بریده‌هایی از کتاب وحشی

ساعت پنج یک روز تابستانی بود، روشنایی هوا تا حدود نُه یا دَه شب ادامه داشت

می‌تونم بفهمم که تو داری با ارواح حیوانات، با ارواح زمین و آسمون پیاده‌روی می‌کنی.»

خورشید همچنان بی‌رحمانه به من خیره شده بود، ذره‌ای به مرگ و زندگی‌ام اهمیت نمی‌داد. بوته‌زارهای خشک و درخت‌های تُنُک همچنان با بی‌تفاوتی قاطعانه‌ای در جایشان ایستاده بودند، همان‌طور که همیشه بوده‌اند و همیشه خواهند بود. من سنگ‌ریزه بودم. من برگ بودم. من شاخهٔ تیز یک درخت بودم. من برای آن‌ها هیچ‌چیز نبودم و آن‌ها همه‌چیزم بودند.

حالا آن مسیر به من آموخته بود که احساس بد یعنی چه.

هیچ‌جوره نمی‌شود فهمید که چه چیزی باعث می‌شود یک اتفاق رخ دهد و اتفاق دیگر نه. چه چیزی منجر به چه چیزی می‌شود. چه چیزی باعث نابودی چه چیزی می‌شود. چه چیزی باعث شکوفایی یا مرگ یا تغییرِ مسیر یک چیز می‌شود.

برای اولین مرتبه به ذهنم خطور کرد که فقیر بزرگ شدنم به‌دردم خورده است. اگر بدون پول بزرگ نمی‌شدم احتمالاً به اندازهٔ کافی شجاعت نداشتم تا با این پول کم به چنین سفری بیایم.

«وظیفهٔ پدرها اینه که به بچه‌هاشون یاد بدن که چطوری جنگجو باشن. به اونا اطمینان بدن تا از جاشون بلند شن و با زندگی بجنگن. اگه اینارو از پدرت یاد نگیری، باید خودت به خودت یاد بدی.»

«مجروح شده؟» تمام چیزی که گفتم همین بود. پَت گفت: «آره. و تو هم مجروح شدی. این کاریه که پدرها، وقتی جراحت‌هاشون درمان نشه، انجام می‌دن. اونا بچه‌هاشون رو هم مجروح می‌کنن.»

خستگی‌ام به‌علت سنگینی شدید کوله‌پشتی‌ام بود. با ناامیدی به آن نگاه کردم. آن بلای جانم بود، چیز مضحکی که خودم باعثش بودم. هنوز نمی‌دانستم که چگونه آن را حمل کنم.

نمی‌شود با فشار دادن شلغم از آن خون گرفت،

اشک‌هایی که روی پل انتظارش را داشتم از چشم‌هایم سرازیر شدند. با خودم بارها و بارها گفتم، ممنونم. ممنونم. نه فقط به‌خاطر پیاده‌روی طولانی، بلکه برای همهٔ چیزهایی که سرانجام می‌توانستم گردهمایی‌اش را در وجودم احساس کنم؛ برای همهٔ چیزهایی که مسیر به من آموخته بود و تمام چیزهایی که آن زمان هنوز نمی‌دانستم، هرچند که احساس می‌کردم به‌نوعی از پیش درونم رخنه کرده‌اند

حالا ما درونِ کوه‌ها هستیم، و آن‌ها درونِ ما...

«هیچ‌وقت فرمون زندگیم دست خودم نبود. من همیشه چیزی بودم که دیگران می‌خواستن. من همیشه دختر یا مادر یا همسر کسی بودم. هیچ‌وقت خودم نبودم.»

آهسته راه می‌روم، ولی هیچ‌گاه به عقب بازنمی‌گردم.

هیچ‌گاه، هیچ‌گاه، هیچ‌گاه تسلیم نشو.

وقتی سرپناهی نداشتم جسارتم را سرپناهم کردم.

به پیاده‌روی ادامه دادم تا به پلی چوبی که روی نهری بود، رسیدم. نتوانستم در اطرافش محلی مسطح پیدا کنم، چادرم را دقیقاً روی پُل نصب کردم، و درحالی خوابیدم که در طول شب، صدای لطیف غرش آبشار کوچکی را که در زیرم جریان داشت، می‌شنیدم.

«وظیفهٔ پدرها اینه که به بچه‌هاشون یاد بدن که چطوری جنگجو باشن. به اونا اطمینان بدن تا از جاشون بلند شن و با زندگی بجنگن. اگه اینارو از پدرت یاد نگیری، باید خودت به خودت یاد بدی.»

به‌سختی او را می‌شناختم و درعین‌حال او راهنمایم شده بود، ستارهٔ راهنمایم برای رفتن به شمال بود. دیوانه‌وار فکر می‌کردم که اگر او بتواند انجامش دهد، من نیز می‌توانم؛ که او سرسخت‌تر از من نیست. بدون آن‌که خودم باور داشته باشم، با خودم می‌گفتم که، هیچ‌کس نیست. این را سرود آن روزهایم کرده بودم؛ وقت‌هایی که در برابر سربالایی‌ها یا سرپایینی‌ها مکث می‌کردم؛ وقت‌هایی که پوست پاهایم درون جورابم کنده می‌شدند، وقت‌هایی که شب‌ها به‌تنهایی در چادرم دراز می‌کشیدم از خودم با صدای بلند می‌پرسیدم: چه کسی از من سرسخت‌تره؟ پاسخ همیشه یک چیز بود، و حتی وقت‌هایی که با اطمینان می‌دانستم که هیچ‌جوره این پاسخ حقیقت ندارد، به‌هرحال می‌گفتم: هیچ‌کس.

ترس، تا حد زیادی، زادهٔ داستان‌هایی است که برای خودمان تعریف می‌کنیم، بنابراین تصمیم گرفتم تا به خودم داستانی متفاوت از داستانی که به یک زن گفته می‌شود، بگویم. به خودم حکم کردم که من در امان هستم. من قوی هستم. من باهوش هستم. هیچ‌چیزی نمی‌تواند مرا شکست بدهد. پافشاری روی این داستان نوعی کنترل کردن ذهن بود، ولی در بیشتر مواقع، جواب می‌داد. هرمرتبه که صدایی ناشناخته از جایی می‌شنیدم یا چیزی وحشتناک را در ذهنم تصور می‌کردم، نادیده‌اش می‌گرفتم. حقیقتاً اجازه نمی‌دادم تا ترس بر من غلبه کند. ترس موجب ترس می‌شود. قدرت موجب قدرت. خودم را مجبور کردم که موجب قدرت باشم. و طولی نکشید که دیگر نترسیدم.