بریده‌هایی از کتاب نقاش سکوت

دربارهٔ اینکه ما بعضی وقت‌ها عشق و آتیش‌بازی رو با هم اشتباه می‌گیریم. عشق رو با نمایش اشتباه می‌گیریم. عشق واقعی خیلی بی سر و صداست. خیلی ثابته. و از نظر نمایشی کاملاً حوصله‌سر بره. عشق عمیق، آروم و پایداره.

می‌دونی تئو؟ یکی از چیزهایی که خیلی سخته باهاش کنار بیایم، اینه که درست وقتی نیاز داشتیم دوست داشته بشیم، تنها موندیم. درد بزرگی‌یه دوست داشته نشدن!

عشقی که بر اساس صداقت نباشه، اسمش عشق نیست.»

بهتره همین‌طور تنها بمونیم تا اینکه آدم‌های اشتباه رو وارد زندگی‌مون کنیم.

هر چه زمان می‌گذرد بیشتر با دیوانگی کنار می‌آیید و نه فقط دیوانگی دیگران، بلکه دیوانگی خودتان. از دید من همهٔ ما، هر کدام به نوعی، دیوانه‌ایم.

در قلب هر هنری یه راز نهفته‌ست

درد بزرگی‌یه دوست داشته نشدن!»

احساسات نهان هرگز نمی‌میرند؛ زنده به گور شدگانی هستند که بعدها با زشتی تمام بیرون می‌خزند. زیگموند فروید

شکل‌گیری شخصیت ما نه در انزوا بلکه طی رابطه با دیگران اتفاق می‌افتد. ما به دست عوامل کم‌فروغ و فراموش‌شده‌ای به اسم پدر و مادر شکل می‌گیریم.

یک بار روانکاو نامداری که در زمینهٔ آزار جنسی کار می‌کرد، برایم این‌طور تعریف کرد که در طول سی سال کار دشوار با افرادی که مبتلا به پدوفیلی بودند، کسی را ندیده بود که خود در کودکی مورد آزار قرار نگرفته باشد. معنی‌اش این نیست که هر کودکی که مورد آزار قرار بگیرد در آینده دچار این بیماری می‌شود، اما اینکه کسی مبتلا باشد و در کودکی مورد آزار قرار نگرفته باشد، غیر ممکن است. هیچ‌کس گناهکار به دنیا نمی‌آید. همان طور که وینیکات می‌گوید: «هیچ کودکی بدون آنکه مادرش از او متنفر باشد، از مادرش متنفر نیست.» وقتی کودکی را می‌گذرانیم، مثل یک تکه اسفنج یا لوحی بی‌نقش، معصوم و تأثیرپذیر هستیم و فقط به دنبال برطرف کردن نیازهای اولیهٔ خودمان می‌گردیم: بخوریم، دفع کنیم، دوست داشته باشیم و دوست داشته شویم. اما محیط تولد و رشد گاهی باعث بروز اشتباهاتی هم می‌شود.

من با این نظرش که یه معالج مثل یه لوح بی نقش و نگاره مخالفم. به نظرم همهٔ ما یه جوری بالاخره درونیات‌مون رو تراوش می‌کنیم. رنگ جوراب‌های من از درونم میاد، جوری که حرف می‌زنم، جوری که می‌شینم. من اینجا همهٔ وجودم رو دارم به نمایش می‌ذارم. دارم به‌ات نشون می‌دم چه شخصیتی دارم.»

توی مکانی که خودش مریضه، ممکن نیست درمانی انجام بشه

وقتی روی چیزی اسم می‌ذاری انگار دیگه کلیتش رو نمی‌بینی و اصلاً نمی‌دونی به چه دردی می‌خوره. فقط روی همون اسم تمرکز می‌کنی که کوچیک‌ترین بخش کاره؛

قتل و پرخاش واکنش‌هایی نیستند که از نظر روانی در لحظه ریشه داشته باشند، بلکه از سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌های دوران کودکی زاییده می‌شوند، تغذیه می‌کنند، بزرگ می‌شوند و منفجر می‌شوند

حالا که هنوز طعم زندگی را نچشیده بودم، چرا بمیرم؟

اگر خودم را منزه بدانم، چه بسا که همین دهان خودم، مرا طرد کند.

اکثر دختربچه‌هایی که مورد آزار قرار می‌گیرند، هیچ وقت نمی‌توانند به صورت کامل انتقامشان را بگیرند. چون زور و دفاعی ندارند. پس مجبور می‌شوند به خیالات انتقام‌جویانهٔ ذهنشان بسنده کنند.

«انتخاب شریک زندگی خیلی شبیه انتخاب معالجه. باید از خودمون بپرسیم آیا این شخص با من روراست خواهد بود؟ نقدمون رو تحمل می‌کنه؟ از اشتباهات ما جلوگیری می‌کنه؟ و قولی می‌ده که بتونه به‌اش عمل کنه؟»

بین لب‌هایم گذاشتم و آتش زدم. و به همین سادگی برگشتم به خانهٔ اول. اعتیادم مثل سگی وفادار تمام آن مدت، منتظرم مانده بود

نوزادی دوران آرامش و خوشی نیست، بلکه پر از ترس و درد است. همهٔ ما زمانی که نوزاد بوده‌ایم، حس گیر افتادن در دام جهانی بیگانه را تجربه کرده‌ایم. بینایی ناکاملی داشته‌ایم، از داشتن چنین اندامی ترسیده‌ایم، از گرسنگی، باد معده و حرکات دردناک روده به خودمان پیچیده‌ایم. همهٔ اینها برایمان حکم حمله را داشته‌اند. دفاع ما در برابر این حملات مادرهایمان هستند. ما به‌شان نیاز داشتیم تا این تجربه‌ها را برایمان منطقی جلوه دهند و اضطرابمان کاهش پیدا کند. و همین طور که این اتفاق می‌افتد، کم‌کم کنترل عوامل فیزیکی و احساسی‌مان را به دست می‌گیریم