بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

تو آمدی ساده‌تر از بهار مثل تلاوت آیه‌های قیامت با بعثتی عظیم در پی و ما از خویش پرسیدیم زیستن یعنی چه؟ و یاد گرفتیم بگوییم توکلت علی الله

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد انکار عشق اقرار فضاحت آن دلی است که چشم از روشنی برمی‌دارد و روبه‌روی بهار حصار می‌کارد باید دست‌ها را به قبضهٔ شمشیر سپرد و حنجرهٔ بدی را فشرد

بر آخرین قله‌های انتظار ایستاده‌ایم و زمین را که در باتلاق تقلب بازیگوشی می‌کند تشر می‌زنیم

من کدامم که فهم عظمت کاینات نویسم و بیقراری زمین را اندازه کنم و جرئت من آن‌قدر نیست که طوفان را به ادراک آورد

هفتاد و دو آفتاب از ایمان که قوام زمین در قیامتشان نشسته بود

دنیا به عشق محتاج است و نمی‌داند

کی می‌توان از سادگی تو گفت و هم به دریافت خرمهرهٔ «نوبل» نائل آمد من فرزند مظلوم توام نه پاپیون می‌زنم و نه پیپ می‌کشم مثل تو ساده که هیچ کنفرانس رسمی او را نمی‌پذیرد

می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام

من از سکوت می‌آیم از تاریک از خالی از خشک‌سالی من از عاقبت بیهودگی می‌آیم

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد