بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

ما چقدر غافلیم ما که به بوی گیج آسفالت عادت کرده‌ایم

آن‌ها هنوز بهانه‌های روشن دل را نشناخته‌اند و در نیمکرهٔ تاریک دل آرمیده‌اند و فکر می‌کنند تمام دل خوشحالی پس از پیدا کردن یک جنس با قیمت نازل در بازار سیاه است

باید عطش و سنگلاخ را تجربه کرد آسایش از مقصد دورمان می‌دارد

دلم برای جبهه تنگ شده است آنجا معنویت به‌درک‌نیامده بسیار است آنجا ما مقابل آسمان می‌نشینیم و زمین را مرور می‌کنیم و به اندازهٔ چندین چشم معجزه می‌بینیم

از یکنواختی دیوارها دلم می‌گیرد می‌خواهم بر اوج بلندترین صخره بنشینم آن بالا به آسمان نزدیک‌ترم و می‌توانم لحظه‌های تولد باران را پیش‌بینی کنم

دریغا بی تو بودن چشم را از دیدن برمی‌گیرد و دل تنبل من در نهاد می‌میرد

ای وطن من، ای عشق ای ازدحام درد جان من از بی‌دردی درد می‌کند زین پیش هرچه بوده‌ام عاشق نبوده‌ام ای اجتناب‌ناپذیر باید تو را سرشار بود

اگر به مرگ اعتماد کنی معاد جاذبه ایست که تو را بر می‌انگیزاند سبزتر از هزار بهار

«جنگل همزاد مرد مقدسی‌ست که دلدادهٔ آفتاب بود و برای کشتن شب شمشیر شب‌شکن برآورد»

و نگاه تاریک کدام چشم به ماهواره هویت داد