بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

شوقی جاودان برای چیزی بهتر این است آنچه که منم.

اما خیال سرسخت او هنوز در ذهن من است و با عزم استوار من در نبرد. کی می‌توانم بخوابم؟ با رویایی که مرا بیدار نگه می‌دارد..؟

از حرارتِ همیشهٔ لب‌های سرخت که گویی بدست جرقه‌ای ناپیدا در هواست، می‌توانی بفهمی روحی که با چشم‌هایش سخن می‌گوید با نگاهی کوتاه می‌تواند تو را ببوسد

به وقت خواب اما در نجوای ظریف تنفسِ آراسته‌ات شعری می‌شنوم که روح اندوهناک من خوب می‌شناسدش پس بخواب...

افسوس که راست می‌گفت این حقیقت است که او قلب مرا در دستانش، نگه می‌دارد شاید هم جایی دیگر اما نه هرگز درون سینه‌اش.

دهانت اناری رسیده است با یاقوت‌های ارغوانی که انسان را می‌خوانَد به رفع عطش تابستانه‌اش.

موجی بزرگ که باد می‌زایدش بر بستر دریا و راه می‌افتد، بی آن‌که بداند کدام ساحل را پی می‌گیرد. چراغی که با دایره‌های رو به پایان سوسو می‌زند و یارای آنش نیست که بگوید واپسین درخشیدن کجاست. این‌ها همه منم، در پرسه‌های زندگی‌ام بی آن‌که بدانم از کجا آمده‌ام و گام‌هایم مرا به کجا می‌برند...

گله می‌کنی که چشم‌هایت سبزند؟ سبز، چشمان پریان دریاست سبز، چشمان مینروا و حوریان پیغام‌بر است. سبز، رنگ درخشندهٔ جنگل بهار است و از رنگ‌های رنگین‌کمان، سبز است که چشم را می‌گیرد زمرد سبز است

گاهی، در انبوه جمعیت او را می‌بینم از کنار من، با لبخندی عبور می‌کند و من می گویم: "چگونه می تواند لبخند بزند؟" خنده‌ای روی لب‌هایم می‌نشیند نقابی که تسکین دردم باشد با خود فکر می‌کنم: "شاید لبخند او نیز مثل من است"

تو طوفان بودی و من برجی بلند که از قدرتش دفاع می‌کند یا باید نابود می‌شدی و یا ویران می‌کردی می‌توانست هرگز این‌گونه نباشد. تو اقیانوس بودی و من صخره‌ای که سد راه توست یا باید می‌شکستی و یا مرا با خودت می‌بردی