بریده‌هایی از کتاب در روزگار آلودگی

اگر بتوانیم اندکی خودخواهی‌مان را کنار بگذاریم، درمی‌یابیم که این میکروب‌های جدید نیستند که در جستجوی ما هستند، بلکه ماییم که آن‌ها را بیرون می‌کشیم.

آلودگی دعوتی است به فکرکردن. قرنطینه فرصتی است برای این کار.

چراکه حقیقتاً ریاضیات علم اعداد نیست، علم روابط است

شاید درست است که ویروس‌ها خرد ندارند، اما در این مورد از ما تواناترند: بلدند به‌سرعت جهش کنند و با محیط منطبق شوند. باید از آن‌ها یاد بگیریم.

به‌نظر این اپیدمی بیش از آنچه باید ذهنم را درگیر کرده است. به‌طرز جنون‌آمیزی محتاط شده‌ام، عصرها مکرر از همسرم می‌خواهم که روی پیشانی‌ام دست بگذارد و تبم را بسنجد. اما به این خاطر نیست. از بیماری نمی‌ترسم. پس از چه می‌ترسم؟ از همهٔ چیزهایی که آلودگی تغییرشان می‌دهد. از اینکه بفهمم این داربستِ تمدن که می‌شناسم کاخی کاغذی باشد. از فنا می‌ترسم اما از خلافش هم بیم دارم: از اینکه ترس بگذرد، بی‌آنکه تغییری برجا بگذارد.

نه، نباید خطر کنیم؛ دست‌کم به دو دلیل. دلیل اول ماهیت عددی دارد. از خدمات بیمارستانی لازم برای کووید-۱۹ به‌هیچ‌روی نمی‌توان گذشت. بر اساس تخمین کنونی که ممکن است تغییر کند، حدود ده درصد مبتلایان سر از بیمارستان درمی‌آورند. شمار بسیار بالایی از بیماران در بازهٔ زمانی کوتاه یعنی ده درصدِ عددی بسیار بزرگ. به‌این‌ترتیب بسیاری از بیمارستان‌ها دیگر تخت و پرستار ندارند. و بسیاری از سیستم‌های درمانی زمین می‌خورند. دلیل دوم دلیلی انسانی است و به زیرمجموعه‌ای از افراد در معرض خطر نظر دارد که کمی بیش از دیگران در معرضِ خطرند: سال‌خوردگان و افرادی که وضعیت سلامتشان ضعیف است. این دسته را افراد شدیداً در معرض می‌نامیم. هرچه آدم‌های جوان و سالم خود را بیشتر در معرض ویروس قرار دهند، به‌طور خودکار ویروس را به آن دسته نزدیک‌تر کرده‌اند. در وضعیت اپیدمی، افراد در معرضِ خطر باید برای محافظت از دیگران از خودشان محافظت کنند. افراد در معرضِ خطر مثل واسطه‌اند. پس در روزگار آلودگی کاری که می‌کنیم یا نمی‌کنیم دیگر منحصراً به خودمان مربوط نیست. حتی پس از پایان این اپیدمی هم نمی‌خواهم این را فراموش کنم.

جایی که یکپارچگی و توافق نباشد، علف‌های هرز رشد می‌کنند. مثل لای شکاف‌ها. علف‌های هرزِ علم، حدس‌ها و دست‌کاری‌هایی هستند که یا درست‌اند یا کاملاً اشتباه.

تصمیم درست، آن تصمیمی نیست که تنها بر مبنای منفعت شخصی من گرفته شود. تصمیم درست تصمیمی است که منافع شخصی من و دیگران را هم‌زمان در نظر بگیرد.

- چیزی که با سرعت هرچه بیشتر رشد می‌کند چطور متوقف می‌شود؟ - با فشار بیشتر. با فداکاری بیشتر. با پایداری بالاتر.

آلودگی محکی است برای اینکه دستمان بیاید دنیای ما، چقدر جهانی و متعامل و درهم‌تنیده شده است.