بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

گله می‌کنی که چشم‌هایت سبزند؟ سبز، چشمان پریان دریاست سبز، چشمان مینروا و حوریان پیغام‌بر است. سبز، رنگ درخشندهٔ جنگل بهار است و از رنگ‌های رنگین‌کمان، سبز است که چشم را می‌گیرد زمرد سبز است

تو طوفان بودی و من برجی بلند که از قدرتش دفاع می‌کند یا باید نابود می‌شدی و یا ویران می‌کردی می‌توانست هرگز این‌گونه نباشد. تو اقیانوس بودی و من صخره‌ای که سد راه توست یا باید می‌شکستی و یا مرا با خودت می‌بردی

با جرقهٔ یک رعد متولد می‌شویم و روشنایی آن هنوز تمام نشده که می‌میریم زندگی، همین‌قدر کوتاه است شکوه و عشقی که به دنبال آنیم سایه‌هایی هستند، از یک رویا و مرگ، یک بیداری‌ست...

این کالبد گوشت و استخوان دیگر از به دوش بردن این سر دیوانه خسته شده و برایم عجیب نیست. من پیر نیستم وقتی به عمر رفته می‌نگرم انگار در هر روزش، قرنی را جای داده‌ام پس اگر قرار بر مردن بود هرگز نمی‌گفتم که نزیسته‌ام با این همه این جامه به ظاهر تازه است اما از درون کهنه شده و آرزوهای مُرده‌ام نشانی از همین‌اند درد، زخمش را بر روی قلب حک می‌کند، نه بر پیشانی...

نهفته در سایه‌ها، به من زخم زد من خیانتش را با بوسه‌ای پوشاندم دست‌هایش را به گردنم انداخت و در متانت تمام از پشت به من خنجر زد حالا او رو به راه خویش است خوشحال، با لبخند، بی واهمه و چرا اینگونه است؟ برای اینکه زخم، ناپیداست و مجروح، هنوز راه می‌رود...

تا زمانی که چشمانی آینهٔ چشمان دیگرند تا زمانی که لبان آه‌دیده به داد لب‌هایی که آه می‌کشند، می رسند تا زمانی که دو تن در بوسه‌ای یکی می‌شوند تا زمانی که زنی زیبا هست شعر خواهد بود...

تا زمانی که علم برای کشف سرآغاز زیستن ناکام است و دریا و آسمان روزنه‌ای بی‌تعبیر دارند تا زمانی که انسان بی‌سرانجام است تا زمانی که رازها سر به مُهرند شعر خواهد بود. تا زمانی که می‌توان شاد بود بی لبخندی بر لب و می‌توان گریست بی اشکی در چشم تا زمانی که عشق و عقل بر سر جنگند هنوز تا زمانی که امیدها و خاطرات زنده‌اند شعر خواهد بود.

تا زمانی که می‌توان شاد بود بی لبخندی بر لب و می‌توان گریست بی اشکی در چشم تا زمانی که عشق و عقل بر سر جنگند هنوز تا زمانی که امیدها و خاطرات زنده‌اند شعر خواهد بود.

جایی که مرگ، مقدر می‌شود ابدیت آغاز می‌گردد

هراس دارم که بیدارت ببینم به وقت خواب اما، یارای دیدارت هست برای همین جان جانانم در خواب به تماشا می‌نشینمت

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم

افسوس که راست می‌گفت این حقیقت است که او قلب مرا در دستانش، نگه می‌دارد شاید هم جایی دیگر اما نه هرگز درون سینه‌اش.

تا زمانی که چشمانی آینهٔ چشمان دیگرند تا زمانی که لبان آه‌دیده به داد لب‌هایی که آه می‌کشند، می رسند تا زمانی که دو تن در بوسه‌ای یکی می‌شوند تا زمانی که زنی زیبا هست شعر خواهد بود...

موجی بزرگ که باد می‌زایدش بر بستر دریا و راه می‌افتد، بی آن‌که بداند کدام ساحل را پی می‌گیرد. چراغی که با دایره‌های رو به پایان سوسو می‌زند و یارای آنش نیست که بگوید واپسین درخشیدن کجاست. این‌ها همه منم، در پرسه‌های زندگی‌ام بی آن‌که بدانم از کجا آمده‌ام و گام‌هایم مرا به کجا می‌برند...

آه‌ها بادند و با باد می‌روند اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌ریزند با من بگو هنگام، که عشق فراموش شود به کجا می‌رود؟

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم وقتی به آسمان شب خیره می‌شوم و لرزش ستاره‌ها را همانند چشمان درخشندهٔ آتش می‌نگرم انگار می‌توانم تا آن‌ها بالا بروم در روشنایی‌شان غرق شوم و با بوسه‌ای آتشین به آن‌ها بپیوندم در این دریای تردید به سختی می‌دانم به چه چیز مومنم. با این همه این رویاها با من می‌گویند که چیزی آسمانی درون من است...

آه‌ها بادند و با باد می‌روند اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌ریزند با من بگو هنگام، که عشق فراموش شود به کجا می‌رود؟

همواره در شب تصویری هست که راه مسافر را گم می‌کند. خودم را می‌بینم که در امتداد چشم‌هایت به سفر می‌روم به کجا اما..؟ نمی‌دانم...