بریده‌هایی از کتاب بیگانه

انگار مسیرهای آشنای رسم شده در آسمان تابستان، هم می‌توانستند به زندان ختم شوند، و هم به خواب‌هایی معصومانه.

وقت چندانی برایم نمانده و نمی‌خواهم آن‌را با مسئلهٔ خدا تلف کنم.

با تمام قوا شروع کردم به فریاد زدن و توهین کردن به او. گفتم نمی‌خواهم برایم دعا کند. یقهٔ لباده‌اش را گرفتم و آن‌چه در دل داشتم با جهشی‌هایی آمیخته به خشم و شادمانی بیرون ریختم. قیافه‌اش نشان می‌داد خیلی به خودش مطمئن است. با این‌همه هیچ یک از اطمینان خاطرهایش به یک موی زن نمی‌ارزید. حتی مطمئن نبود زنده باشد، چون مانند یک مرده زندگی می‌کرد.

گفتم: چه چیزی را؟ ـ از شما بخواهند ببینید. ـ چی را ببینم؟ کشیش نگاهی به دور و برش کرد و با صدایی که به نظرم ناگهان خیلی خسته آمد گفت: «از همهٔ این سنگ‌ها درد و رنج می‌تراود، این را می‌دانم. هرگز جز با اضطراب به آن‌ها نگاه نکرده‌ام. ولی از صمیم‌قلب می‌دانم بی‌چاره‌ترین و درمانده‌ترین آدم‌ها میان امثال شما، دیده‌اند که از میان ظلمت این سنگ‌ها، چهره‌ای آسمانی برآن‌ها ظاهر شده است. این همان چهره‌ایست که از شما می‌خواهند ببینیدش.

غروب ماری آمد به سراغم و از من پرسید میل دارم با او ازدواج کنم؟ گفتم برایم فرقی نمی‌کند، اگر او واقعآ می‌خواهد این کار را بکند من حرفی ندارم. آن‌وقت خواست بداند دوستش دارم. همان‌طور که پیش از آن به او گفته بودم، جواب دادم این حرف چیزی را ثابت نمی‌کند، ولی مطمئنم که دوستش ندارم.

هیچ دلیلی نمی‌دیدم که زندگی‌ام را عوض کنم.

آدم هیچ وقت زندگی‌اش را عوض نمی‌کند، چون هرگونه زندگی می‌تواند مورد دلخواهش باشد،

همهٔ مردم به خدا اعتقاد دارند، حتی کسانی که از او رو برمی‌گردانند.

مامان بیش‌تر وقت‌ها می‌گفت آدم هرگز به‌طور کامل بدبخت نیست. من این را در زندان، موقعی که آسمان رنگ می‌گرفت و روز جدیدی در سلولم رخنه می‌کرد، به خوبی درک کردم.

دلم می‌خواهد همدلی او را به دست بیاورم، نه به این خاطر که بهتر، بلکه اگر بشود گفت به‌طور طبیعی از من دفاع کند.

زندگی کردن آن‌قدرها هم ارزش ندارد.

به نظر او قضاوت آدم‌ها در برابر قضاوت خداوند هیچ اهمیتی نداشت. به او یادآور شدم که قضاوت آدم‌هاست که مرا محکوم کرده است. گفت ولی این محکومیت نتوانسته گناهم را بشوید. گفتم سر در نمی‌آورم گناه یعنی چی. فقط به من اطلاع دادند که مقصرم. مقصرم و تاوانش را هم پس می‌دهم، چیز بیش‌تری نمی‌توانند از من مطالبه کنند.

«از این‌ها گذشته، اعضای دادگاه به سرعت از آن خواهند گذشت، چون پروندهٔ شما مهم‌ترین مورد برای دادگاه نیست.

من اصلا روح نداشتم، و نه هیچ خصلتی انسانی، هیچ یک از اصول اخلاقی هم که به آدم‌ها احساس می‌بخشد، در من وجود نداشت

آدم بعضی وقت‌ها گمان می‌کند از چیزی مطمئن است، حالا آن‌که در حقیقت این‌طور نیست.

پس از سکوتی دیگر، زمزمه‌کنان گفت من آدم عجیبی هستم، او هم بی‌شک به همین خاطر دوستم دارد، ولی شاید هم روزی باز به همین دلیل از من متنفر شود.

امروز مامان مرد. شاید هم دیروز، نمی‌دانم.

دست کم این حقیقت، همان اندازه که من در اختیارش بودم در اختیارم بود.

زمزمه‌کنان گفت من آدم عجیبی هستم، او هم بی‌شک به همین خاطر دوستم دارد، ولی شاید هم روزی باز به همین دلیل از من متنفر شود.

انگار مسیرهای آشنای رسم شده در آسمان تابستان، هم می‌توانستند به زندان ختم شوند، و هم به خواب‌هایی معصومانه.