بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

من از سکوت می‌آیم از تاریک از خالی از خشک‌سالی من از عاقبت بیهودگی می‌آیم

باور کنیم دست‌های بهارآور امام را بهار ادامه لبخند اوست

بودن ضرورتی است چنانکه زمستان و مرگ ضروری‌تر آن سان که بهار. بهار آمده است چه گلی بر سر خویش زدی ای سرگردان اگر به مرگ اعتماد کنی معاد جاذبه ایست که تو را بر می‌انگیزاند سبزتر از هزار بهار

بهار فصل درنگ عاطفه در کوچه‌باغ‌هاست

دریغا از تو به‌جز نامی هیچ نمی‌دانم از این پنجره که پیش روی من نشانده‌ای یک شب به خانهٔ من بیا خدا!

شب و روز بی‌قراری پلک‌های توست وگرنه خورشید به نورافشانی خود امیدوار نیست صبح انعکاس لبخند توست که دم مرگ به جای آوردی

تو را با دیدنی‌های مأنوس می‌سنجم من اگر می‌دانستم پشت آسمان چیست تو همانی تو آن بهار ناتمامی که زمین عقیم دیگر هیچ‌گاه به این تجربت سبز تن نداد آن یک بار نیز در ظرف تنگ فهم او نگنجیدی

زمین فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزی این سال‌ها تتمهٔ آن جویبار بزرگ است که از سرچشمهٔ ناپیدایی جوشید وگرنه خاک را بی تو جرئت آبادانی نیست

سپیدتر از سپیده بر شقیقهٔ صبح ایستاده‌ای و از جیب خویش خورشید می‌پراکنی ای معنویت نامحدود زود است حتی در زمین نام تو برده شود

زمین اگر چشم داشت بزرگواری تو این‌سان غریب نمی‌ماند

زمین بی تو تاول معلقی است بر سینهٔ آسمان و خورشید، اگرچه بزرگ است هنوز کوچک است اگر با جبین تو برابر شود دنبالهٔ تو جنگل خورشید است شاید فقط خاک نامعلوم قیامت ظرفیت تو را دارد

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد

دنیا در بستر نیرنگ آرمیده است اریستوکراسی با جلیقهٔ مخمل بر پله‌های سازمان ملل بار انداخته است و به دنیا برگ زیتون تعارف می‌کند و علیرغم طوفان‌های غیر موسمی و زلزله محتومی که در پیش داریم ضیافت شامی با حضور تراست‌ها و کارتل‌ها به وسیلهٔ سیا ترتیب داده می‌شود و به جای نان بر سفره‌هاشان نقشهٔ دنیا می‌گذارند

آن‌سوی قلمرو چشم‌هامان درختانی ایستاده‌اند هزار بار سبزتر از این جنگل کال بعد از اینجا اقیانوسی‌ست آبی‌تر از زلال یله در بی‌کرانگی چونان ابدیتی بی‌ارتحال

ما زمستانیم بی‌طراوت حتی برگ آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

زمین فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزی این سال‌ها تتمهٔ آن جویبار بزرگ است که از سرچشمهٔ ناپیدایی جوشید وگرنه خاک را بی تو جرئت آبادانی نیست

زمین فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزی این سال‌ها تتمهٔ آن جویبار بزرگ است که از سرچشمهٔ ناپیدایی جوشید وگرنه خاک را بی تو جرئت آبادانی نیست

دلم برای جبهه تنگ شده است چقدر جاده‌های هموار کسالت‌آورند از یکنواختی دیوارها دلم می‌گیرد می‌خواهم بر اوج بلندترین صخره بنشینم آن بالا به آسمان نزدیک‌ترم و می‌توانم لحظه‌های تولد باران را پیش‌بینی کنم دلم برای جبهه تنگ شده است آنجا معنویت به‌درک‌نیامده بسیار است آنجا ما مقابل آسمان می‌نشینیم و زمین را مرور می‌کنیم و به اندازهٔ چندین چشم معجزه می‌بینیم چقدر تماشای دورها زیباست دلم برای جبهه تنگ شده است