بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

بهار فلسفهٔ ساده ایست برای آنکه بدانیم زمین عرصهٔ کوچ است

بیا روشن، بیا بی‌کینه باشیم چو آه ساکتی در سینه باشیم برای کثرت خورشید در خویش بیا مثل دل آیینه باشیم

سجاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام سجاده‌ام کجاست؟

و کوه‌ها نگاه ما را به بالا سوق می‌دهند کوه همیشه عجیب است در کوه تکلم خدا جریان دارد

اگر به مرگ اعتماد کنی معاد جاذبه ایست که تو را بر می‌انگیزاند سبزتر از هزار بهار

که درد بی‌غمی درد کمی نیست

و انسانی که در بزرگداشت جنایت هورا می‌کشد و سقوط را با همان لبخندی که بر سرسره می‌نشیند جاهل است انسانی که راه‌کوره‌های مریخ را شناخته است اما هنوز کوچه‌های دلش را نمی‌شناسد

تا منتهای جنگل دنبال رد تو بودم جنگل تمام شد رد تو ناتمام جنگل تمام شد جنگل میان عبای تو گم شد و رد پای تو تا دورتر ستاره فرارفت

سبزتر از جنگل هیچ وسعتی بهار را نسرود و سرخ‌تر از شهید هیچ دستی در بهار گلی نکاشت

بهار تعجب سبزی‌ست در چشم‌های خاک روبه‌روی این شگفت درنگ کن و درختان تجسم استفهامی سبز که سال را چگونه سر آوردی و در زمین برای شکفتن حتی یک گل هیچ فکر کرده‌ای؟

مه، مهربانی مبهمی است تا خود را تنها تصور کنیم تنهایی راز بزرگی است در تنهایی بی‌تعارف مهمان دلمان خواهیم بود

او همه جا هست در اتوبوس کنار مردم می‌نشیند با مردم درد دل می‌کند و هرکس که وارد اتوبوس شود از جایش برمی‌خیزد و به او تعارف می‌کند و لبخند فروتنش را به همه می‌بخشد

بیرون این معین محدود رودی از ستاره جاری‌ست رودی از شهید با سکوت هم‌صدا شو تا بشنوی پشت آسمان چه می‌گذرد

به‌جز وسواس ما را همدمی نیست غمی و غصه‌ای و ماتمی نیست خدایا از چه من دل‌شاد باشم که درد بی‌غمی درد کمی نیست

بهار با تو درختی است بی‌نهایت سبز دریغ و درد از این بادهای پاییزی

سجاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام سجاده‌ام کجاست؟

دلم برای فضای ناپیدای مه لک زده است مه، مهربانی مبهمی است تا خود را تنها تصور کنیم تنهایی راز بزرگی است در تنهایی بی‌تعارف مهمان دلمان خواهیم بود اینجا همه با آسمان حرف نمی‌زنند اینجا زیر نور نئون آسمان پیدا نیست

باید عطش و سنگلاخ را تجربه کرد آسایش از مقصد دورمان می‌دارد

تو آمدی ساده‌تر از بهار مثل تلاوت آیه‌های قیامت با بعثتی عظیم در پی و ما از خویش پرسیدیم زیستن یعنی چه؟ و یاد گرفتیم بگوییم توکلت علی الله