بریده‌هایی از کتاب شراب خام

آدم خوبه به خاطر یه هدف کوچک زندگی کنه تا این که به خاطر هدف بزرگ نفله بشه.

«آدم باید فقط خیلی زیاد صبور باشه و خیلی کم انتظار داشته باشه.»

تولد درد است. بزرگ شدن درد

یه روز که آدم در نهایت رضایت و خوشحالیه و فکری نداره، یکهو زندگی با لگد می‌زنه توی پیشونی آدم. یک روز هم که در اعماق بیچارگیه و آه نداره با ناله سودا کنه، دستی از غیب در میاد و آدم رو قلقلک می‌ده و حرکت می‌ده.

آن‌قدر آرزوهای ابدی و بزرگ در سرت نپرورون. این دنیا هرزه پیر و بی‌چشم و روییه که هر چه بیشتر به او بدی، بیشتر مغبون می‌شی. زیاد امیدوار نشو تا زیاد مأیوس نشی. فقط گلیم خودت را از آب بکش. فقط وجود داشته باش، چون‌فقط‌چندی‌وجود داری.

«بدبختی همین جاس. چیزهای زیبای زندگی همون وقت که زیبا و خوبند، نمی‌میرند. باید پیر و تلخ و زشت و عبوس و ظالم شوند. آدم وقتی بچه‌س، زندگی رو، ولو این که تلخ و سخت هم باشه، دربست قبول داره، چون امید داره، ولی وقتی آن دوره گذشت، دیگه تمام الکل دنیا و تمام منطق بشر فایده‌ای نداره.»

کسانی که رنج برده‌اند و خوب شده‌اند، قوی‌ترند.

این از رنگ‌های زندگیه. یه روز که آدم در نهایت رضایت و خوشحالیه و فکری نداره، یکهو زندگی با لگد می‌زنه توی پیشونی آدم. یک روز هم که در اعماق بیچارگیه و آه نداره با ناله سودا کنه، دستی از غیب در میاد و آدم رو قلقلک می‌ده و حرکت می‌ده. مثل پیدا شدن شما توی زندگی من این روزها.

آنچه ما امروز هستیم، نتیجه تمام حوادثی است که در گذشته برای ما اتفاق افتاده، به اضافه تمام تاریخ بشر.

زندگی یک قدم زدن کوتاه شبانه است، در طول کوره راهی تاریک به اسم سرنوشت که آغاز و انتهایش معلوم نیست. امید، ما را سرپا نگه می‌دارد و از سختی‌ها بیرون می‌کشد...

این جمله سقراط را یادمون باشه که «به اندازه کافی، کافیه.» خندید و دست مرا فشار داد. «به اندازه کافی لازمه.»

در دنیا چه نیرویی می‌تواند در مغز زنی اطمینان مسلمی ایجاد کند. مگر اراده درونی خودش. زن‌ها، مخصوصاً زن‌هایی که زیاد سختی کشیده‌اند، حرف هیچ کس را باور نمی‌کنند. حتی چیزهایی را که با چشم خودشان می‌بینند، تمامش را باور نمی‌کنند. فقط وقتی غریزه درونی آن‌ها چیزی به آن‌ها بگوید، قبول دارند. فقط به آهن آبدیده درون سخت و دیر باور خودشان اعتماد دارند.

«آقای آریان، همه ما، چه مریض و چه سالم، چه گدا و چه پولدار، چه جوان و چه پیر و چه بچه، احتیاج به توجه یک نفر و اهمیت داشتن برای یک نفر داریم. اگر مورد توجه و اهمیت یک نفر قرار گرفتیم، خوشحالیم. و گرنه تمام دردها و غم‌های دنیا سراغ ما می‌یاد.»

تولد درد است. بزرگ شدن درد است. یاد گرفتن درد است. بیماری درد است. عشق درد است. خواستن درد است. پیر شدن درد است. مردن درد است. داشتن درد است. نداشتن درد است. دیدن و ندیدن آدم‌ها درد است. آویختن به زندگی درد است.

«تا ریشه در آب است، امید ثمری هست.»

یک آدم خام از همه چیز انتقاد می‌کند. یک آدم پخته همه چیز را قبول دارد و در جای خود می‌گذارد.

وقتی من کتابی را می‌خوانم آن کتاب، شب‌ها در رختخواب من، زیر بالش و ملافه من، همخوابه من است. رختخواب تنها جایی است که من و کتاب به هم می‌رسیم ـ

«رنگ سیاه» و «زهرا حمیدی» برای من مترادفند. هر وقت زهرا را دیده‌ام لباس سیاه به تن داشته و حالا هر وقت سیاه می‌بینم یاد زهرا می‌افتم.

من باید ایده‌ها و هدف‌های مغزم، و از آن مهم‌تر جسمم، را کنترل کنم. گفت اگر خودم را کنترل کردم، مردی حقیقی و خود ساخته می‌شوم و گرنه قربانی مفلوک موقعیت‌های حیات خواهم بود.

فرانسوی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گویند: «خداحافظی کردن اندکی مردن است.» بدمسبا برای همه چیز ضرب‌المثل دارند. ضرب‌المثل‌های عالی و ظریف.