بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

دنیا به عشق محتاج است و نمی‌داند

وقتی جنوب را بمباران کردند تو در ویلای شمالی‌ات برای حل کدام جدول بغرنج از پنجره به دریا نگاه می‌کردی

و یاد آن روز چقدر شیرین است که تو را در پستو دفن کنیم و در هوای آفتابی پر از فراوانی به خدا فکر کنیم

آن کس که تو را نسراید بیمار است

تو آن انعطافی که پیشاپیش باران می‌روی

این را فرشته‌ها حتی می‌دانند که نیمی از تو هنوز نامکشوف مانده است از خلأ نامعلوم‌تری دست‌هایی که با نیت مکاشفه در تو سفر کردند حیران در شیب جمجمه ایستادند

بیا به جبهه برویم من آنجا را یک بار بوییده‌ام آنجا رطوبت مطبوعی دارد که به ایستادگی درخت کمک می‌کند ما چقدر جاهای دیدنی داریم ما چقدر غافلیم ما که به بوی گیج آسفالت عادت کرده‌ایم

خدایا از چه من دل‌شاد باشم که درد بی‌غمی درد کمی نیست

تو را ای عشق من شفاف دیدم تو را چون چشمه‌های صاف دیدم به دنبال تو گشتم پیر گشتم تو را در پشت کوه قاف دیدم

چرا همواره بی‌حاصل نشینیم چرا از فیض دل غافل نشینیم بیا تنها شو از روی صداقت شبی هم روبه‌روی دل نشینیم

آیینه و آب مهربانی کردند با جنگل عشق هم‌زبانی کردند شب را ز حریم باغ گل تاراندند تشریف سپیده را جهانی کردند

شاید که به عشق نیک اندیشه کنیم فرهاد شویم و عاشقی پیشه کنیم این صخره که پیش رویمان استاده است شیطان هوی‌ست عشق را تیشه کنیم

ز آن دست که چون پرنده بی‌تاب افتاد بر سطح کرخت آب‌ها تاب افتاد دست تو چو رود تا ابد جاری شد ز آن روی که در حمایت از آب افتاد

تو آبروی خاکی و حیثیت آب دریا تویی ما جز تو دریایی نداریم

باور سبز من سپیدارا دوست دارم تو را و دریا را هر شب از چشم‌هات می‌شنوم نفس پاک صبح فردا را برنمی‌گیرم از دو چشمت چشم رونقی داده‌ای تماشا را

وطن من دریاست وای، وا فریادا روزگاری است که هم‌صحبت با خاکم من درک این لحظه مرا می‌شکند

ما ظهور نور را به انتظار با طلوع هر سپیده آه می‌کشیم ای دلیل جنبش زمین قسم به فجر تا تولد بهار عدل در جهان ظالمان دهر را به دار می‌کشیم گوش را به نبض تند خاک می‌دهیم گام عادلی بزرگ را منتظر، شماره می‌کند

ما چقدر غافلیم ما که به بوی گیج آسفالت عادت کرده‌ایم

آن‌ها هنوز بهانه‌های روشن دل را نشناخته‌اند و در نیمکرهٔ تاریک دل آرمیده‌اند و فکر می‌کنند تمام دل خوشحالی پس از پیدا کردن یک جنس با قیمت نازل در بازار سیاه است

پل هوایی فاصلهٔ دیگری‌ست که آسمان را از ما مضایقه می‌کند من می‌خواهم بیشتر آفتاب ببینم می‌خواهم برف را باران را بهاران را بفهمم نگاه کن هوای دودگرفتهٔ شهر تنفس راحت را از ما گرفته است