بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

بهار فلسفهٔ ساده ایست برای آنکه بدانیم زمین عرصهٔ کوچ است

بیا روشن، بیا بی‌کینه باشیم چو آه ساکتی در سینه باشیم برای کثرت خورشید در خویش بیا مثل دل آیینه باشیم

سجاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام سجاده‌ام کجاست؟

و کوه‌ها نگاه ما را به بالا سوق می‌دهند کوه همیشه عجیب است در کوه تکلم خدا جریان دارد

سبزتر از جنگل هیچ وسعتی بهار را نسرود و سرخ‌تر از شهید هیچ دستی در بهار گلی نکاشت

بهار تعجب سبزی‌ست در چشم‌های خاک روبه‌روی این شگفت درنگ کن و درختان تجسم استفهامی سبز که سال را چگونه سر آوردی و در زمین برای شکفتن حتی یک گل هیچ فکر کرده‌ای؟

اگر به مرگ اعتماد کنی معاد جاذبه ایست که تو را بر می‌انگیزاند سبزتر از هزار بهار

که درد بی‌غمی درد کمی نیست

به‌جز وسواس ما را همدمی نیست غمی و غصه‌ای و ماتمی نیست خدایا از چه من دل‌شاد باشم که درد بی‌غمی درد کمی نیست

و یاد آن روز چقدر شیرین است که تو را در پستو دفن کنیم و در هوای آفتابی پر از فراوانی به خدا فکر کنیم