بریده‌هایی از کتاب سقوط

«هیچ‌کس مجبور نیست انسان بزرگی باشد. تنها انسان‌بودن کافی است.»

من از آن قماش آدم‌ها نبودم که توهین‌ها را ببخشم، ولی سرانجام همیشه آن‌ها را فراموش می‌کردم و آن کس که گمان می‌کرد از او متنفرم، وقتی می‌دید لبخندزنان و با رویی گشاده به او سلام می‌کنم، باورش نمی‌شد و دهانش از حیرت باز می‌ماند. آن‌وقت بنا به سرشتش بزرگواری و اعتلای روحم را تحسین می‌کرد یا بی‌رگی و بی‌غیرتی‌ام را مورد تحقیر قرار می‌داد، غافل از این‌که دلیل این رفتارم بسیار ساده بود: همه‌چیز، حتا نامش را هم ازیاد برده بودم.

«به آن‌چه که ما را با بعضی از آدم‌ها وابسته می‌کند، نام عشق ندهیم.»

سرانجام روزی یا شبی، صدای خنده بی‌خبر همه‌جا پخش خواهد شد. حکمی که دربارهٔ دیگران صادر کرده‌اید، سرانجام یکراست به خودتان برخواهد گشت، مانند سیلی به صورت‌تان می‌خورد و آسیب‌هایی به‌بار می‌آورد.

«بشر تنها آفریده‌ایست که نمی‌خواهد آن باشد که هست.»،

شما دربارهٔ روز رستاخیز حرف می‌زدید. اجازه بدهید مؤدبانه به گفته‌هاتان بخندم. من بدون ترس و لرز منتظرش هستم: به آن‌چه از همه بدتر است پی برده‌ام و آن داوری دربارهٔ آدم‌هاست.

«بدبختی هنگامی به‌سراغ‌تان می‌آید که همه از شما تعریف می‌کنند!»

«به آن‌چه که ما را با بعضی از آدم‌ها وابسته می‌کند، نام عشق ندهیم.»

«همیشه به دوردست‌ها فکر کن. آن‌جاست که حقیقت را خواهی یافت.»

جذاب‌بودن که می‌دانید یعنی چی؟ روشی برای دریافت پاسخ مثبت بدون مطرح‌کردن هیچ‌گونه پرسش مشخصی.