بریده‌هایی از کتاب بیگانه

من هرگز حرف چندانی نداشته‌ام که به این و آن بزنم. بنابراین بیش‌تر وقت‌ها ساکتم

نه راه گریزی نیست، هیچ کس هم نمی‌تواند پیش نظر مجسم کند که شب‌های زندان چه مفهومی دارند.

آن‌وقت پرسید دوست ندارم در زندگی‌ام تغییری ایجاد شود. جواب دادم آدم هیچ وقت زندگی‌اش را عوض نمی‌کند، چون هرگونه زندگی می‌تواند مورد دلخواهش باشد، نحوهٔ زندگی من هم در این‌جا به هیچ‌وجه برایم ناخوشایند نیست.

نزد. دلم می‌خواست به او بگویم تقصیر من نبوده ولی جلو زبانم را گرفتم، چون فکر کردم این حرف را به کارفرمایم هم گفته‌ام. این حرف هیچ مفهومی نداشت. در هر صورت آدم همیشه در هر موضوعی کمی مقصر هست.

در آن لحظه، آن‌چه مرا در استدلال‌هایم کمی آزار می‌داد، انگیزش وحشتناکی بود که فکر بیست سال دیگر زندگی کردن، در من به وجود می‌آورد. ولی کافی بود با مجسم کردن افکارم در بیست سال دیگر، وقتی که قرار بود به همین سرانجام برسم، این انگیزش را خفه سازم.

آدم وقتی قرار است بمیرد، دیگر چه‌طور و چه‌گونه‌اش هیچ اهمیتی ندارد،

مامان بیش‌تر وقت‌ها می‌گفت آدم هرگز به‌طور کامل بدبخت نیست. من این را در زندان، موقعی که آسمان رنگ می‌گرفت و روز جدیدی در سلولم رخنه می‌کرد، به خوبی درک کردم.

شاید این چرخ لعنتی برای یک‌بار هم که شده از حرکت باز ایستاده باشد و در این طرح‌ریزی وسوسه کننده، تصادف و بخت، فقط یک‌بار چیزی را عوض کرده باشد. فقط یک‌بار!

کسی که حتی یک روز از عمرش گذشته باشد، می‌تواند به این ترتیب صد سال را در زندان بگذراند، و از همان یک روز به قدر کافی خاطره خواهد داشت که از بی‌کاری کسل نشود

دغدغهٔ اصلی‌ام کشتن وقت بود. ولی از موقعی که یاد گرفتم به خاطراتم پناه ببرم

در آن اوایلی که زندانی شده بودم، آن‌چه بیش‌تر از هر چیزی تحملش برایم دشوار بود، داشتن افکار فردی آزاد در ذهنم بود

تمام قد جلوم ایستاد و ترغیبم کرد بگویم به خدا اعتقاد دارم یا نه. جواب دادم نه. با عصبانیت سرجایش نشست. گفت این امکان ندارد، همهٔ مردم به خدا اعتقاد دارند، حتی کسانی که از او رو برمی‌گردانند. او براین عقیده بود و اگر تردید می‌کرد، زندگی‌اش مفهومش را از دست می‌داد

مامان نه این‌که بی‌دین و ایمان باشد، ولی در زنده بودنش هیچ وقت به مذهب فکر نمی‌کرد.

در برابر این شب پرنشانه و پرستاره، برای اولین بار بدون هیچ امیدی قلبم را به روی این بی‌تفاوتی محبت‌آمیز دنیا گشودم. از این‌که دیدم این‌چنین شبیه من و این‌چنین مهربان است، احساس کردم خوشبخت بوده‌ام و هنوز هم هستم.

آدم بعضی وقت‌ها گمان می‌کند از چیزی مطمئن است، حالا آن‌که در حقیقت این‌طور نیست.

مامان بیش‌تر وقت‌ها می‌گفت آدم هرگز به‌طور کامل بدبخت نیست.

سرنوشتم را بی‌آن‌که نظرم را بپرسند داشتند رقم می‌زدند.

مثل همیشه برای خلاص شدن از شر کسی که حرف‌هایش برایم اهمیتی ندارد، وانمود کردم حرف‌هایش را تأیید می‌کنم.

آن‌چه اهمیت دارد، امکان فرار است، گریزی از آیین‌های تغییرناپذیر، فراری دیوانه‌وار که شانس امیدوار بودن را در اختیار آدم می‌گذارد. طبعاً امید یعنی این‌که آدم در حال فرار، در گوشهٔ کوچه‌ای، به ضرب گلوله‌ای از پا در آید. ولی خوب که همه چیز را در نظر می‌گرفتم، هیچ عاملی نمی‌توانست به این امید جامهٔ عمل بپوشاند.

آن‌چه اهمیت دارد، امکان فرار است، گریزی از آیین‌های تغییرناپذیر، فراری دیوانه‌وار که شانس امیدوار بودن را در اختیار آدم می‌گذارد. طبعاً امید یعنی این‌که آدم در حال فرار، در گوشهٔ کوچه‌ای، به ضرب گلوله‌ای از پا در آید. ولی خوب که همه چیز را در نظر می‌گرفتم، هیچ عاملی نمی‌توانست به این امید جامهٔ عمل بپوشاند.