بریده‌هایی از کتاب شراب خام

این از رنگ‌های زندگیه. یه روز که آدم در نهایت رضایت و خوشحالیه و فکری نداره، یکهو زندگی با لگد می‌زنه توی پیشونی آدم. یک روز هم که در اعماق بیچارگیه و آه نداره با ناله سودا کنه، دستی از غیب در میاد و آدم رو قلقلک می‌ده و حرکت می‌ده. مثل پیدا شدن شما توی زندگی من این روزها.»

وقتی مرگ را شناختیم و آن را پذیرفتیم و در زندگی خود جایی به آن دادیم آن وقت است که به زندگی خود حقیقت و غنائت واقعی بخشیده‌ایم.

یک آدم خام از همه چیز انتقاد می‌کند. یک آدم پخته همه چیز را قبول دارد و در جای خود می‌گذارد.

اگر قرار باشد زندگی کاملی کرده باشم باید ـ قبل از این که بمیرم ـ برای بعضی سؤالها جواب نسبتاً قانع‌کننده‌ای پیدا کنم. بعضی سؤالها: ۱. زندگی چیست؟ ۲. چطور اینجا آمدم؟ ۳. خدا ـ به طور کلی ـ چیست؟ ۴. فرق بین خوبی و بدی چیست؟ ۵. عشق چیست؟ ۶. چکار باید بکنم که راضی بمیرم؟ ۷. من کیستم و باید به کجا اعتلا یابم.

آدم‌ها برای مرده‌ها اهمیت بیشتر، توجه بیشتر، پول بیشتر، اشک بیشتر و ارزش بیشتر روا می‌داشتند.

آدم‌ها برای مرده‌ها اهمیت بیشتر، توجه بیشتر، پول بیشتر، اشک بیشتر و ارزش بیشتر روا می‌داشتند.

«دیر کردم؟» «نه. سلام، سر وقت آمدی.» وقتی زنی این سؤال را می‌کند، لطیف و عالی است. چون اشتیاق او را نشان می‌دهد.

«بیهودگی و یأس فرزندان یک زمینند و از یکدیگر جدایی‌ناپذیر.»

فرانسوی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گویند: «خداحافظی کردن اندکی مردن است.»

مرگ من کمی خاکی شو... آن‌قدر آرزوهای ابدی و بزرگ در سرت نپرورون. این دنیا هرزه پیر و بی‌چشم و روییه که هر چه بیشتر به او بدی، بیشتر مغبون می‌شی. زیاد امیدوار نشو تا زیاد مأیوس نشی. فقط گلیم خودت را از آب بکش. فقط وجود داشته باش، چون‌فقط‌چندی‌وجود داری.

مرگ من کمی خاکی شو... آن‌قدر آرزوهای ابدی و بزرگ در سرت نپرورون. این دنیا هرزه پیر و بی‌چشم و روییه که هر چه بیشتر به او بدی، بیشتر مغبون می‌شی. زیاد امیدوار نشو تا زیاد مأیوس نشی. فقط گلیم خودت را از آب بکش. فقط وجود داشته باش، چون‌فقط‌چندی‌وجود داری.

نویسنده و آفریننده «کتاب خوب» پس از چند سال، عمرش تمام می‌شه و زندگیش ـ که تار و پودی از گوشت و مو و استخوان داره ـ از بین می‌ره. ولی زندگانی کتاب خوب ـ که تار و پودی از فکر تنظیم یافته داره ـ قرن‌ها ادامه پیدا می‌کنه. این شد کتاب خوب.

آدم خوبه به خاطر یه هدف کوچک زندگی کنه تا این که به خاطر هدف بزرگ نفله بشه.

ناصر گفت: «جلال دو چیز ایران همتا نداره: ادبیات ایران، موسیقی ایران. نگذار کسی جوری دیگه حالیت کنه.»

«آنچه ما امروز هستیم، نتیجه تمام حوادثی است که در گذشته برای ما اتفاق افتاده، به اضافه تمام تاریخ بشر.»

از اولین لحظه‌ای که صدای او را شنیده بودم، جنبه‌ای از روحیه این دختر بود که مرا جذب ومات می‌کرد: این غریزه شدید زندگی... توانایی زیبایش در تطابق با شرایط و موقعیت‌هایی که در زندگی به وجود می‌آید، در یک سطح ساده و با واقع‌بینی فطری تا حدی مثل خودم بود: تمام کارهایی را که از دستش بر می‌آمد، انجام می‌داد که سلامتی و راحتی جریان عادی زندگی این طور که هست ادامه پیدا کند. هیچ سؤال مبهم و عمیقی نمی‌کرد. زخم را باید شست، تمیز کرد. باید فوراً رویش دوا و پنبه گذاشت. سرت را دولا کن. سرت را صاف نگه دار. چرخ باید می‌گشت.

اگر هنرمندی دنبال تشبث و کسب و مال رفت و تحت تأثیر قرار گرفت، عین یک کتیبه سنگی تاریخی است که ناقص و مخدوش باشد.

(بارد، چه؟ خون ز دیده، چه سان؟ روز و شب، چرا؟ از غم، کدام غم؟ غم سلطان کربلا)

اگر کسی مزاحمشان نمی‌شد تا پس فردای رستاخیز گپ می‌زدند.

مرگ بر حیات شرف دارد. چون فقط در حالت مرگ است که جوهر وجود انسان والا خالی از زشتی و دغدغه و پوچی و فنا پذیری روح استراحت می‌کند. پیچیدگی حیات از جسم باز می‌شود. تجزیه و پاک می‌شود... و به خاک آرام باز می‌گردد...)