بریده‌هایی از کتاب نقاش سکوت

من با این نظرش که یه معالج مثل یه لوح بی نقش و نگاره مخالفم. به نظرم همهٔ ما یه جوری بالاخره درونیات‌مون رو تراوش می‌کنیم. رنگ جوراب‌های من از درونم میاد، جوری که حرف می‌زنم، جوری که می‌شینم. من اینجا همهٔ وجودم رو دارم به نمایش می‌ذارم. دارم به‌ات نشون می‌دم چه شخصیتی دارم.»

توی مکانی که خودش مریضه، ممکن نیست درمانی انجام بشه

وقتی روی چیزی اسم می‌ذاری انگار دیگه کلیتش رو نمی‌بینی و اصلاً نمی‌دونی به چه دردی می‌خوره. فقط روی همون اسم تمرکز می‌کنی که کوچیک‌ترین بخش کاره؛

قتل و پرخاش واکنش‌هایی نیستند که از نظر روانی در لحظه ریشه داشته باشند، بلکه از سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌های دوران کودکی زاییده می‌شوند، تغذیه می‌کنند، بزرگ می‌شوند و منفجر می‌شوند

حالا که هنوز طعم زندگی را نچشیده بودم، چرا بمیرم؟

اگر خودم را منزه بدانم، چه بسا که همین دهان خودم، مرا طرد کند.

اکثر دختربچه‌هایی که مورد آزار قرار می‌گیرند، هیچ وقت نمی‌توانند به صورت کامل انتقامشان را بگیرند. چون زور و دفاعی ندارند. پس مجبور می‌شوند به خیالات انتقام‌جویانهٔ ذهنشان بسنده کنند.

«انتخاب شریک زندگی خیلی شبیه انتخاب معالجه. باید از خودمون بپرسیم آیا این شخص با من روراست خواهد بود؟ نقدمون رو تحمل می‌کنه؟ از اشتباهات ما جلوگیری می‌کنه؟ و قولی می‌ده که بتونه به‌اش عمل کنه؟»

بین لب‌هایم گذاشتم و آتش زدم. و به همین سادگی برگشتم به خانهٔ اول. اعتیادم مثل سگی وفادار تمام آن مدت، منتظرم مانده بود

نوزادی دوران آرامش و خوشی نیست، بلکه پر از ترس و درد است. همهٔ ما زمانی که نوزاد بوده‌ایم، حس گیر افتادن در دام جهانی بیگانه را تجربه کرده‌ایم. بینایی ناکاملی داشته‌ایم، از داشتن چنین اندامی ترسیده‌ایم، از گرسنگی، باد معده و حرکات دردناک روده به خودمان پیچیده‌ایم. همهٔ اینها برایمان حکم حمله را داشته‌اند. دفاع ما در برابر این حملات مادرهایمان هستند. ما به‌شان نیاز داشتیم تا این تجربه‌ها را برایمان منطقی جلوه دهند و اضطرابمان کاهش پیدا کند. و همین طور که این اتفاق می‌افتد، کم‌کم کنترل عوامل فیزیکی و احساسی‌مان را به دست می‌گیریم