بریده‌هایی از کتاب این عکس من است

تو آدم‌های دیگر نیستی، خودت هستی. پاک کن امضاها را، تن‌های فریب‌کار را

از او بپرس: ارزشش را داشت؟ (کسی را نجات دادی؟)

اکنون گزینهٔ خوبی در برابرت هست: در بستر مرگ افتاده‌ای. یک ساعت مجال زندگی داری. دقیقاً او کیست که در تمام این سال‌ها باید از سر تقصیرش می‌گذشتی؟

همیشه چیزهایی هست که نمی‌دانی.

آن‌چه را نمی‌توانی نجات دهی، بکُش آن‌چه را نمی‌توانی بخوری، دور بریز آن‌چه را نمی‌توانی دور بریزی، دفن کن آن‌چه را نمی‌توانی دفن کنی، به دیگری ببخش آن‌چه را نمی‌توانی ببخشی، باید که بر دوش خود ببری، این سنگین‌تر از آنی‌ست که فکرش را می‌کردی.

یک‌بار مردی به من گفت: بچه‌ها نباید قرمز بپوشند. دختران جوان نباید قرمز بپوشند. در بعضی از کشورها قرمز رنگ مرگ است، در بعضی دیگر رنگ شهوت، در بعضی جنگ، در بعضی خشم، در بعضی قربانی کردن. دختر باید خود حجاب باشد، سایه‌ای بی‌رنگ، پریده‌رنگ مثل تصویر ماه در آب، مخاطره‌آمیز نه. او باید سکوت کند و از کفش قرمز، جوراب قرمز و رقصیدن بپرهیزد. رقصیدن با کفش قرمز تو را می‌کُشد. ۲ اما رنگ قرمز، حق طبیعیِ ماست، رنگ لذت پُر از هیجان و رنج سرریز که ما را به هم پیوند می‌دهد.

گاه‌گاه صدایت می‌زنم که خاطرجمع شوم هنوز آن‌جایی.

من این راز را به تو خواهم گفت، به تو، تنها به تو. نزدیک‌تر بیا. این آواز، فریاد کمک‌خواهی‌ست: کمکم کن! تنها تو، تنها تو می‌توانی، کسی مانند تو نیست.

حقیقتی‌ست آشکار: تو دریایی. پلک‌هایت خمیده بر آشوب‌هاست. دستان من هر جای تو را لمس می‌کنند جزیره‌های کوچکی می‌سازند؛ زندگی در آن‌ها جاری. به‌زودی تمامِ زمین خواهی بود: دیاری آشنا، موطنی.

من دو جا هستم، این‌جا و آن‌جا که شمایید.

این هم دروغ بود، اگر می‌خواستم می‌توانستم داخل شوم. این خانه از آنِ کیست؟ ما هر دو در آن زندگی می‌کنیم اما به هیچ‌کدام‌مان تعلق ندارد. از من چه انتظاری هست که راهم را پیدا کنم؟ اگر می‌خواستم می‌توانستم داخل شوم، اما مسئله این نیست، فرصت نمی‌کنم. باید کاری را انجام دهم

ما با هم رسیدن به جایی را تمرین می‌کنیم که تمامیِ زبان‌ها به سرانجام می‌رسند، به یکی شدن؛ دست‌ها هم.

خورشید بودن، گشتن در فضا دور و بی‌اعتنا، هدیه کردن نوری به آنان که نظاره‌گرند آموختن که چگونه این‌گونه زندگی کنی. یا که نه، انتخاب کنی که انسان هم باشی، جسمی فانی و دستخوش زوال، ناتوان از نجات خود، دعاکنان به هنگام سقوط، به شیوهٔ خود.

من می‌خواستم متوقف کنم این زندگی را این زندگی میخ‌کوب‌شده بر دیوار، خاموش و خالی از هر رنگ، برساخته از نور محض، زندگی در خیال، دوپاره و دور از هم، بن‌بستی شفاف. اعتراف می‌کنم: این آینه نیست، یک در است من پشت آن گرفتار مانده‌ام. من از تو می‌خواستم که مرا این‌جا ببینی، بر زبان آوری آن کلمهٔ رهایی‌بخش را، هر چه که باشد، دیوار را برداری. به جای آن روبه‌روی من می‌ایستی، موهایت را شانه می‌کنی.

آن‌ها ما را در خشکی پیدا کردند، فرومانده بر بلندای بستری سنگی، که آن را جزیره‌ای از آن خود کرده بودیم. اسکلت‌های ازهم‌پاشیدهٔ ما را (که چنان در هم آمیخته بود، انگار از نعشی واحد بود) متعلق به گرگ‌ها انگاشتند. درون ما را کندند درون سنگ‌های سخت خارا آن‌جا که استخوان‌های‌مان دوباره گوشت تازه برآورد، درختان برآمدند و چمن رویید. ما هنوز دریای شوریم پشتیبان خشکی‌ها.

گاه‌گاه صدایت می‌زنم که خاطرجمع شوم هنوز آن‌جایی.

می‌خواهم کمی با او باشم. فقط کمی. تنها.

چرا من این‌قدر سردم است؟ لطفاً ببرم خانه.

تو دکتر یا چیزی مثل آن نیستی. زندگی ساده‌ای داشته‌ای که در نظرِ هر کس پاک و بی‌آلایش به چشم می‌آید.

حقایقِ روشن این جهان از خلال اشک‌ها دیده می‌شود