گاه زیان نمی‌کند.

شعر راستین، کهنگی ندارد؛ دارویی بیدارکننده و شفابخش، در طول تاریخ است

در همان روزها که موسی‌بن‌جعفر به تازگی از بصره آمده بود، با هم از کوچه‌ای که منزل بشر در آن است می‌گذشتیم. روبه‌روی خانه‌اش که رسیدیم، صدای موسیقی طرب‌انگیزی به گوش‌مان خورد. در همان هنگام کنیزی از خانهٔ بشر بیرون آمد تا خاک‌اندازی خاکروبه را توی لاوه‌ای بریزد. ابوالحسن از او پرسید: «صاحب این خانه، آزاد است یا عبد؟». کنیز که از این حرف تعجب کرده بود گفت: «معلوم است که صاحب این عمارت، آزاد است!». ابوالحسن گفت: «راست گفتی! اگر عبد بود، چنین بی‌پروای مولایش نبود!». از آن‌جا گذشتیم. دقیقه‌ای بعد مردی را دیدیم که پابرهنه می‌دوید تا خودش را به ما برساند. او بشر بود. وقتی کنیزش به خانه رفته بود به بشر گفته بود مردی را دیدم که سیمای پرهیزکاران داشت. او چنین حرفی زد. تأثیر کلام ابوالحسن چنان بود که بشر از جا پریده و برای آن‌که زودتر خود را به ایشان برساند و گم‌شان نکند، پابرهنه به دنبال‌مان دویده بود. نفس‌نفس می‌زد و اشک می‌ریخت که به ما رسید. به پای ابوالحسن افتاد و گریه‌کنان عذرخواهی و توبه کرد. از آن روز به بعد، بشر به پاس آن لحظه‌ها که از خواب غفلت بیدار شده و پابرهنه در پی ابوالحسن دویده بود، کفش نمی‌پوشد. نامش را گذاشته‌اند «بشر حافی

من آرزویم آن است که بندهٔ شایسته‌ای باشم و با قصیده‌ای که ابیاتش همانند نگین‌های گردنبندی شاهوار است، بدون نگرانی از افتادن به چنگ دژخیمان، بار سفر بندم و به دیدار امام زمانم بروم!

کسی که با من زندگی کند، زندگی ندارد! ستارهٔ اقبال من، لابد از این دنباله‌دارهاست که همیشه آواره و سرگردانم!

«رزقی که برایم مقدر شده است به من خواهد رسید»

- جثه‌ات به رستم می‌ماند. با این یال و کوپال به دنبال شعر و شاعری رفته‌ای؟ - چاره چیست؟ امروزه نان در شعر است. شاعر، مکارمی را به ناف اشراف و درباریان فاسد می‌بندد که آن‌ها در خواب هم نمی‌دیده‌اند.

کسی که بر سر سفرهٔ هارون می‌نشیند و دل به صله‌های او بسته است، کجا می‌تواند دغدغهٔ حق و باطل را داشته باشد!

برای آن‌که شب نرنجد، روز نمی‌تواند نور خود را مخفی کند!