بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

ترس از شکست را بپذیرید و بعد ماهیتش را به خرابکار ناخودآگاهتان نشان دهید. زمانی‌که ترس از شکست را بیرون می‌کشیم، متوجه می‌شویم که در پایه و اساس آن حس حقارت قرار دارد. بنابراین، باید به‌طور مداوم به خودمان یادآور شویم شکست مایه تحقیر نیست مگر اینکه خودمان آن را در ذهنمان تحقیرآمیز قلمداد کنیم. شکست یک سنگ زیر پاست نه یک سنگ قبر. به‌محض اینکه این واقعیت را با تمام وجود بپذیرید، ترس از شکست در تضعیف خودانضباطی ما، قدرت خود را از دست می‌دهد.

به یاد داشته باشید، در استفاده از تکنیک گفتگوی درونی، باید دقیقاً آنچه را می‌خواهید انجام دهید؛ به ذهن ناخودآگاهتان بگویید؛ گویی واقعاً آن را انجام می‌دهید. ذهن ناخودآگاهتان طوری کار می‌کند تا واقعیت بیرونی را با واقعیت درونی یکی و هماهنگ کند.

هر چه بخش‌های بیشتری از شما در گفتگوی درونی‌تان نقش داشته باشند، پیام قدرتمندتری به ذهن ناخودآگاهتان می‌فرستید و ذهن ناخودآگاهتان نیز به نوبه خود قدرت بیشتری در حمایت از اعمال شما در رسیدن به اهدافتان خواهد داشت.

اگر پیام‌های گفتگوی درونی‌تان را با صدای بلند بگویید، قدرتمندتر می‌شوند زیرا آنگاه پیام شما دو مؤلفه فیزیکی خواهد داشت: گفتن و شنیده شدن! به این ترتیب، پیام‌هایتان قدرت و حمایت روحی و جسمی شما را دریافت می‌کنند.

جمله «من باید...» را آگاهانه به کار ببرید. با این‌کار به ذهن ناخودآگاهتان این پیام را می‌دهید که انتخاب رفتارتان از احساس گناه سرچشمه می‌گیرد که این به نوبه خود، نظم فردی شما را کم می‌کند.

زمانی‌که می‌گویید «من نمی‌توانم»، به جای «من انتخاب می‌کنم که انجام ندهم»، به ذهن ناخودآگاهتان این پیام را می‌دهید که در این موقعیت انتخاب دیگری ندارید.

زمانی‌که می‌گویید «من نمی‌توانم»، به جای «من انتخاب می‌کنم که انجام ندهم»، به ذهن ناخودآگاهتان این پیام را می‌دهید که در این موقعیت انتخاب دیگری ندارید. این برخورد، بی‌فایده است و تصمیمتان را ضعیف می‌کند. جمله «من انتخاب می‌کنم» نشان می‌دهد که شما حق انتخاب دارید. همچنین، زمانی‌که می‌گویید «من باید.....» و «من مجبورم.....» دارید این پیام را به ذهن ناخودآگاهتان می‌دهید که هیچ کنترلی بر رفتارتان ندارید و کسی یا چیزی از بیرون فرمان را به دست گرفته است. این روش، شما را مشتاقانه به سمت هدف سوق نمی‌دهد. بنابراین، همیشه بگویید «من انتخاب می‌کنم...»، که البته واقعاً هم همینطور است و شما معمولاً حق انتخاب دارید.

نحوه استفاده از کلمات در گفتگوی درونی تأثیر شگرفی بر ذهن ناخودآگاهتان دارد که برای شما کار کند یا علیه‌تان!

در استفاده از تکنیک گفتگوی درونی، باید دقیقاً آنچه را می‌خواهید انجام دهید؛ به ذهن ناخودآگاهتان بگویید؛ گویی واقعاً آن را انجام می‌دهید. ذهن ناخودآگاهتان طوری کار می‌کند تا واقعیت بیرونی را با واقعیت درونی یکی و هماهنگ کند. بنابراین، در پی دریافت پیام شما، ذهن ناخودآگاهتان از تمام نیروهایتان استفاده می‌کند تا آنچه را به او گفته‌اید به واقعیت تبدیل کند. خواهید دید که از آنچه اتفاق می‌افتد شگفت‌زده می‌شوید. زمانی‌که با قدرت و انرژی مثبت به ذهن ناخودآگاهتان آنچه را که می‌خواهید انجام دهید و آنچه می‌خواهید بشوید یا داشته باشید را بگویید؛ گویی به‌راستی در واقعیت، هستید. این روش برای هر دو اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدت عملی است. دوباره تکرار می‌کنم یادتان باشد، برای آنکه، گفتگوی درونی عملکرد ـ محور مؤثر واقع شود باید مثبت، مشخص و در زمان حال باشد.

برای آنکه، گفتگوی درونی عملکرد ـ محور مؤثر واقع شود باید مثبت، مشخص و در زمان حال باشد.

تکرار، کلید موفقیت است.

هوشیار باشید! آقای هاید وقتی متوجه می‌شود پیام «من دارم روزنامه می‌خوانم» اجرا نشده است؛ شروع می‌کند به استفاده از یک یا چند سم انحرافی (بدبینی، منفی‌گرایی، و غیره) که قبلاً به آن‌ها اشاره کردیم. چه حدسی می‌زنید؟ برای اینکه اقدام هاید مؤثر واقع نشود نیاز به گفتگوی درونی دارد. اما شما که اکنون از آنچه هاید می‌گوید، مطلع شده‌اید؛ می‌توانید این پیام را رد کنید و آن‌قدر پیام خود را تکرار کنید که بر پیام هاید غلبه کنید. ذهن ناخودآگاهتان در یک زمان فقط به یک پیام، عکس‌العمل نشان می‌دهد. امتحان کنید. همان‌طور که پیامتان را برای ناخودآگاهتان تکرار خواهید کرد، مشاهده می‌کنید که چگونه بدن و ذهنتان عکس‌العمل نشان می‌دهند. حتماً شگفت‌زده خواهید شد.

فرض کنید در فعالیتی شرکت کرده‌اید که آن را یک‌جور وقت تلف کردن می‌دانید. برای مثال در حال خواندن مجله هستید. سپس به این فکر می‌افتید که نوشتن یک نامه، استفاده مفیدتری از زمان خواهد بود. آنگاه هاید در ناخودآگاه می‌گوید «من دارم مجله می‌خوانم». هر بار که شما آگاهانه تصمیم می‌گیرید نامه بنویسید، هاید در ناخودآگاه تکرار می‌کند «من دارم مجله می‌خوانم». ذهن ناخودآگاهتان آنچه را به او می‌گویید، باور می‌کند. بنابراین، اگر شروع کنید این جمله را با خود تکرار کنید «من دارم نامه می‌نویسم»، آنگاه ذهن ناخودآگاهتان تمام توجه شما را، چه فیزیکی و چه ذهنی، بر روی نوشتن نامه متمرکز می‌کند. در حالی‌که مجله هنوز در دستانتان است، دستانتان سست می‌شوند. پاهایتان دلشان می‌خواهد حرکت کنند و شما را به سمتی ببرند تا نامه را بنویسید. ذهنتان شروع به نوشتن نامه می‌کند. تمام وجودتان به جنگ و تلاطم می‌افتد و تا زمانی‌که واقعاً شروع به نوشتن نامه نکنید، آرام نمی‌گیرید. مادامی که گفتگوی درونی و پیام شما مثبت، مشخص و به زمان حال باشد، فقط می‌خواهید نامه بنویسید و هیچ فعالیت دیگری شما را راضی و خشنود نمی‌کند.

بدبینی و منفی‌گرایی با هم ازدواج کردند و صاحب فرزندی شدند. نام فرزندشان را یأس گذاشتند.

یاد بگیرید آن دوره‌های رنج و سختی را بدون اینکه در ذهنتان بزرگ کنید و انتظار بکشید؛ بپذیرید و برخود هموار کنید. بدون تحمل کمی رنج و سختی هیچ کاری انجام نمی‌شود حتی آسان‌ترین کارها! علاوه بر این، تمرین کنید تا کارهایی که در انجام آن‌ها طوری برخورد می‌کنید که گویی «من می‌توانم بدون رنج و تلاش آن را به دست بیاورم» را شناسایی و واکاوی کنید.

نظام پاداش یک عنصر کلیدی در خودانضباطی شماست. بنابراین با بخشندگی از این ابزار استفاده کنید تا روند خودانضباطی برای‌تان شیرین‌تر شود.

فهرست پاداش به اندازه فهرست «کارهای ضروری» خودانضباطی اهمیت دارد

باور کنید، پاداش‌ها آسان‌ترین و مؤثرترین نیروهای روحی و روانی انگیزشی هستند که به شما کمک می‌کنند کارتان را شروع و تا آخر ادامه دهید.

عبارت «کارم را خوب انجام داده‌ام» عملکرد مثبت شما را به اندازه کافی تقویت نمی‌کند تا باز هم آن کار را انجام دهید. به همین خاطر، شما به یک انگیزه روحی روانی نیاز دارید که فقط پاداش قابل لمس آن را تأمین می‌کند.

کمال‌گرایی، پشتکار و استقامت را ضعیف می‌کند و تلاش مستمر نسبت به هوش، خلاقیت و فرصت، دستاوردهای بیشتری به دنبال دارد. در حقیقت، رسیدن به موفقیت نیازمند تلاش مستمر یا پشتکار است.