بریده‌هایی از کتاب این عکس من است

حقایقِ روشن این جهان از خلال اشک‌ها دیده می‌شود

زن روی فرش سیمانی نمناک می‌خوابد زیر تابشی بی‌وقفه، آثار سوزن بر بازوهایش نشسته که مغز را از کار بیندازد و ماتش برده که چرا دارد می‌میرد. دارد می‌میرد چرا که گفت. دارد می‌میرد به خاطر کلمه. این کالبد اوست، خاموش و بی‌انگشت، در حال نوشتن این شعر.

رد رنجی طاقت‌فرسا هنوز بر پوست‌شان. نه یک سال یا چهل سال پیش که هفتهٔ پیش اتفاق افتاد. همواره اتفاق افتاده است، اتفاق می‌افتد.

جهانی که تو را دارد نمی‌تواند یکسره بد باشد، اما آیا تو را دارد؟ از این فاصله تو یک سرابی، تصویری براق با همان شکلی که آخرین‌بار دیدمت.

مرد گفت: ختم دیوارها، ختم طناب‌ها، گشودن درها، یک مزرعه، باد، یک خانه، خورشید، میزی، سیبی. زن گفت: بازوها، لب‌ها، شراب، شکم، مو، نان، اشیا، چشم‌ها، چشم‌ها. هر دو بر سر قول‌شان ایستادند.

زیستن در زندان زندگی کردن بدون آینه است. زیستن بدون آینه زندگی کردن بدون خویشتن است. این زن بدون خویشتن زندگی می‌کند.

دهانش دردی را فرومی‌نشاند که نه می‌شد بر زبان آورد، نه از آن چشم پوشید.

چه شد که راهم را گم کردم. من قلبِ گم‌کرده‌راهِ آدم‌کشی هستم که هنوز نکُشته است، که هنوز نمی‌داند که می‌خواهد بکُشد، که هنوز مثل دیگران است.

آن‌چه در سرم می‌ماند دنیایی سیاه‌شده است: حقیقت امر. خانه کجا رفت؟

پنجره‌ام قیفی‌ست برای ریختن اَشکالی از درهم‌ریختگی در حیاط خلوت، استخوان‌های یخ‌زده، سروصدای بچه‌ها، اشیای رهاشده. در داخل، دیوارِ کج‌شده؛ این اندک سکوت محض تعادلش را حفظ کرده است. ما باید ایستادگی کنیم. باید نگذاریم که نابود شویم.

آن‌جا که استخوان‌های‌مان دوباره گوشت تازه برآورد، درختان برآمدند و چمن رویید. ما هنوز دریای شوریم پشتیبان خشکی‌ها. اکنون اسب‌ها می‌چرند پشت نرده‌های دنده‌های ما. با لبخندی سبز کودکان می‌دوند (نمی‌دانند کجا) از این‌سو به آن‌سوی دشت‌های دست‌های گشودهٔ ما.

آن‌ها قادر به تشخیص نخواهند بود که ما از چه هنگام تنها رها شدیم، یا چرا، یا از میان این استخوان‌های فرسوده کدام‌شان جان به در بُرد.

این‌جا در حاشیه قوزکرده زیر تازیانهٔ دلخراشِ زمستان در خانه‌های یخی زندگی می‌کنیم. نه این‌که دلخواه‌مان باشد، از آن‌رو که برای زنده ماندن چیزی را که می‌توانیم و ناگزیریم، می‌سازیم با آن‌چه که داریم.

مانده‌اید که جُرمش چه بود. محکوم به مرگ بود به خاطر دزدیدن لباس از اربابش؛ از همسر اربابش. دلش می‌خواست خودش را زیباتر کند.

برای من دعا کنید نه آن‌چنان که من، که برای من آن‌چنان که هستم.

حقایقِ روشن این جهان از خلال اشک‌ها دیده می‌شود، پس چرا می‌گویی مشکل از چشم‌های من است؟ به‌روشنی دیدن، بی‌آن‌که لرزه بر اندامت افتد، بی‌آن‌که روی برگردانی، عذابی الیم است، چنان که انگار چشم‌های بسته در فاصلهٔ دواینچیِ خورشید باز شوند. چه می‌بینی آن‌گاه؟ کابوس؟ وهم؟ خیال؟ چه می‌شنوی؟ تیغ بر تُخم چشم بُریده‌ای از فیلمی قدیمی‌ست. اما حقیقت نیز هست. گواه آن، چیزی‌ست که تو باید تحمل کنی.

یا آیا ما آن‌ها را ساختیم چرا که نیاز به دوست داشتن کسی داشتیم و یکدیگر را نمی‌توانستیم دوست داشته باشیم؟ و سرانجام این عشق بود که پوست از گونه‌های خاکستری‌شان زدود، انگشتان‌شان را فلج کرد، گیسوان قهوه‌ای یا بورشان را آشفت. اگر نفرت بود یکسر خُردوخمیرشان می‌کرد. تو تغییر می‌کنی، اما عروسکی که من از تو ساختم به بودنش ادامه می‌دهد، پیکری پریده‌رنگ لَم‌داده در ویترینی روشن از آفتاب، با سیمای فرسوده از گذر زمان، خشک‌شده در حالتی نزار از یک روز، در دستِ گچی‌اش گرفته است عروسکی را که تو از من ساخته‌ای.

برای من دعا کنید نه آن‌چنان که من، که برای من آن‌چنان که هستم.

آن‌چه را نمی‌توانی نجات دهی، بکُش آن‌چه را نمی‌توانی بخوری، دور بریز آن‌چه را نمی‌توانی دور بریزی، دفن کن آن‌چه را نمی‌توانی دفن کنی، به دیگری ببخش آن‌چه را نمی‌توانی ببخشی، باید که بر دوش خود ببری، این سنگین‌تر از آنی‌ست که فکرش را می‌کردی.