بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

به‌محض اینکه استفاده از دانش جدید خودانضباطی را شروع کنید، از انجام به‌موقع کارها بیشتر از به تأخیر انداختن آن‌ها، لذت می‌برید. باور کنید.

بنابراین، زمانی که حس می‌کنید دوست دارید با انجام یک فعالیت بی‌ربط، از زحمت و دردسرهای خودآگاهی فرار کنید یا درواقع همان زمانی که هاید سعی می‌کند با نشان دادن جایزه یا تشویقی شما را به فرار تشویق کند، از خود بپرسید «آیا این همان شیوه هاید برای دور کردن من از خودانضباطی است؟»

پیشرفت خودانضباطی نیاز به خودآگاهی دارد. خودآگاهی، به نوبه خود، نیاز به این دارد که گهگاهی خودتان را محک بزنید و فعالیتی انجام دهید تا اضطراب و تشویش را در شما برانگیزد. ابتدا باید خودآگاهی را مانند گنجی پنهان با دقت و عمیق بیابید و سپس گنج یافته را جمع‌آوری کنید. قطعاً رویارویی با سنگ‌ها و موانع طی مسیر حفر کردن، اجتناب‌ناپذیر است. سنگ‌های احساسی، که در ناخودآگاهتان دفن شده‌اند، شامل رویدادها و موقعیت‌هایی هستند که آن‌ها را جایی در گوشه ذهنتان رها کرده‌اید. متأسفانه، به هر حال، این سنگ‌ها حاوی کلیدهایی هستند که به شما می‌گویند چرا بخشی از وجودتان با تلاش‌های خودانضباطی مخالفت می‌کند. این کلیدها برای هر کاری که می‌خواهید انجام دهید مانند رژیم گرفتن، کسب و کار راه انداختن یا حفظ و نگهداری یک برنامه تمرینی، کاربرد دارند.

بدبینی و منفی‌گرایی با هم ازدواج کردند و صاحب فرزندی شدند. نام فرزندشان را یأس گذاشتند.

اینکه نگرش شما علیه‌تان یا در کنارتان قدم بردارد، انتخاب خودتان است. باور کنید.

دیدگاه کلی شما درباره زندگی، مانند تأثیر سوخت و فرمان اتومبیل، عملکردتان را کنترل می‌کند.

دیدگاه کلی شما درباره زندگی، مانند تأثیر سوخت و فرمان اتومبیل، عملکردتان را کنترل می‌کند.

اصولاً مغز به این صورت کار می‌کند. هر چه به خودت بگویی، مثبت یا منفی، ناخودآگاهت آن را باور می‌کند. ذهن ناخودآگاهت شواهد را نمی‌سنجد و ادعایت را ارزیابی نمی‌کند. فقط آنچه را می‌گویی به‌راحتی باور می‌کند. به علاوه، به دنبال دلایلی می‌گردد تا ثابت کند که درست می‌گویی حتی اگر در اشتباه باشی. آنگاه ناخودآگاهت شروع می‌کند به هماهنگ کردن رفتار و برخوردت با آنچه به او گفته‌ای.

عمل‌گرایی جهت‌دار، بودن در زمان حال، و گفتگوی درونی منسجم، اولین خط دفاعی شما در مقابل تلاش‌های هاید به منظور نگه داشتنتان در مسیر حفظ عادت‌های قدیمی است. اولین بار که هاید وجودتان را به مبارزه می‌طلبید، یک جهش ناگهانی در قدرت‌تان احساس می‌کنید.

بزرگ‌ترین لذت زندگی کمک کردن به دیگران برای رساندن آن‌ها به آرزوهایشان است.

«بدترین چیزی که باید از آن بترسیم، خود ترس است».

اضطراب و نگرانی ایجادشده در اثر موفقیت، بر روی همه مردم تأثیر می‌گذارد. به‌طور ناخودآگاه به خود می‌گوییم که اگر هر زمان بازیکن خوبی باشیم، همیشه از ما این توقع می‌رود که بازیکن خوبی بمانیم. آنگاه به خودمان می‌گوییم اگر یک بار بد بازی کنیم، بیشتر از گذشته ما را مسخره می‌کنند، و از ما ناامید می‌شوند و احساس حقارتمان عمیق‌تر خواهد شد. بنابراین، بسیاری از ما به جای ریسک کردن به دنبال دلایلی مانند توجیه کردن، دلیل‌تراشی و عذر و بهانه می‌گردیم تا اصلاً بازی نکنیم یا اگر وارد بازی شویم، ناخودآگاه از به کار بردن تمام تلاشمان می‌ترسیم زیرا از توجه، فشار و مسئولیت‌هایی که به دنبال موفقیت به دست می‌آید؛ می‌ترسیم.

بنابراین، اگر بدون خطر کردن زندگی کنیم، اعتمادبه‌نفس ما تحلیل رفته و ماهیچه‌های آن بر اثر استفاده کم و ناکافی، از بین می‌روند

ترس از طرد شدن، توانایی ما را در به کار بردن خودانضباطی از بین می‌برد زیرا احساس می‌کنیم یک نفر همواره دارد به ما فشار می‌آورد، قضاوتمان می‌کند و ما را ارزیابی می‌کند و درنتیجه دائم مشغول زیر سؤال بردن خودمان، انتخاب‌هایمان و رویکردهایمان هستیم. آنگاه از اینکه تمام انرژی خود را به کار بگیریم، تردید می‌کنیم. این نتیجه‌گیری، یک شروع غلط و تلاشی نیمه‌کاره را به دنبال خواهد داشت.

کسی که ترس از طرد شدن دارد، اغلب آگاهانه، آن را به‌عنوان ترس تعبیر نمی‌کند. بلکه، این ترس برای شخص به‌عنوان «تمایل به انسان خوب بودن» تعبیر می‌شود.

یادتان باشد: هیچ کس کامل نیست. هیچ کاری که ما انجام می‌دهیم، کامل نیست. همه ما انسانیم، کامل بودن از ویژگی‌های خداوند است و یک صفت خدایی است.

موفقیت همچون شمشیر دولبه، دو طرف دارد. ما آنقدر گرفتار و درگیر طرف خوبش هستیم که از طرف بد آن غافلیم. متأسفانه به‌طور ناخودآگاه، احساسات ما نسبت به جنبه منفی موفقیت خیلی قوی‌تر و زنده‌تر است. یک برداشت منفی ناخودآگاه از موفقیت می‌تواند بر نیاز آگاهانه ما برای به دست آوردنش غلبه کند. به‌طور طبیعی، زمانی‌که این اتفاق بیفتد، قدرت ما به نصف می‌رسد، گذشته از آن، بخش ناخودآگاه وجودمان چندان هم موفقیت را نمی‌خواهد زیرا با پیچیدگی‌ها و مسئولیت‌های زیادی همراه است.

یک تاجر که کارهایش را با تأخیر انجام می‌دهد، در نظر بگیرید. او نمی‌تواند خود را وادار کند وظایف کاری‌اش را سر وقت انجام دهد. در خیلی مواقع، ترس از شکست، علت این گونه رفتار است. او از اینکه آبرویش برود بیشتر می‌ترسد تا اینکه پولش را از دست بدهد. بنابراین، به‌طور ناخودآگاه به خود می‌گوید اگر شکست بخورد، به شرطی که مهارت لازم را کسب نکرده باشد، خیلی هم تحقیرآمیز نخواهد بود. او به خود می‌گوید: «گذشته از این، من تلاش لازم را هم نکردم.»

زمانی که با خودانضباطی دچار مشکل می‌شوید، به‌جای آنکه از خودتان بپرسید: «چه طور می‌توانم خودم را به سمتی ببرم تا کاری را که باید، انجام دهم؟» از خودتان بپرسید «چطور می‌توانم خودم را به سمتی سوق دهم که بخشی از وجودم که نمی‌خواهد آن کار را انجام دهد، انجامش دهد؟»

خودانضباطی یک مهارت است تا بتوانید بخش‌های مختلف شخصیت‌تان را به جای اینکه در اثر اختلاف و تضاد درونی فلج شوند، منظم و هماهنگ کنید. درواقع، با کسب این مهارت، عناصر روان‌شناختی ما همگی در یک جهت و به سمت اهداف آگاهانه منتخب ما قرار می‌گیرند.