بریده‌هایی از کتاب چگونه در هر موقعیت انتخاب درست داشته باشیم

تعریف من از یکپارچگی این است: «پذیرفتن و تأیید تمامی آنچه هستیم و زندگی در هم‌راستایی با عمیق‌ترین حقیقت خود و برترین رؤیاها و آرزوهایمان».

اگر خود را خفیف سازیم، نمی‌توانیم در تمامیت و کامل باشیم. اگر خود را دست کم بگیریم، نخواهیم توانست در یکپارچگی باشیم.

اغلب ما یاد گرفته‌ایم یا به خود یاد داده‌ایم که احساس نکنیم. هنگامی که نوعی آسیب، صدمه یا درد و رنج را تجربه می‌کنیم، آن را فرو خورده و سرکوب می‌کنیم. به نظر من احساسات و عواطف فرو خورده مانند یک بمب ساعتی عمل می‌کنند. آن‌ها در بدن جا خوش کرده، آمادهٔ انفجار هستند و در زمان انفجار با ابراز احساسات و عواطف خام و پردازش نشده، آسیب و صدمه به بار می‌آورند.

اغلب اوقات ارتباط مستقیم قابل توجهی بین مشکلات فیزیکی ما و بینش‌هایی که لازم است تا درکشان کنیم، وجود دارد. برای مثال فردی که دچار گرفتگی عضلات گردن شده است، لازم است که از نگاه به گذشته دست بردارد. فردی که مدام به سردرد مبتلا می‌شود، بایستی به گفتگوی درونی منفی که بی‌وقفه در سرش چرخ می‌زند، نگاهی بیندازد. شخصی که دچار مشکلات پا است باید این امر را بررسی کند که چگونه در شرایط خاصی گیر افتاده و قادر به حرکت به جلو نیست.

هر چه بیشتر به بخش‌های بیشتری از خود عشق بورزیم، نه تنها عشقِ به خود در ما بسط می‌یابد بلکه توانایی ما در عشق ورزیدن به دیگران نیز بیشتر و بیشتر می‌گردد.

هرگاه سرشاری و توانایی خود را درک کنیم، تمامیت خود را بپذیریم و با خویشتن خویش و کائنات در ارتباط قرار گیریم، قادر خواهیم بود به حیطهٔ ایمان و اعتماد قدم بگذاریم.

ماندن در روابط و موقعیت‌های اجحاف‌آمیز و در اولویت قرار دادن نیازهای دیگران نسبت به نیازهای خود، ظالمانه‌ترین عمل محسوب می‌شود.

باید به خاطر داشته باشیم که یکپارچگی امری شخصی است. از مفهوم یکپارچگی شمشیری بر حق نسازید تا دیگری را کوچک شمرده و خوار کنید. ما نمی‌دانیم چه چیزی برای دیگری خوب و درست است، چنان که آنان نمی‌دانند چه چیزی برای ما خوب و درست است. فقط بر خود تمرکز کنید!

آیا من به دنبال این هستم که چه چیزی درست است یا به دنبال این هستم که چه چیزی غلط است؟ - آیا این عمل بر اساس ایمان است یا بر اساس ترس؟

روابط ما، به ویژه با کسانی که بیش از دیگران به ما نزدیک هستند، به عنوان قدرتمندترین آینه و بهترین راهنما عمل می‌کنند. آن‌ها اینجا هستند تا به ما بخش‌هایی را نشان دهند که ما انکار و از خود پنهان کرده‌ایم، بخش‌هایی که گم شده یا نیازمند شفا هستند.