بریده‌هایی از کتاب این عکس من است

جهانی که تو را دارد نمی‌تواند یکسره بد باشد، اما آیا تو را دارد؟

دنبال ماجرای واقعی نباش. به چه کارت می‌آید؟

سایهٔ تو نه سایه‌ات که انعکاسِ توست، والدین واقعی تو ناپدید می‌شوند وقتی که پرده بر درگاهت فرومی‌افتد. ما دیگران‌ایم، کسانی از اعماق دریاچه که خاموش ایستاده‌ایم کنار بسترت با سرهایی از تاریکی.

چیزی نیست نترس، این فقط باد است که راهش را به سمت شرق کج کرده است، این پدر توست رعد مادر توست باران در این سرزمین آب‌ها با ماه کهربایی‌رنگش

ناتوان از نجات خود، دعاکنان به هنگام سقوط، به شیوهٔ خود.

من دو جا هستم، این‌جا و آن‌جا که شمایید.

تو در من معلقی، زیبا و منجمد، من حافظ تواَم، در من در امن‌وامانی.

با عشق دست می‌گشایم، دست‌هایم تفنگ‌اند.

با عشق دست می‌گشایم، دست‌هایم تفنگ‌اند.

اگرچه راه‌های زیادی برای مُردن هست اما آوازِ مرگ، تنها یکی‌ست

هر پناه‌گاهی یاری‌رسان نیست. هر خطرگاه پناه می‌شود.

این‌جا مهربان بودن سودی ندارد

همیشه چیزهایی هست که نمی‌دانی

این حُقهٔ توست یا معجزه‌ات، که تلف شوی و باز برخیزی بی‌کم‌وکاست، دوباره و دوباره، حتی در اسطوره‌ها هم حدی هست، در زمانی که شکست را به انجام رسانی و باز برگردی

جسم می‌میرد، ذره‌ذره خود را دفن می‌کند، می‌پیوندد به حواس پریشان، به بوته‌های تمشک و خار، روان در بادهایی پُرخاروخس بر فراز پِی‌های سست خانه‌های پیشین‌مان که اکنون حفره‌هایی نیمه‌تاریک بر زمین شنی‌اند. آیا من این‌همه سال را سپری کردم برای برپا ساختن این عمارت، این ترکیبی که خودْ منم، این آلونک در حال فروریختن؟

حقیقتی‌ست آشکار: تو دریایی. پلک‌هایت خمیده بر آشوب‌هاست. دستان من هر جای تو را لمس می‌کنند جزیره‌های کوچکی می‌سازند؛ زندگی در آن‌ها جاری. به‌زودی تمامِ زمین خواهی بود: دیاری آشنا، موطنی.

او به‌راستی انسان است. حتی گرگ‌ها در جنگل‌های‌شان گفت‌وگوهای پُرطنین را پُررنگ‌شده با افسانه ادامه می‌دهند. در این سرزمین حیوان‌ها چهرهٔ حیوان‌ها را دارند. چشم‌های‌شان در نور چراغ ماشین برقی می‌زند و ناپدید می‌شوند. مرگ‌شان شکوهی ندارد. آن‌ها چهرهٔ هیچ‌کس را ندارند.

این‌جا در حاشیه قوزکرده زیر تازیانهٔ دلخراشِ زمستان در خانه‌های یخی زندگی می‌کنیم. نه این‌که دلخواه‌مان باشد، از آن‌رو که برای زنده ماندن چیزی را که می‌توانیم و ناگزیریم، می‌سازیم با آن‌چه که داریم.

تو سلانه‌سلانه کنار من قدم می‌زنی، از زیبایی صبح می‌گویی، حتی خبر هم نداری که سِیلی اتفاق افتاده است.

تنها باید ما مانده باشیم در این مه که همه‌جا را فراگرفته است و این جنگل‌ها را هم.