بریده‌هایی از کتاب اسیر سرنوشت

آدم‌ها همیشه به دلشون رجوع می‌کنن و فورآ تصمیم می‌گیرن. روابط عاطفی فقط تو عشق خلاصه نمیشه.

پشیمونی نتیجهٔ معکوس میده. پشیمونی یعنی نگاه کردن به گذشته‌ای که نمی‌تونی تغییرش بدی. شک کردن به چیزهایی که برای آدم اتفاق می‌افته ممکنه جلوی پشیمونی در آینده رو بگیره.

«لیک، هیچ می‌دونی یک گروه موسیقی زمانی استعداد واقعی داره که عدم کمالش مشخص‌کنندهٔ کمالش باشه.»

من دوست داشتم به موسیقی‌ای گوش بدهم که باب روز نباشد. کم‌تر کسی را می‌دیدم که حتی نصف گروه‌های موسیقی‌ای را که من به آن‌ها علاقه داشتم، بشناسد.

خنده‌اش را دوست داشتم. از این‌که خنده‌اش را دوست داشتم متنفر بودم.

می‌دانستم که این برای من یک جور سازگاری خواهد بود، تبدیل شدن از آدمی که مطلقآ وقت آزاد ندارد به آدمی که به کل علاف است.

دلیل این‌که مجبور به این کار شدیم را درک می‌کنم اما درک کردن حالتی است که همیشه شرایط را آسان‌تر نمی‌کند.

سرم را به عقب تکیه دادم و کل را که داشت با شمشیر خیالی با دوست جدیدش در خیابان شمشیربازی می‌کرد، تماشا می‌کردم. به او حسودیم می‌شد. به این‌که به این آسانی می‌توانست با این جابه‌جایی کنار بیاید و من عصبانی و عنق هستم، حسادت می‌کردم.

پدرم شش ماه پیش مرد. شش ماه آن‌قدر طولانی هست که دیگر بعد از هر بار حرف زدن از او برادر نُه ساله‌ام، کل، گریه نکند، اما از طرفی هم آن‌قدر کوتاه است که وادارمان کند پیامدهای مالی زندگی در خانواده‌ای که به تازگی مرد خود را از دست داده را بپذیریم، خانواده‌ای که از پس هزینه‌های زندگی در تگزاس و در تنها خانه‌ای که به عمرم دیده‌ام برنمی‌آید.

«... من هیچ جایی نیستم، می‌توانی جایی به من بیفزایی؟» برادران آوِت، سالینا

«... من هیچ جایی نیستم، می‌توانی جایی به من بیفزایی؟» برادران آوِت، سالینا

«به زودی به تو خواهم گفت من که هستم. خب، این صدا را می‌شنوی من همین صدا هستم.»

هرگز در مورد دیگران قضاوت نکن. هردوی شما خیلی خوب می‌دانید که حوادث روزگار چه‌طور می‌تواند یک انسان را تغییر دهد. همیشه این را به یاد داشته باشید. فقط خدا می‌داند یک نفر دیگر در زندگی‌اش با چه مسائلی روبروست.

همه چیز را زیر سؤال ببرید. عشقتان، مذهبتان، امیالتان. اگر سؤالی در ذهن نداشته باشید، هیچ‌وقت به جوابی هم نخواهید رسید.

فقط دوست داشتم بخوابم. به نظرم دلیلش این بود که وقتی آدم خواب است اوضاع آن‌قدرها آزاردهنده نیست.

«... من هیچ جایی نیستم، می‌توانی جایی به من بیفزایی؟»

ه زودی به تو خواهم گفت من که هستم. خب، این صدا را می‌شنوی من همین صدا هستم.»

شک نداشتم که این دیگر لاس زدن بود؛ و شک نداشتم که دلم به تاپ تاپ افتاده.

«یه بازی بلدم که می‌تونیم اون رو انجام بدیم. اسم بازیش هست 'ترجیح میدی'. قبلا بازی کردی؟» سرم را تکان دادم. «نه. ولی این رو می‌دونم که ترجیح میدی تو اول شروع کنی.» «باشه.» صدایش را صاف و چند لحظه‌ای مکث کرد. «خب، ترجیح میدی بقیهٔ عمرت رو بدون دست بگذرونی یا این‌که ترجیح میدی بقیهٔ عمرت رو با دو تا دستی بگذرونی که نمی‌تونی کنترلشون کنی؟»

«اگر من در این شهر به قتل رسیدم از جانب من انتقام نگیر مرگ یک انسان به این صورت خودش خیلی است دیگر نیازی به حبس شدن نیست.» برادران آوِت، قتل در شهر