بریده‌هایی از کتاب وحشی

این زندگی من بود؛ همچون تمام زندگی‌ها، اسرارآمیز و بدون بازگشت و مقدس. خیلی خیلی نزدیک، بی‌نهایت قابل لمس، تماماً متعلق به من. چه‌قدر فوق‌العاده بود که به حال خود رهایش کنم.

ما فقیر نیستیم، چون از عشق غنی هستیم!

در این دنیا چیزهای شگفت‌انگیز دیگری وجود داشت. آن چیزهای شگفت‌انگیز در وجودم همچون رودخانه‌ای جاری شده بودند. گویی که نمی‌دانستم می‌توانم نفس بکشم و سپس کشیده بودم.

. غم و اندوه چهره‌ای ندارد!

یاد گرفتم که دنیا هرگز با کسی شوخی ندارد. هرچیزی را بخواهد می‌گیرد و دیگر هیچ‌گاه آن را بازنمی‌گرداند.

مایل‌ها بی‌هیچ دلیلی مگر تماشا کردن تجمع درخت‌ها و چمن‌زارها، کوه‌ها و بیابان‌ها، نهرها و صخره‌ها، رودخانه‌ها و علف‌ها، غروب و طلوع خورشید پیاده‌روی کنی چگونه احساسی دارد. تجربه‌ای دشوار و اساسی بود

و در نهایت، حقیقتی را دیدم که حتی از ماه شگفت‌انگیزتر بود: آن دست‌های خنک کوچک دست نبودند، بلکه آن‌ها صدها قورباغهٔ کوچک سیاه‌رنگ خنک بودند. قورباغه‌های لزجِ سیاهِ کوچک از سرتاپایم بالا می‌رفتند.

شاید بودن در میان زیبایی طبیعت ویران‌نشده به معنای آن بود که من نیز می‌توانم ویران نشوم، بی‌اعتنا به چیزهایی که از من گرفته شده بود، بی‌اعتنا به کارهای تأسف‌آوری که نسبت به دیگران و یا خودم انجام داده بودم. با وجود تمام شک‌هایی که داشتم، دربارهٔ این شک نداشتم: طبیعت نظم و ترتیبی داشت که من نیز شاملش می‌شدم

تنهایی همیشه برایم یک مکان واقعی بود، انگار تنهایی یک موقعیت نبود، بلکه بیشتر شبیه به اتاقی بود که می‌توانستم در آن خلوت کرده و خود واقعی‌ام را پیدا کنم

در زندگی معمولی‌ام، پیش از پاسیفیک کِرِست، عاشق کتاب‌هایم بودم، ولی در مسیر، حتی کتاب‌ها برایم معنای والاتری پیدا کرده بودند. آن‌ها دنیایی بودند که وقتی به‌راستی خیلی تنها بودم یا شرایط سخت بود یا تحمل کردن دشوار، می‌توانستم خودم را در آن‌ها گم کنم.

ترس موجب ترس می‌شود. قدرت موجب قدرت. خودم را مجبور کردم که موجب قدرت باشم. و طولی نکشید که دیگر نترسیدم.

آن زمان به‌محض این‌که خودم را در مقابل آینهٔ بخارگرفته دیدم، چیزی که به ذهنم خطور کرد زنی با حفره‌ای درون قلبش بود. آن زن من بودم

مادرم مُرده بود. مادرم مُرده بود. مادرم مُرده بود. همه‌چیزهایی که دربارهٔ خودم تصور کرده بودم، همراه با آخرین نفس او ناپدید شده بود.

دیگر او برای من در آن‌جا و در میان گل‌ها نیست. او برای من درجای دیگری‌ست؛ تنها جایی که می‌توانم به او دسترسی داشته باشم. درونِ وجودم.

مادرم بارها و بارها می‌گفت: «ما فقیر نیستیم، چون از عشق غنی هستیم.»

دعایی در ذهنم رژه می‌رفت، هرچند واژهٔ دعا برای توصیف آن رژه خیلی مناسب نیست. در مقابل خدا متواضع نبودم. حتی به خدا اعتقادی نداشتم. دعایم این نبود: خدایا، خواهشاً به ما لطف کن.

به پاهای برهنهٔ درب‌وداغانم که تعدادِ کمی از ناخن‌هایشان باقی مانده بود خیره شدم. پاهایم تا چند اینچ بالاتر از قوزکِ پا؛ جایی که جوراب پشمی به‌پا می‌کردم، رنگ‌پریده شده بود. پُشت پاهایم عضلانی و قدرت‌مند و پُرمو شده بود، به‌علت گردوغبار خاکی شده بود و تعدادی کبودی و خراش بر رویشان دیده می‌شد. پیاده‌روی‌ام را از موهاوی آغار کرده بودم و تصمیم نداشتم تا وقتی دست‌هایم پُلی را که از روی رودخانهٔ کُلُمبیا-واشینگتن می‌گذشت لمس کند، از پیاده‌روی دست بِکِشم؛ پُلی با نامی پُرزرق‌وبرق که در مرز اورِگُن قرار داشت: پُل خدایان.

تنها بودم. پابرهنه بودم. بیست‌وشش ساله بودم و همچنین یتیم. یک ول‌گرد واقعی

روزی پس از آن‌که متوجه شده بود در حال مُردن است، با گریه گفت: «هیچ‌وقت فرمون زندگیم دست خودم نبود. من همیشه چیزی بودم که دیگران می‌خواستن. من همیشه دختر یا مادر یا همسر کسی بودم. هیچ‌وقت خودم نبودم.»

یاد گرفتم که دنیا هرگز با کسی شوخی ندارد. هرچیزی را بخواهد می‌گیرد و دیگر هیچ‌گاه آن را بازنمی‌گرداند.