بریده‌هایی از کتاب زیاد به خودت سخت نگیر

خوش‌بینی ابدی. افرادی نیز هستند که موفقیت خود را با توانایی مثبت‌ماندن و خوش‌بین‌بودن به بیشتر چیزها می‌سنجند. کارتان را از دست داده‌اید؟ عالی است! فرصتی است برای کشف علاقه‌مندی‌هایتان. همسرتان سر ناسازگاری گذاشته است؟ مسئله‌ای نیست! دست‌کم فهمیدید با چه کسی زندگی می‌کردید. فرزندتان به علت سرطان حنجره از دنیا رفته است؟ شاید تقدیر این بوده که مجبور نباشید هزینه سنگین دانشگاه را با سختی پرداخت کنید. مثبت‌ماندن و «دیدن نیمه پر لیوان» خوب است؛ اما حقیقت این است که گاهی زندگی به‌راستی سخت می‌شود و بهترین راه مواجهه این است که به‌جای فرافکنی آن را بپذیرید. انکار احساسات منفی به تجربه احساسات منفی بیشتر و طولانی‌تر و درنهایت فلج عاطفی منجر می‌شود. خوش‌بینی دائمی نوعی اجتناب از مشکلات است و راه‌حل معتبری برای مشکلات زندگی نیست - اگر ارزش‌ها و معیارهای درستی را انتخاب کرده باشید، باید مشکلات محرک و انگیزه‌بخش شما باشند.

افراد زمانی به کمال می‌رسند که متوجه می‌شوند چندان هم خاص و استثنایی نیستند ـ متوسط و معمولی‌اند ـ و می‌توانند پیشرفت کنند.

من فکر می‌کنم آنچه بیشتر مردم ـ به‌خصوص طبقه تحصیل‌کرده و به‌نسبت مرفه ـ «مشکلات زندگی» قلمداد می‌کنند، عوارض جانبیِ نداشتن مشکلات واقعی و چیزهای مهم‌تر است.

ذهن انسان تلنباری از باورهای نادرست است و با اینکه شاید این موضوع شما را آزار بدهد و نخواهید آن را بپذیرید؛ اما همان‌طورکه خواندید و خواهید دید، حقیقتی است که دیر یا زود باید آن را قبول کنید.

اینترنت فقط منبع اطلاعات نیست، بلکه به سرمنشأ ناامنی، تردید به خویشتن و شرمساری نیز مبدل شده است.

قدیم‌ها وقتی پدربزرگ‌های ما حالشان خوب نبود، با خودشان فکر می‌کردند: «امروز حالم از این گاو هم بدتره! اما فکر کنم زندگی همینه دیگه، امروز باید یه روز گاوی باشه، حتماً هم همین‌طوره. بهتره برم و بیلم رو بزنم».

فقط مشکل اینجاست که اهمیت‌دادن به همه چیز برای سلامت روانی شما بد است.

بی‌خیالی‌طی‌کردن یعنی به تخم چشم‌های ترسناک‌ترین و سخت‌ترین چالش‌های زندگی نگاه کنیم و عین خیالمان نباشد.

مشکلات ممکن است اجتناب‌ناپذیر باشند؛ اما برداشتی که ما از آن‌ها می‌کنیم، اجتناب‌ناپذیر و قطعی نیست ما می‌توانیم انتخاب کنیم تعبیر دیگری از مشکلاتمان داشته باشیم. ما می‌توانیم با تغییر نحوه نگاه خود به مشکلات و استانداردها یا معیارهایی که آن‌ها را ارزیابی می‌کنیم، روی آن‌ها کنترل داشته باشیم.

مشکل آدم‌هایی که به همه چیز و همه کس اهمیت می‌دهند و از هیچ نارضایتی کوچکی مثل پیدانکردن بستنی در تور تابستانی هم نمی‌گذرند، این است که واقعاً چیز مهم‌تری ندارند که به آن اهمیت بدهند.

تگزاسی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید، همیشه کوچک‌ترین سگ بلندترین پارس را می‌کند. مردی که به خودش اطمینان دارد، نیاز ندارد ثابت کند که اعتمادبه‌نفس دارد؛ زنی که پول‌دار است، نیاز ندارد کسی را متقاعد کند که پول‌دار است، زیرا یا پول‌دار است یا نیست، یا به خودش اطمینان دارد یا ندارد. اگر شبانه‌روز در رؤیای چیزی به سر می‌برید، ناخودآگاه این باور را در خود تقویت می‌کنید که آن چیز را ندارید.

توهم درست‌بودن. مغز ما ماشینی ناکارآمد است. ما همیشه در حال اشتباه‌کردنیم، پیش‌داوری می‌کنیم، تصورات اشتباه داریم، حقایق را اشتباه به یاد می‌آوریم، دچار انحرافات شناختی می‌شویم و براساس حالات روحی و احساسی خود تصمیم می‌گیریم. ما در مقام انسان بیشتر وقت‌ها در حال اشتباه‌کردنیم و ارزش‌هایمان نیز در حال تغییرند، حال اگر فکر می‌کنید معیارهایتان برای موفقیت کاملاً درست‌اند، باید بگویم راه بسیار سختی برای اثبات و حفظ ارزش‌هایتان پیش رو دارید. حقیقت این است که افراد حق‌به‌جانب و کسانی که اعتقاد دارند همیشه درست فکر می‌کنند، فرصت یادگیری از اشتباهاتشان را از دست می‌دهند. آن‌ها توانایی انعطاف و همدردی ندارند و نمی‌توانند از زاویه‌ای دیگر به مسائل نگاه کنند. آن‌ها در را به روی خود می‌بندند و خود را از حقایق و اطلاعات جدید محروم می‌کنند. بسیار بهتر و آسان‌تر است که گاهی هم اشتباهات خود را بپذیرید و فکر نکنید همیشه درست می‌گویید. این سبب می‌شود کمی از باورهای اشتباه و سطحی خود فاصله بگیرید و حقایق جدید را بیاموزید. با کمی انعطاف‌پذیری خود را در مسیر همیشگی رشد و یادگیری قرار می‌دهید.

فقط مشکل اینجاست که اهمیت‌دادن به همه چیز برای سلامت روانی شما بد است. این موج سبب می‌شود به چیزهای ظاهری و سطحی وابسته باشید و زندگی‌تان را وقف به‌دست‌آوردن آن‌ها و جست‌وجوی دائم برای خوشبختی و رضایتمندی کنید. کلید زندگی خوب در اهمیت‌دادن به بیشترها نیست، بلکه در اهمیت‌ندادن به آن‌ها و درحقیقت فقط توجه به چیزهای واقعی، مهم و ضروری است

حق‌به‌جانبی حبابی از خودشیفتگی است و هرچیزی را به شکلی تحریف می‌کند که به تشدیدش منجر می‌شود. چنین افرادی هر واقعه زندگی را تأثیر یا تهدیدی برای برتری خود می‌دانند. اگر رویدادی خوب رخ دهد، دلیل آن عملکرد بی‌نظیر خودشان بوده است و اگر بد باشد، دلیلش حسادت و بدخواهی دیگران است. حق‌به‌جانبی رسوخ‌ناپذیر است. این افراد فقط به‌دنبال چیزی هستند که حس برتری‌شان را تقویت کند

پیشرفت در هرچیزی به‌دنبال هزاران شکست کوچک به دست خواهد آمد و بزرگی موفقیت شما براساس این سنجیده می‌شود که چندبار در چیزی شکست خوردید. اگر کسی در چیزی بهتر از شما باشد، به احتمال زیاد بیشتر از شما در آن شکست خورده است و اگر کسی در کاری از شما بدتر باشد، احتمالاً به این دلیل است که هنوز تمام تجربیات دردناکی را که شما تجربه کرده‌اید، تجربه نکرده است.

مشکلاتی وجود دارند که ما مقصر به‌وجودآمدن آن‌ها نیستیم؛ اما بازهم مسئول آن‌ها هستیم.

معیار درست و دقیق سنجش عزت‌نفس، شامل احساس فرد به تجربیات منفی خویش است نه احساسی که به تجربیات مثبت خود دارد.

بی‌خیالی‌طی‌کردن یعنی به تخم چشم‌های ترسناک‌ترین و سخت‌ترین چالش‌های زندگی نگاه کنیم و عین خیالمان نباشد.

به‌دنبال تجربه‌های مثبت‌بودن، تجربه‌ای منفی است و پذیرفتن تجربه‌های منفی، تجربه‌ای مثبت است

بوکوفسکی کوچک‌ترین اهمیتی به موفقیت نمی‌داد. او حتی پس از موفقیت در جلسات شعرخوانی، مانند یک بازنده ظاهر می‌شد و گاهی در جمع با هوادارانش بد صحبت می‌کرد. او به شهرتش اهمیتی نمی‌داد و دنبال هرزگی بود. شهرت و موفقیت از او آدم بهتری نساخت. همچنین خوب‌بودن موجب شهرت یا موفقیت او نشد.