بریده‌هایی از کتاب تاریخ تمام‌وکمال جهان

هِنری هشتم با این‌که شش زن در «حرم‌سرا» ی خود داشت پدر چندان خوبی نبود. بیشتر بچه‌هایش یا اصلاً به دنیا نیامدند یا زنده نماندند (رجوع کنید به آن‌چه در مورد تشت و بچه گفته شد.) و آن‌هایی هم که به دنیا می‌آمدند «خروارخروار» دردسر درست می‌کردند. از جملهٔ آن‌ها که زنده ماندند یکی مری، ملکهٔ اسکاتلند بود و دیگری الیزابت، ملکهٔ همه‌جا. آدم وقتی می‌بیند که این‌ها فقط دو قلم از بچه‌های دو زن اول بوده‌اند با خود می‌گوید چه خطری از سر ملت گذشته که چهار زن دیگر بچه‌دار نشدند.

خلاصه یک رابطهٔ عاشقانهٔ توپی بین انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها برقرار شد که لنگه‌اش را دنیا تاکنون به خود ندیده است. یعنی از آن زمان به بعد هر وقت دشمنی در برابر فرانسه قد علم می‌کرد (اگر آن دشمن انگلیسی نبود) انگلستان کنار فرانسه می‌ایستاد. در عوض هر وقت انگلستان بدخواه پیدا می‌کرد (اگر آن بدخواه فرانسوی نبود) فرانسه درست پشت انگلستان قرار می‌گرفت.

خدا کند خانوادهٔ سلطنتی در آینده از همان اول اجازه داشته باشد با گزینهٔ دوم خود ازدواج کند.

تاریخ‌دانان مرتب تو سروکلهٔ هم می‌زنند که اول خواندن کشف شده یا نوشتن. بعد هم که خسته می‌شوند می‌گویند این همان حکایت مرغ‌وتخم‌مرغ است. این‌طوری است دیگر. وقتی از چیزی سر درنمی‌آورند یاد این حکایت می‌افتند.

رومی‌های باستان احتمالاً صاحب زِبر و زرنگ‌ترین تمدن باستان بودند چون دوره می‌افتادند و تمام چیزهایی را که دیگران اختراع کرده بودند برای خودشان برمی‌داشتند و وقت آزاد خود را صرف اختراع تجملاتی مثل گرمایش کفی و بستنی می‌کردند.

وقتی فرانسوی‌ها وارد انگلستان شدند انگلیسی‌ها همان معامله‌ای را با آن‌ها کردند که قبلاً با رومی‌ها کرده بودند یعنی تصمیم گرفتند یک‌جورهایی با آن‌ها کنار بیایند (اسم این سیاست را «کمترین مقاومت در برابر مقاومت فرانسه» گذاشتند).

شاید ویکتوریایی‌تر از همه خود ملکه ویکتوریا بود که به طور اتفاقی با یک آلمانی به نام شاهزاده آلبرت ازدواج کرد. اما درست وقتی به اشتباه خود پی برد که حدود بیست‌تایی بچه داشتند و دیگر معلوم است که کار از کار گذشته بود.

آن جملهٔ معروف یادتان باشد که هر وقت گذشتهٔ کشور دیگری در میان است، تاریخ آن کشور اغلب به زبان دیگری است و الا آخر

در مراسم خاک‌سپاری جُرج پنجم، تاج پادشاهی از روی تابوت قل خورد و رفت توی جوی آب. پادشاه جدید، ادوارد هشتم (یا ادوارد ولگرد) مانده بود که این اتفاق را به فال نیک بگیرد یا نه.

تا آن زمان رسم بر این بود که ملکه یا شاه باید با پسرعمو یا دخترعمویی ازدواج می‌کرد که کمتر از همه از او بدش می‌آمد چون که آدم می‌تواند بی‌خیال عشق بشود اما دست کشیدن از پسرعمو یا دخترعمو ابداً ممکن نیست.