بریده‌هایی از کتاب نقاش سکوت

جفت‌مون در اولین فرصت از خونه فرار کردیم، ولی زود فهمیدیم که فواصل جغرافیایی در عالم روان چیزی به حساب نمیان.

لبخند روی لب‌هایش محو شد و چیزی ناخواناتر جایش را گرفت

پسربچه‌ای در ابعاد نامتناسب شده بود.

عشق واقعی خیلی بی سر و صداست. خیلی ثابته. و از نظر نمایشی کاملاً حوصله‌سر بره. عشق عمیق، آروم و پایداره. تصور من اینه که تو عشقت رو تقدیم کتی کردی. اما اینکه اون هم عشقش رو به تو تقدیم کرده یا نه، یه سؤال دیگه‌ست.»

همین که شادی وارد زندگی‌ام شد، اعتیاد مثل یک تکه گل که به چکمه‌ام چسبیده باشد، جدا شد و رفت.

وقتی اینها را تعریف می‌کردم، هر چقدر هم که دلهره‌آور بودند، فهمیدم دیگر حسی برایم نمانده. مثل دستی که از مچ قطع شده باشد، از احساساتم جدا شده بودم. از خاطرات دردآورم، از انگیزهٔ خودکشی‌ام حرف زدم اما حس‌شان نمی‌کردم.

معالجه یعنی همین. بیمار احساساتی را که با آنها کنار نمی‌آید برای پزشکش شرح می‌دهد، پزشک احساسات را می‌گیرد و به جای بیمارش حس‌شان می‌کند. بعد آرام حاصل تلفیق همان احساسات را به خورد خود بیمار می‌دهد. همان‌طور که راث احساسات مرا به خوردم می‌داد.

ما از نوع بشریم؛ دوست داریم جلوتر از خاطراتمان راست‌راست روی زمین راه برویم. دلمان می‌خواهد فکر کنیم از مه پدید آمده‌ایم و شخصیت‌مان خودبه‌خود کامل است و خاطرات تأثیری روی ما نگذاشته‌اند

اما محیط تولد و رشد گاهی باعث بروز اشتباهاتی هم می‌شود. اکثر دختربچه‌هایی که مورد آزار قرار می‌گیرند، هیچ وقت نمی‌توانند به صورت کامل انتقامشان را بگیرند. چون زور و دفاعی ندارند. پس مجبور می‌شوند به خیالات انتقام‌جویانهٔ ذهنشان بسنده کنند. خشونت درست مثل ترس، یک واکنش است. اتفاق بدی برای آلیسیا افتاده بود، که احتمالاً در کودکی‌اش رقم خورده بود؛ اتفاقی که جوابش سال‌ها بعد در ظاهر قتل نمایان شد. یک اتفاق ساده، هر چه باشد، برای همه به شکل شلیک گلوله به صورت گابریل پدیدار نمی‌شود.

«انتخاب شریک زندگی خیلی شبیه انتخاب معالجه. باید از خودمون بپرسیم آیا این شخص با من روراست خواهد بود؟ نقدمون رو تحمل می‌کنه؟ از اشتباهات ما جلوگیری می‌کنه؟ و قولی می‌ده که بتونه به‌اش عمل کنه؟»