بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

هفتاد و دو آفتاب از ایمان که قوام زمین در قیامتشان نشسته بود

دنیا به عشق محتاج است و نمی‌داند

کی می‌توان از سادگی تو گفت و هم به دریافت خرمهرهٔ «نوبل» نائل آمد من فرزند مظلوم توام نه پاپیون می‌زنم و نه پیپ می‌کشم مثل تو ساده که هیچ کنفرانس رسمی او را نمی‌پذیرد

می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام

من از سکوت می‌آیم از تاریک از خالی از خشک‌سالی من از عاقبت بیهودگی می‌آیم

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد

دنیا در بستر نیرنگ آرمیده است اریستوکراسی با جلیقهٔ مخمل بر پله‌های سازمان ملل بار انداخته است و به دنیا برگ زیتون تعارف می‌کند و علیرغم طوفان‌های غیر موسمی و زلزله محتومی که در پیش داریم ضیافت شامی با حضور تراست‌ها و کارتل‌ها به وسیلهٔ سیا ترتیب داده می‌شود و به جای نان بر سفره‌هاشان نقشهٔ دنیا می‌گذارند

آن‌سوی قلمرو چشم‌هامان درختانی ایستاده‌اند هزار بار سبزتر از این جنگل کال بعد از اینجا اقیانوسی‌ست آبی‌تر از زلال یله در بی‌کرانگی چونان ابدیتی بی‌ارتحال

ما زمستانیم بی‌طراوت حتی برگ آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ