بریده‌هایی از کتاب وحشی

هیچ‌وقت فرمون زندگیم دست خودم نبود. من همیشه چیزی بودم که دیگران می‌خواستن. من همیشه دختر یا مادر یا همسر کسی بودم. هیچ‌وقت خودم نبودم.

مادرم می‌دانست که عشقش بزرگ‌ترین دستاوردش است.

. او حداکثر مادری را در حق ما انجام داده بود. از عشق ورزیدن ذره‌ای دریغ نمی‌کرد. ‫گفت: «من همیشه کنارت هستم، مهم نیست چه‌جوری.»

اگر به پُل خدایان می‌رسیدم، می‌توانستم در سراسرش پیاده‌روی کنم. اگر انجامش می‌دادم چه‌کسی می‌شدم؟ اگر انجامش نمی‌دادم چه‌کسی می‌شدم؟

آهسته راه می‌روم، ‫ولی هیچ‌گاه به عقب بازنمی‌گردم. ‫آبراهام لینکُلن ‫به من بگو، ‫می‌خواهی با زندگی پُرفرازونشیب و گران‌بهایت چه کنی؟ ‫ماری اولیور (روز تابستانی)

لحظاتی بعد برای اولین مرتبه در مسیر پاسیفک کِرِست اشک‌هایم جاری شد. گریه کردم و گریه کردم و گریه گردم. دلیل گریه‌هایم خوشحالی نبود. دلیل گریه‌هایم ناراحتی نبود. دلیل گریه‌هایم مادرم یا پدرم یا پال نبود. دلیل گریه‌هایم طاق شدن طاقتم بود. دلیلش آن پنجاه‌وچند روز سخت در مسیر بود، هم‌چنین ۹۷۶۰ روز پیش از آن پنجاه‌وچند روز. ‫واردش شده بودم. داشتم ترکش می‌کردم. کالیفرنیا در پشت‌سرم همچون یک تور ابریشمی بلند بود. دیگر احساس نمی‌کردم که یک خیکی احمق هستم. و احساس نمی‌کردم که یک ملکهٔ جان‌سختِ لعنتی شیردل هستم. در درونم اشتیاق و فروتنی و هم‌بستگی را احساس می‌کردم، انگار من نیز در این دنیا جایم امن بود.

تنها چیزی که آن‌ها می‌گفتند این بود که، اما تو خیلی خوشحال به‌نظر می‌رسی! و این حقیقت داشت: ما خوشحال به‌نظر می‌رسیدیم. درست مانند وقتی که مادرم مُرد و می‌کوشیدم جوری رفتار کنم که انگار همه‌چیز روبه‌راه است. ‫غم و اندوه چهره‌ای ندارد!

یاد گرفتم که دنیا هرگز با کسی شوخی ندارد. هرچیزی را بخواهد می‌گیرد و دیگر هیچ‌گاه آن را بازنمی‌گرداند.

بخش زیادی از پیاده‌روی کردن در مسیر پاسیفیک کِرِست به کنترل ذهنی بستگی داشت: تصمیم مصرانه و بی‌پروا برای حرکت به جلو.

چیزی که در آن تابستان دربارهٔ پیاده‌روی در پاسیفیک کِرِست برایم خیلی محسوس بود -و درعین‌حال، مانند بیشتر چیزها، خیلی ساده- این بود که چه‌قدر انتخاب‌های کمی داشتم و بیشتر اوقات باید چیزی را انجام می‌دادم که کمترین چیزی بود که می‌خواستم انجام دهم. هیچ راه فرار یا سرپیچی‌ای وجود نداشت.

روزی پس از آن‌که متوجه شده بود در حال مُردن است، با گریه گفت: «هیچ‌وقت فرمون زندگیم دست خودم نبود. من همیشه چیزی بودم که دیگران می‌خواستن. من همیشه دختر یا مادر یا همسر کسی بودم. هیچ‌وقت خودم نبودم.»

روزی پس از آن‌که متوجه شده بود در حال مُردن است، با گریه گفت: «هیچ‌وقت فرمون زندگیم دست خودم نبود. من همیشه چیزی بودم که دیگران می‌خواستن. من همیشه دختر یا مادر یا همسر کسی بودم. هیچ‌وقت خودم نبودم.» تمام چیزی که توانستم بگویم «اوه! مامان» و نوازش کردن دستش بود.

آهسته راه می‌روم، ‫ولی هیچ‌گاه به عقب بازنمی‌گردم. ‫آبراهام لینکُلن

وقتی سرپناهی نداشتم ‫جسارتم را سرپناهم کردم. ‫رابرت پِنکسی (آهنگ سامورایی) ‫هیچ‌گاه، هیچ‌گاه، هیچ‌گاه تسلیم نشو. ‫وینستون چرچیل

اگر شهامتت سد راهت شد پایت را از شهامتت فراتر بگذار

فقط پس از مرگش متوجه شدم که او چه‌کسی بوده است: یک نیروی جادویی بدیهی در مرکز خانواده که به‌طور ناپیدایی همه‌مان را در مدار قدرتمند اطرافش نگه می‌داشت.

وقتی باور داشتم که همهٔ آن چیزهایی که قبلاً انجام داده بودم مرا برای این سفر آماده کرده، ولی هیچ‌چیز مرا آماده نکرد و نمی‌توانست آماده کند

ادامه دادن هیچ ارتباطی به وسایل یا کفش یا کوله‌پشتی یا زمان یا حتی رفتن از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر نداشت. ادامه دادن فقط به‌دلیل آن بود که متوجه شوی حضور در طبیعت وحشی چگونه احساسی دارد. متوجه شوی این‌که مایل‌ها بی‌هیچ دلیلی مگر تماشا کردن تجمع درخت‌ها و چمن‌زارها، کوه‌ها و بیابان‌ها، نهرها و صخره‌ها، رودخانه‌ها و علف‌ها، غروب و طلوع خورشید پیاده‌روی کنی چگونه احساسی دارد.

مادرم را لعنت می‌کردم که به من هیچ آموزش دینی‌ای نداده بود. او به‌علت ناخشنودی از تربیتِ کاتولیکِ سرکوب‌گر، در بزرگ‌سالی از رفتن به کلیسا امتناع می‌کرد، و حالا داشت می‌مُرد و من حتی خدایی نداشتم.

مادرم بارها و بارها می‌گفت: «ما فقیر نیستیم، چون از عشق غنی هستیم.»