بریده‌هایی از کتاب شراب خام

(تمام دنیا یک قطره شبنم است.) درون مغزم، سرابی در صدها دنیای مختلف زندگی می‌کنم.

آدم خوبه به خاطر یه هدف کوچک زندگی کنه تا این که به خاطر هدف بزرگ نفله بشه.

«آدم باید فقط خیلی زیاد صبور باشه و خیلی کم انتظار داشته باشه.»

یاد گرفتن درد است. بیماری درد است. عشق درد است. خواستن درد است. پیر شدن درد است. مردن درد است. داشتن درد است. نداشتن درد است. دیدن و ندیدن آدم‌ها درد است. آویختن به زندگی درد است.

تولد درد است. بزرگ شدن درد

یه روز که آدم در نهایت رضایت و خوشحالیه و فکری نداره، یکهو زندگی با لگد می‌زنه توی پیشونی آدم. یک روز هم که در اعماق بیچارگیه و آه نداره با ناله سودا کنه، دستی از غیب در میاد و آدم رو قلقلک می‌ده و حرکت می‌ده.

آن‌قدر آرزوهای ابدی و بزرگ در سرت نپرورون. این دنیا هرزه پیر و بی‌چشم و روییه که هر چه بیشتر به او بدی، بیشتر مغبون می‌شی. زیاد امیدوار نشو تا زیاد مأیوس نشی. فقط گلیم خودت را از آب بکش. فقط وجود داشته باش، چون‌فقط‌چندی‌وجود داری.

«بدبختی همین جاس. چیزهای زیبای زندگی همون وقت که زیبا و خوبند، نمی‌میرند. باید پیر و تلخ و زشت و عبوس و ظالم شوند. آدم وقتی بچه‌س، زندگی رو، ولو این که تلخ و سخت هم باشه، دربست قبول داره، چون امید داره، ولی وقتی آن دوره گذشت، دیگه تمام الکل دنیا و تمام منطق بشر فایده‌ای نداره.»

کسانی که رنج برده‌اند و خوب شده‌اند، قوی‌ترند.

این از رنگ‌های زندگیه. یه روز که آدم در نهایت رضایت و خوشحالیه و فکری نداره، یکهو زندگی با لگد می‌زنه توی پیشونی آدم. یک روز هم که در اعماق بیچارگیه و آه نداره با ناله سودا کنه، دستی از غیب در میاد و آدم رو قلقلک می‌ده و حرکت می‌ده. مثل پیدا شدن شما توی زندگی من این روزها.