بریده‌هایی از کتاب سقوط

با مردی آشنا بودم که بیست سال از عمرش را برای زنی خنگ هدر داد، همه‌چیزش را به‌پای او ریخت، دوستانش، کارش، حتا نواخت منظم زندگی‌اش را فدا کرد و یک شب هم به‌من اعتراف کرد هرگز آن زن را دوست نداشته. فقط از تنهابودن کسل می‌شده، کسل مانند بسیاری از آدم‌ها. بنابراین زندگی پردردسر و فاجعه‌باری برای خودش درست کرده بود. توضیحی که بیش‌تر آدم‌ها درمورد این‌گونه کارها و رفتارهاشان می‌دهند این است که به‌هرحال باید رویدادهایی در زندگی وجود داشته باشند تا زندگی به‌صورت یکنواخت و کسل‌کننده درنیاید، ولو پای‌بندی و بردگی بدون عشق، حتا جنگ یا مرگ باشد. بنابراین زنده‌باد به‌خاک‌سپاری‌ها.

آدم‌ها، با دلیل‌هاتان، با درستی گفتارتان و وخیم‌بودن درد و رنج‌هاتان متقاعد نمی‌شوند، مگر موقعی که بمیرید.

عشق حقیقی، امری است استثنایی، به احتمال دو یا سه مورد طی یک قرن. بقیهٔ عشق‌ها، یا از روی خودخواهی است یا ملال.

«به آن‌چه که ما را با بعضی از آدم‌ها وابسته می‌کند، نام عشق ندهیم.»

منتظر روز رستاخیز نمانید. رستاخیز همه‌روزه صورت می‌گیرد.

«هیچ‌کس مجبور نیست انسان بزرگی باشد. تنها انسان‌بودن کافی است.»،

موقعی‌که آدم به‌خاطر پیشه یا استعداد ذاتی‌اش خیلی دربارهٔ انسان‌ها مطالعه کرده، به این نتیجه می‌رسد که دلش برای آدم‌های ماقبل تاریخ تنگ شده و هوای آن‌ها را می‌کند. آن‌ها دست‌کم هیچ فکر پنهانی‌ای در سرشان نداشته‌اند.

زنانی که با من دوست می‌شدند درواقع این وجه مشترک را با ناپلئون داشتند که همواره فکر می‌کردند جایی که همهٔ مردم دنیا شکست می‌خورند، آن‌ها موفق می‌شوند.

هیچ توجه کرده‌اید که فقط مرگ است که احساس‌هامان را برمی‌انگیزد؟ موقعی‌که عزیزانی را ازدست می‌دهیم، بیش‌تر دوست‌شان داریم، این‌طور نیست؟

دختری به پدرش که مانع ازدواجش با خواستگاری بسیار مناسب شده بود می‌گفت: «تلافی‌اش را سرت درمی‌آورم!» و خود را کشت. اما پدرش هیچ زیانی ندید. او ماهی‌گیری با قلاب را خیلی دوست داشت. سه هفته پس از مرگ دخترش، برگشت کنار رودخانه، این‌طور که خودش می‌گفت برای فراموش‌کردن این فاجعه. حسابش هم درست بود، ماجرا را به‌کلی ازیاد برد.