بریده‌هایی از کتاب نقاش سکوت

دربارهٔ اینکه ما بعضی وقت‌ها عشق و آتیش‌بازی رو با هم اشتباه می‌گیریم. عشق رو با نمایش اشتباه می‌گیریم. عشق واقعی خیلی بی سر و صداست. خیلی ثابته. و از نظر نمایشی کاملاً حوصله‌سر بره. عشق عمیق، آروم و پایداره.

می‌دونی تئو؟ یکی از چیزهایی که خیلی سخته باهاش کنار بیایم، اینه که درست وقتی نیاز داشتیم دوست داشته بشیم، تنها موندیم. درد بزرگی‌یه دوست داشته نشدن!

عشقی که بر اساس صداقت نباشه، اسمش عشق نیست.»

بهتره همین‌طور تنها بمونیم تا اینکه آدم‌های اشتباه رو وارد زندگی‌مون کنیم.

هر چه زمان می‌گذرد بیشتر با دیوانگی کنار می‌آیید و نه فقط دیوانگی دیگران، بلکه دیوانگی خودتان. از دید من همهٔ ما، هر کدام به نوعی، دیوانه‌ایم.

درد بزرگی‌یه دوست داشته نشدن!»

احساسات نهان هرگز نمی‌میرند؛ زنده به گور شدگانی هستند که بعدها با زشتی تمام بیرون می‌خزند. زیگموند فروید

شکل‌گیری شخصیت ما نه در انزوا بلکه طی رابطه با دیگران اتفاق می‌افتد. ما به دست عوامل کم‌فروغ و فراموش‌شده‌ای به اسم پدر و مادر شکل می‌گیریم.

یک بار روانکاو نامداری که در زمینهٔ آزار جنسی کار می‌کرد، برایم این‌طور تعریف کرد که در طول سی سال کار دشوار با افرادی که مبتلا به پدوفیلی بودند، کسی را ندیده بود که خود در کودکی مورد آزار قرار نگرفته باشد. معنی‌اش این نیست که هر کودکی که مورد آزار قرار بگیرد در آینده دچار این بیماری می‌شود، اما اینکه کسی مبتلا باشد و در کودکی مورد آزار قرار نگرفته باشد، غیر ممکن است. هیچ‌کس گناهکار به دنیا نمی‌آید. همان طور که وینیکات می‌گوید: «هیچ کودکی بدون آنکه مادرش از او متنفر باشد، از مادرش متنفر نیست.» وقتی کودکی را می‌گذرانیم، مثل یک تکه اسفنج یا لوحی بی‌نقش، معصوم و تأثیرپذیر هستیم و فقط به دنبال برطرف کردن نیازهای اولیهٔ خودمان می‌گردیم: بخوریم، دفع کنیم، دوست داشته باشیم و دوست داشته شویم. اما محیط تولد و رشد گاهی باعث بروز اشتباهاتی هم می‌شود.

در قلب هر هنری یه راز نهفته‌ست