بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

در کوه تکلم خدا جریان دارد از عادت کوچه‌های داغ عربستان تا کوه دور حرا پیغمبری به بار نشست

دلم برای جبهه تنگ شده است آنجا معنویت به‌درک‌نیامده بسیار است آنجا ما مقابل آسمان می‌نشینیم و زمین را مرور می‌کنیم و به اندازهٔ چندین چشم معجزه می‌بینیم

از یکنواختی دیوارها دلم می‌گیرد می‌خواهم بر اوج بلندترین صخره بنشینم آن بالا به آسمان نزدیک‌ترم و می‌توانم لحظه‌های تولد باران را پیش‌بینی کنم

اینان که در پای بیستون به صف ایستاده‌اند راهیان عشقند و منتظرند کسی بیاید و تیشه‌ها را تقسیم کند تیشه ابزار سعی عاشقانی است که سینه به سینهٔ کوه می‌روند و کار تخریب حصار را تجربه می‌کنند اینان مهیای ظهور بت شکنند

اینان که در پای بیستون به صف ایستاده‌اند راهیان عشقند و منتظرند کسی بیاید و تیشه‌ها را تقسیم کند تیشه ابزار سعی عاشقانی است که سینه به سینهٔ کوه می‌روند و کار تخریب حصار را تجربه می‌کنند

و در تلافی شب‌هایی که بی‌دغدغه خوابیدم بعد از این زیر سرم به جای متکا سنگ خواهم گذاشت آه نگاه کن سرزنش چه نتیجه بلندی دارد وقتی فروتن باشیم

من چیستم؟ یک صفحهٔ سیاه در دفتر سترگ حیات آموزگار وجود یک لکهٔ درشت نور در جان من نگاشت که با تشییع هر شهید تکثیر می‌شود

ای وطن من، ای عشق مرا به تماشای طوفان مشتاق کن من تنهایم می‌آیم و باقی‌ماندهٔ خویش را با تو تقسیم می‌کنم

دریغا بی تو بودن چشم را از دیدن برمی‌گیرد و دل تنبل من در نهاد می‌میرد

ای وطن من، ای عشق ای ازدحام درد جان من از بی‌دردی درد می‌کند زین پیش هرچه بوده‌ام عاشق نبوده‌ام ای اجتناب‌ناپذیر باید تو را سرشار بود

اگر به مرگ اعتماد کنی معاد جاذبه ایست که تو را بر می‌انگیزاند سبزتر از هزار بهار

من پشت این دریچه چشم‌به‌راه بهارم می‌دانم سبزتر از جنگل هیچ وسعتی بهار را نسرود و سرخ‌تر از شهید هیچ دستی در بهار گلی نکاشت

«جنگل همزاد مرد مقدسی‌ست که دلدادهٔ آفتاب بود و برای کشتن شب شمشیر شب‌شکن برآورد»

و نگاه تاریک کدام چشم به ماهواره هویت داد

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد انکار عشق اقرار فضاحت آن دلی است که چشم از روشنی برمی‌دارد و روبه‌روی بهار حصار می‌کارد باید دست‌ها را به قبضهٔ شمشیر سپرد و حنجرهٔ بدی را فشرد

بر آخرین قله‌های انتظار ایستاده‌ایم و زمین را که در باتلاق تقلب بازیگوشی می‌کند تشر می‌زنیم

من کدامم که فهم عظمت کاینات نویسم و بیقراری زمین را اندازه کنم و جرئت من آن‌قدر نیست که طوفان را به ادراک آورد

هفتاد و دو آفتاب از ایمان که قوام زمین در قیامتشان نشسته بود

کی می‌توان از سادگی تو گفت و هم به دریافت خرمهرهٔ «نوبل» نائل آمد من فرزند مظلوم توام نه پاپیون می‌زنم و نه پیپ می‌کشم مثل تو ساده که هیچ کنفرانس رسمی او را نمی‌پذیرد

می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام