بریده‌هایی از کتاب دانه در عشق می شکفد

نیایش یعنی، ارادهٔ خود را آگاهانه تسلیمِ ارادهٔ کل کردن. نیایش یعنی، انسان آگاهانه بایستد و بگوید: «راضی هستم به رضای تو.» این خرسندی و رضایت، فقط در صورتی امکان پذیر است که انسان به هستی عشق بورزد

نیایش باید خودجوش باشد. نیایش، اکتسابی نیست. نیایشِ اکتسابی، نیایشی‌ست میان تُهی. نیایشِ اکتسابی، لَقْلَقهٔ زبان است؛ تکرارِ طوطی وارِ کلمات است. اما نیایشی که از دلِ تو جوشیده است و پاره‌های جانِ تو را در خود دارد، نیایشی‌ست که سر بر آستانِ هستی می‌نهد

جاری باش. دریا دور نیست. دریا اگر هم دور باشد، جاری بودنِ تو آن را نزدیک می‌کند. وقتی جاری هستی، با دریا یگانه‌ای

عشق که لبریز می‌شود، رنگِ نیایش به خود می‌گیرد. و چنین نیایشی‌ست که خدا را به تو نشان می‌دهد

دینِ حقیقی، از دلِ عشق می‌جوشد

رود از جاهای قشنگِ بسیاری می‌گذرد، اما پایبند نمی‌شود؛ می‌رود و می‌رود تا به دریا می‌رسد. همچون رود باش؛ جاری، آزاد و رها. در غیرِ این صورت، مرداب خواهی شد.

انسان موجودی‌ست شگفت. او دیگران را با مهارت می‌فریبد، اما غافل است از آنکه پیش از آن، خود را فریفته است. سیاستمدارانی که مردم را می‌فریبند، پیش از آن، بر سرِ انسانیتِ خویش کلاه گذاشته‌اند. بازندهٔ اصلی، مردم نیستند، اینانند. فرزانگان این حقیقت را خوب می‌دانند.

دانه تا نمیرد، درخت متولد نمی‌شود. دانه محو می‌شود، درخت می‌روید.

زندگی، در هر لحظه تغییر می‌کند و نو می‌شود، اما ذهن بشدت به گذشته می‌چسبد. بین زندگی و ذهن، شکافی وجود دارد. هر آنچه از ذهن صادر می‌شود، پاسخی واقعی به زندگی نیست، بلکه فقط یک واکنش است. واکنش‌های ذهنی، هرگز به هدف نمی‌خورند. واکنش‌های ذهنی، به بالا و یا پایینِ هدف می‌خورند. هدف، لحظهٔ کنونی زندگی ماست، اما تیرهای ذهن، گذشته را نشانه رفته‌اند؛ گذشته‌ای که نه زمانِ حال را درک می‌کند و نه زمانِ آینده را.

نیایش، قلبِ ایمان است. در واقع، نخست نیایش می‌آید، و به دنبالِ آن، شاید باور. خدا، پیش شرطِ نیایش نیست. خدا پس از نیایش پدیدار می‌شود. تو در نیایش است که خدا را می‌بینی و به وجودِ او پی می‌بری. بنابراین، برای نیایش، نیازی به باور نیست.