بریده‌هایی از کتاب نقاش سکوت

«هفت سالی هست از لیتوانی به اینجا اومدم. اوایل یک کلمه هم انگلیسی حالیم نبود ولی بعد از یک سال می‌تونستم روون حرف بزنم.» «تحسین‌برانگیزه.» «نه خیلی! انگلیسی زبان آسونی‌یه؛ باید لیتوانیایی رو امتحان کنین!»

زود فهمیدیم که فواصل جغرافیایی در عالم روان چیزی به حساب نمیان. بعضی چیزها رو نمی‌شه راحت پشت سر گذاشت.

هدف اصلی درمان، تصحیح گذشته نیست، بلکه باید زمینه‌ای برای بیمار ایجاد کرد تا سرگذشتش را به چشم ببیند و برایش اشک بریزد. آلیس میلر

در حالت طبیعی انسان صادقی نیستم؛ گاهی بر حسب اتفاق پیش می‌آید! ویلیام شکسپیر، حکایت زمستان

نباید از کاه، کوه ساخت. فکر می‌کنم مشکل خاطره‌نویسی در همین است؛ دربارهٔ همه چیز اغراق می‌کنید، تحت قضاوت قرار می‌گیرید و خوش دارید حقیقت را کش بدهید. ژان پل سارتر

«مثل معالجه، موسیقی هم سراسر به یه رابطه وابسته‌ست؛ رابطه با استادی که خودت انتخاب می‌کنی.»

ماجرای قهرمانی به اسم آدمتوس که دچار سرنوشتی مرگبار شده بود. اما به لطف راه فراری که آپولو سر مسیرش قرار داده بود، می‌توانست زنده بماند؛ اگر کسی را پیدا می‌کرد تا حاضر شود جای او بمیرد. آدمتوس در ابتدا سراغ پدر و مادرش رفت و از آنها خواست به جایش بمیرند، اما آنها به دلایل واضحی قبول نکردند و کار آدمتوس گره خورد. مشخصاً درخواست قهرمانانه‌ای نبود و یونانیان باستان سرزنش‌اش می‌کردند. تا اینکه آلکستیس با دل و جرئتی بیشتر از دیگران حاضر شد به جای شوهرش بمیرد. شاید پیش خودش انتظار داشت که شوهرش قبول نکند این اتفاق بیفتد، اما آدمتوس قبول کرد. و آلکستیس راهی جهنم شد. اما داستان همین جا تمام نمی‌شد و مثل بیشترشان خدایی از درون ماشین پیدا می‌شد و آن خدا هرکول بود که آلکستیس را از جهنم نجات داد و به حیات زمین برگرداند. آدمتوس از ملاقات دوباره با همسرش اشک ریخت و گریه کرد، اما احساسات آلکستیس پیچیده‌تر از این حرف‌ها شده بود. آلکستیس سکوت کرد و دیگر حرفی نزد.

یکی از چیزهایی که خیلی سخته باهاش کنار بیایم، اینه که درست وقتی نیاز داشتیم دوست داشته بشیم، تنها موندیم.

احساسات نهان هرگز نمی‌میرند؛ زنده به گور شدگانی هستند که بعدها با زشتی تمام بیرون می‌خزند.

هر چه زمان می‌گذرد بیشتر با دیوانگی کنار می‌آیید و نه فقط دیوانگی دیگران، بلکه دیوانگی خودتان.