بریده‌هایی از کتاب وحشی

او کار می‌کرد و کار می‌کرد و کار می‌کرد، ولی همچنان فقیر بودیم.

ترس، تا حد زیادی، زادهٔ داستان‌هایی است که برای خودمان تعریف می‌کنیم،

ترس موجب ترس می‌شود. قدرت موجب قدرت.

قدرت تاریکی را دیدم. دیدم، که در واقع، گمراه شده‌ام و آن گمراه بودنم در سخت‌ترین شرایط زندگی باعث شده تا چیزهایی را متوجه شوم که پیش‌تر امکان نداشت متوجه شوم.

تنهایی برایم شبیه به یک اتاق نبود، بلکه تمام دنیای پهناور بود، و حالا در آن دنیا تنها بودم، آن هم به‌نحوی که پیش‌تر هیچ‌گاه نبودم. زندگی در چنین جای بزرگی، که حتی سقفی نداشت، باعث شده بود تا احساس کنم که دنیا هم بزرگ‌تر است و هم کوچک‌تر. به‌راستی، تابه‌حال گستردگی جهان را متوجه نشده بودم -حتی متوجه نمی‌شدم که گستردگی یک مایل چه‌قدر می‌تواند باشد- تا این‌که گستردگی هر مایل در حین پیاده‌روی برایم مشهود شد. و درعین‌حال، با وجود گسترگی، صمیمیت عجیبی را با مسیر احساس می‌کردم،

شاید بودن در میان زیبایی طبیعت ویران‌نشده به معنای آن بود که من نیز می‌توانم ویران نشوم،

افکار جوانی‌ام که حاکی از عدم تواضعم بود، حالا منزجرکننده به‌نظر می‌رسید.

همچون همهٔ چیزهای بدیهی‌ای که حالا به‌علت در دسترس نبودن، برایم لذت‌بخش بودند

به‌یاد آوردم که این دریاچه روزی کوه مازاما بوده است. این دریاچه روزی، کوهی بوده که ۱۲۰۰۰ پا ارتفاع داشته و سپس قلبش نابود شده. این دریاچه روزی خاکستر و گدازه و سنگ بوده. این دریاچه روزی یک کاسهٔ خالی بوده که صدها سال طول کشیده تا پُر شود. ولی هرچه‌قدر می‌کوشیدم، اثری از آن‌ها نمی‌دیدم. نه کوه و نه بیابان و نه کاسهٔ خالی را. آن‌ها دیگر آن‌جا نبودند. آن‌جا فقط آرامش و سکوت آن آب وجود داشت: چیزی که کوه و بیابان و کاسهٔ خالی، پس از آغاز التیام به آن تبدیل شدند.

این زندگی من بود؛ همچون تمام زندگی‌ها، اسرارآمیز و بدون بازگشت و مقدس. خیلی خیلی نزدیک، بی‌نهایت قابل لمس، تماماً متعلق به من.

همان لحظه که طالع‌بین به من گفت پدرم به من آسیب زده است، همه اتفاق‌هایی که در طول زندگی‌ام رخ داده بود، در ذهنم، در هم آمیختند. «مجروح شده؟» تمام چیزی که گفتم همین بود. پَت گفت: «آره. و تو هم مجروح شدی. این کاریه که پدرها، وقتی جراحت‌هاشون درمان نشه، انجام می‌دن. اونا بچه‌هاشون رو هم مجروح می‌کنن.»

آره. و تو هم مجروح شدی. این کاریه که پدرها، وقتی جراحت‌هاشون درمان نشه، انجام می‌دن. اونا بچه‌هاشون رو هم مجروح می‌کنن.

می‌دانستم که اگر اجازه دهم ترس بر من غلبه کند، سفرم نابود می‌شود. ترس، تا حد زیادی، زادهٔ داستان‌هایی است که برای خودمان تعریف می‌کنیم، بنابراین تصمیم گرفتم تا به خودم داستانی متفاوت از داستانی که به یک زن گفته می‌شود، بگویم

سرگردان شده از مسیر درست، منحرف شده از راه مستقیم، گُم شدن، وحشی بودن

نمی‌توانستم به آن‌ها بفهمانم که چرا همه‌چیز را نابود کرده‌ام. تنها چیزی که آن‌ها می‌گفتند این بود که، اما تو خیلی خوشحال به‌نظر می‌رسی! و این حقیقت داشت: ما خوشحال به‌نظر می‌رسیدیم. درست مانند وقتی که مادرم مُرد و می‌کوشیدم جوری رفتار کنم که انگار همه‌چیز روبه‌راه است. غم و اندوه چهره‌ای ندارد!

در روزهای گذشته، در معرض حملهٔ یک گاو شاخ‌بلند قرار گرفته بودم. براثرِ حوادثِ ناگوار و افتادن‌های متوالی، بدنم زخمی و کبود شده بود. مسیر خود را در جاده‌ای که کوهش به‌زودی منفجر می‌شد تغییر داده بودم. مایل‌ها در بیابان‌ها پیاده‌روی کرده بودم، از کوه‌های بی‌شماری بالا و پایین رفته بودم. روزها را بدون دیدن فرد دیگری سپری کرده بودم. باعث شده بودم پاهایم تاول بزنند، به‌قدری بدنم را ساییده بودم که از آن خون جاری شده بود، و مایل‌ها در بیابان‌های پُرفرازونشیب، فقط خودم را حمل نکرده بودم، بلکه کوله‌پشتی‌ای را حمل کرده بودم که سنگینی‌اش بیشتر از نصف وزنم بود. و همهٔ این کارها را به‌تنهایی انجام داده بودم. این چیز با ارزشی بود، درست است؟

«وظیفهٔ پدرها اینه که به بچه‌هاشون یاد بدن که چطوری جنگجو باشن. به اونا اطمینان بدن تا از جاشون بلند شن و با زندگی بجنگن. اگه اینارو از پدرت یاد نگیری، باید خودت به خودت یاد بدی.»

آزارم می‌دادند: تمام وقت‌هایی که مهربانی‌اش را با نگاهم مسخره می‌کردم یا وقت‌هایی که دستی به شانه‌ام می‌کِشید و خودم را عقب می‌کشیدم؛ مواقعی که می‌گفتم: «تعجب نمی‌کنی که من از بیست‌ویک سالگی تو خیلی پُخته‌تر هستم؟» افکار جوانی‌ام که حاکی از عدم تواضعم بود، حالا منزجرکننده به‌نظر می‌رسید. من احمق و متکبر بودم و، در همین حین، مادرم را از دست دادم.

به‌طور هم‌زمان هم چیزی کوچک و هم چیزی عظیم به‌نظر می‌رسید، همچون همهٔ رازهایی که همیشه به خودم می‌گفتم، هرچند که هنوز معنای آن را نمی‌دانستم.

چندین شعری که داخلش بود یکی‌دو سطری را خواندم، هر کدام از آن‌ها به‌شدت آشنا بودند و به‌طرز عجیب‌وغریبی به من احساس آرامش می‌دادند. آن سطرها را هر روز، حین پیاده‌روی زیرِ لب زمزمه می‌کردم. اغلب، دقیقاً نمی‌فهمیدم که منظورشان چیست، و درعین‌حال به طریقی معنایشان را به‌طور کامل می‌فهمیدم. انگار تماماً در برابرم قرار داشت و درعین‌حال از درک من خارج بود. معناهایشان همچون ماهی‌ای بود که در زیر سطح آب قرار گرفته باشد و من می‌کوشیدم تا با دست‌های خالی آن را بگیرم ‌-خیلی نزدیک و قابل لمس و متعلق به من- و وقتی دستم را دراز می‌کردم فرار می‌کرد.