بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

با جرقهٔ یک رعد متولد می‌شویم و روشنایی آن هنوز تمام نشده که می‌میریم زندگی، همین‌قدر کوتاه است شکوه و عشقی که به دنبال آنیم سایه‌هایی هستند، از یک رویا و مرگ، یک بیداری‌ست...

این کالبد گوشت و استخوان دیگر از به دوش بردن این سر دیوانه خسته شده و برایم عجیب نیست. من پیر نیستم وقتی به عمر رفته می‌نگرم انگار در هر روزش، قرنی را جای داده‌ام پس اگر قرار بر مردن بود هرگز نمی‌گفتم که نزیسته‌ام با این همه این جامه به ظاهر تازه است اما از درون کهنه شده و آرزوهای مُرده‌ام نشانی از همین‌اند درد، زخمش را بر روی قلب حک می‌کند، نه بر پیشانی...

نهفته در سایه‌ها، به من زخم زد من خیانتش را با بوسه‌ای پوشاندم دست‌هایش را به گردنم انداخت و در متانت تمام از پشت به من خنجر زد حالا او رو به راه خویش است خوشحال، با لبخند، بی واهمه و چرا اینگونه است؟ برای اینکه زخم، ناپیداست و مجروح، هنوز راه می‌رود...

تا زمانی که چشمانی آینهٔ چشمان دیگرند تا زمانی که لبان آه‌دیده به داد لب‌هایی که آه می‌کشند، می رسند تا زمانی که دو تن در بوسه‌ای یکی می‌شوند تا زمانی که زنی زیبا هست شعر خواهد بود...

تا زمانی که علم برای کشف سرآغاز زیستن ناکام است و دریا و آسمان روزنه‌ای بی‌تعبیر دارند تا زمانی که انسان بی‌سرانجام است تا زمانی که رازها سر به مُهرند شعر خواهد بود. تا زمانی که می‌توان شاد بود بی لبخندی بر لب و می‌توان گریست بی اشکی در چشم تا زمانی که عشق و عقل بر سر جنگند هنوز تا زمانی که امیدها و خاطرات زنده‌اند شعر خواهد بود.

تا زمانی که می‌توان شاد بود بی لبخندی بر لب و می‌توان گریست بی اشکی در چشم تا زمانی که عشق و عقل بر سر جنگند هنوز تا زمانی که امیدها و خاطرات زنده‌اند شعر خواهد بود.

۴۷ خورشید می‌تواند برای همیشه خاموش شود دریا می‌تواند در یک آن خشک شود زمین می‌تواند، مانند ظرفی شکننده، خرد شود مرگ می‌تواند با ردای اندوهگینش، مرا در بر گیرد اما شعلهٔ عشقی که در من می‌سوزد، هرگز خاموشی نمی‌گیرد...

جایی که مرگ، مقدر می‌شود ابدیت آغاز می‌گردد

هراس دارم که بیدارت ببینم به وقت خواب اما، یارای دیدارت هست برای همین جان جانانم در خواب به تماشا می‌نشینمت

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم